Beste Beatrijs,
Na een traumatische ervaring zit ik momenteel opgescheept met een vervelende psychische aandoening. Ik heb professionele hulp gezocht en ik doe mijn uiterste best om ervan af te komen. Noodgedwongen heb ik mijn alleenstaande moeder (van 84) hierover moeten inlichten. Ik heb haar uitdrukkelijk verzocht mijn privé sores niet met anderen te bespreken, hooguit met haar zus. Intussen is gebleken dat zij de hele familie en al haar kennissen ingelicht heeft. Mijn moeder kennende vrees ik dat zij het nog dramatischer gebracht heeft dan het al is. Gisteren stond er zelfs een meewarig berichtje van een van haar vriendinnen op mijn voicemail. Blijkbaar is de klets- en roddeltamtam in volle gang. Hoewel ik best begrijp dat zij haar zorgen heeft willen delen, neem ik haar dit toch kwalijk.
Binnenkort is mijn moeder jarig en zal zij een beroep op mij doen om te helpen. Ik wil haar niet in de steek laten, maar ik zie vreselijk op tegen al het goedbedoelde commentaar en de nieuwsgierige vragen die ik te horen zal krijgen. Ik heb geen enkele behoefte om mijn situatie met die mensen te bespreken. Wat moet ik doen, als iemand er toch over begint?
Over de tong
Beste Over de tong,
Moeders praten over hun kinderen. Dat is wat moeders doen. Uw moeder lijkt nog een graadje gretiger om de bazuin ter hand te nemen dan de gemiddelde moeder. Ondanks uw uitdrukkelijke verzoek om een en ander niet door te vertellen, gaf zij ruim ruchtbaarheid aan wat u haar toevertrouwd had. Blijkbaar hoort zij bij degenen die de broodnodige spanning in het leven ontlenen aan wat andere mensen overkomt en niet aan wat zij zelf meemaken. U kent uw moeder al uw hele leven, misschien had u er van te voren rekening mee moeten houden dat zij geen wonder van discretie is. U schrijft dat u ‘noodgedwongen’ uw moeder moest inlichten. Zelfs toen u er niet aan ontkwam om iets over uw sores te zeggen, had u de informatie zo droog en oninteressant mogelijk kunnen houden: zonder in gevaarlijke details te treden, zonder haar ongerust te maken, desnoods door alles een stuk rooskleuriger voor te stellen dan de werkelijkheid. Wat iemand niet weet kan hij of zij tenslotte ook niet doorvertellen.
Loslippigheid kan nooit ongedaan worden gemaakt.
Daar is het inmiddels te laat voor. Loslippigheid kan nooit ongedaan worden gemaakt. Nu moet u het brandje blussen en verdere schade binnen de perken houden. Dit kunt u doen door alle nieuwsgierige vragen en al het medeleven wat u op de verjaardag van uw moeder over u heen zult krijgen keihard af te wimpelen en van u af te gooien. Doe gewoon alsof er geen centje pijn is. Als men vragen stelt, zegt u: ‘Met mij gaat alles prima naar omstandigheden, en hoe gaat het met jou?’ Dringt iemand aan, zegt u: ‘Dank voor je betrokkenheid, maar ik heb geen behoefte om er verder op in te gaan.’ Glashard de ongewenste bemoeienis terugkaatsen dus, en neem u vooral voor om uw moeder niet meer te begunstigen met precaire informatie.
Erg herkenbaar vind ik dit, maar als ik zou mogen reageren: U kunt het uw moeder kwalijk nemen, maar zij zal haar verhaal toch ergens kwijt hebben gewild en ik zou zoiets eerlijk gezegd mijn moeder niet kwalijk nemen. Wie dat van uw moeder hoort, zal heel menselijk reageren en u sterkte willen toewensen. Als u geen meeleven en steun wil, is het buitensluiten van mensen in uw omgeving een optie, maar dat komt misschein met een prijs van eenzaamheid? Een select groepje kiezen met wie u uw probleem deelt, is ook een optie, maar een moeder buitensluiten van uw situatie is ook weer zo wat. Mij lijkt het geen kwaad kunnen, en heilzaam misschein zelfs, als mensen zoals u meeleven een beetje toelaten.