Beste Beatrijs,
Al geruime tijd vraag ik me af wat de correcte manier van afrekenen is in restaurant of café. Vaak geven obers en kelners een rekening en lopen dan weer weg. Is het onbeleefd om dan geld al dan niet met fooi achter te laten op tafel en weg te gaan? Zelf vind ik aan tafel afrekenen altijd wat ongemakkelijk, omdat dan zowel mijn gezelschap als de ober op mijn vingers staan te kijken en wellicht een mening hebben over de omvang van mijn fooi. Soms duurt het ook vrij lang voordat de ober weer terug is met het wisselgeld. Dan zit je elkaar een beetje aan te staren boven een schoteltje met een paar pepermuntjes. Als ik niet gepast kan betalen, loop ik het liefst even zelf naar de kassa. Ik zou het liefst zien dat mijn tafelgenoot even naar het toilet gaat als ik om de rekening vraag, zodat ik discreet kan afrekenen.
Moeite met afrekenen
Beste Moeite met,
Het is niet onbeleefd om geld voor de rekening plus een fooi op tafel achter te laten en te vertrekken. Dat kan altijd. Maar soms hebt u geen gepast geld. Waarom vindt u het dan zo erg om te wachten tot de ober terugkomt met het wisselgeld? Er zitten zo veel wachtmomenten in een restaurantbezoek. Als u haast hebt, loopt u naar de kassa inderdaad, daar is niets op tegen. Of u gaat pinnen bij de kassa, dan bent u meteen van het gedoe af. Verlangen dat uw tafelgenoot naar de wc gaat tijdens het afrekenen lijkt me overdreven. Er is gegeten, er moet worden betaald. Dat is toch niet iets om je voor te schamen? En de hoogte van de fooi mag u helemaal zelf bepalen, daar heeft niemand iets over te zeggen. Niet de ober en niet uw gezelschap.
Heel vroeger, ten tijde van Emily Post, werd het volgende advies gegeven:
=THE RESTAURANT CHECK=
Everyone has at some time or other been subjected to the awkward moment when the waiter presents the check to the host. For a host to count up the items is suggestive of parsimony, while not to look at them is disconcertingly reckless, and to pay before their faces for what his guests have eaten is embarrassing. Having the check presented to a hostess when gentlemen are among her guests, is more unpleasant. Therefore, to avoid this whole transaction, people who have not charge accounts, should order the meal ahead, and at the same time pay for it in advance, including the waiter’s tip. Charge customers should make arrangements to have the check presented to them elsewhere than at table.
Het is inderdaad wat ouderwets maar de idee dat je niet afrekent in het oog van je gasten is op zich niet vreemd.
Met andere woorden iemand kan heel goed vragen of de rekening opgemaakt kan worden en dat die iemand dan zo, aan de kassa, af komt rekenen.
Grappig om dit te lezen! Als ik met mijn partner dineer en hij geeft aan te betalen (wat in onze relatie feitelijk allang niet meer uitmaakt), dan trek ik me juist even terug naar het toilet zodat hij dit in alle rust kan regelen. Bij terugkomst staat hij dan met mijn jas klaar. Dat heeft niks met meekijken of fooi te maken, maar het voelt gewoon wat prettiger.
In het verleden deed ik dit ook, maar om een andere reden. Als de rekening werd gevraagd trok ik mij even terug naar het toilet. De heer in kwestie had dan twee keuzes: even wachten met de rekening totdat ik terug was, of de rekening betalen . Het voorkomt onduidelijkheid bij de rekening en ongemakkelijke conversaties over wie er zal betalen. Heeft hij betaald bij het terugkomen: gracieus bedanken. Heeft hij nog niet betaald: dan kan je rustig de rekening pakken en de helft + fooi op tafel neerleggen. In beide gevallen is de intentie duidelijk en hoef je niet de ongemakkelijk conversatie te starten of je beiden betaald of dat de heer de rekening oppakt.
De suggestie van de briefschrijver vind ik dan ook helemaal niet zo gek – hoewel Beatrijs natuurlijk ook gelijk heeft.
Mijn vriend en ik hebben een gezamenlijke portemonnee voor onze gezamenlijke uitgaven, waartoe ook restaurantbezoek behoort. Een van ons gebruikt onze ‘knip’ om af te rekenen, meestal ben ik dat omdat ik hem beheer. Wordt er door een van ons gepind, dan stopt de ander later hetzelfde bedrag alsnog in de ‘knip’. Maar als ik trakteer (hem of iemand anders), vind ik het inderdaad wel makkelijk om even naar de kassa te lopen.