Beste Beatrijs,
Een goede vriendin heeft een dochter van zes. Sinds het overlijden van haar eigen vader maakt ze zich zorgen over de toekomst van haar dochter, mochten zij en haar man getroffen worden door een onvoorziene, vroege dood. Zij heeft gevraagd of ik erover wil nadenken de wettelijk voogd voor haar dochter te worden in die situatie. Ik woon niet in dezelfde stad, vind haar dochter een leuke meid, maar ik ken haar niet bijzonder goed. Zelf ben ik kinderloos en volop verliefd in een prille relatie. Naast de verantwoordelijkheid, die hopelijk nooit in de praktijk gebracht hoeft te worden, vrees ik ook voor spanningen als familieleden horen dat zij niet in aanmerking komen om de dochter op te vangen. Ik ben erg aan het twijfelen.
Zwaarwegend verzoek
Beste Zwaarwegend verzoek,
Uw aarzeling is begrijpelijk. Het is tamelijk ongebruikelijk om vriend(inn)en te vragen voor een eventueel voogdijschap van een minderjarige in plaats van de eigen familie – meestal een broer of zus met partner (grootouders komen vanwege hun leeftijd nauwelijks in aanmerking). Niet alleen wordt de eigen familie hiermee gepasseerd, het is ook een belastende vraag aan een vriend of vriendin. Het is niet niks om aan vrienden te vragen of ze bereid zijn om de verantwoordelijkheid voor een kind op zich te nemen tot de volwassenheid, ook al is de kans dat dit er daadwerkelijk van zal komen minimaal. Het lijkt dan ook niet iets waar u onbekommerd ja op moet zeggen. Er zijn redenen genoeg om het verzoek van uw vriendin niet in te willigen: u hebt nog niet een zodanig vaste partner dat u het kind van uw vriendin een stabiele thuissituatie kunt bieden met twee ouders; u hebt zelf nog geen gezin; uw financiële toekomst zal zich nog moeten uitkristalliseren; misschien gaat u ergens anders wonen; u hebt geen hechte band met het kind.
Dit kunt u naar voren brengen om het verzoek van uw vriendin op een vriendelijke manier af te wijzen. In hetzelfde gesprek kunt u informeren naar de motieven van uw vriendin om niemand van haar eigen familie of van die van haar man als potentiële voogd te vragen. Dat moeten heel serieuze redenen zijn, want normaal gesproken treedt een familielid op als voogd. Ook als er niemand testamentair als voogd is benoemd, wordt er door de autoriteiten in de eerste plaats gezocht binnen de familie of er iemand is die adequate opvang kan bieden aan een weeskind.
Het ia een enorm compliment dat uw vriendin u verkiest boven bloedfamilie. Ze kiest u als familie. Dat zegt iets over hoe belangrijk ze u vindt en uw persoonlijkheid. Voor afwijzen zijn er tich redenen te bedenken, en is makkelijk.
Accepteren geeft uw vriendin rust, accepteren is ook een liefdevolle actie. Komt tijd komt raad, mocht het er wel van komen zult u toch in overleg met familie treden. En met het kind. Soep word zelde zo heet gegeten als dat deze word opgediend.
Even los van de situatie van de schrijver: Ik ben het niet eens met het idee dat alleen familieleden voogd zouden kunnen worden. Het is geen erebaantje. Het is een verzoek aan degene die het beste in staat is voor de kinderen te zorgen. Mijn man en ik hebben vrienden gevraagd als voogd omdat zij in hun opvoeding het meeste op ons lijken. Mijn schoonzus heeft ons niet gevraagd als voogd omdat we ver weg wonen en ze niet wil dat haar kinderen naar de andere kant van het land zouden moeten verhuizen. Ik voel me hierin niet gepasseerd. Iedereen mag hier zijn eigen afwegingen maken.
De voogd hoeft niet per se het kind zelf op te vangen en op te voeden, ziet er wel op toe dat dit gebeurt en regelt de financiën
Ik had het ook aan mijn zus gevraagd die dit niet wilde. Dan weet je meteen dat dat ook niet de beste oplossing zou zijn.