Het politieke afscheid van Wouter Bos na de tegenvallende resultaten van de PvdA bij de gemeenteraadsverkiezingen lag misschien in de lijn der verwachtingen, maar de verklaring die hij hiervoor gaf klonk wel erg vroom: hij wilde meer tijd besteden aan zijn gezinsleven en zijn kinderen. Daags tevoren had CDA-kopstuk en kandidaat-kroonprins Camiel Eurlings een gelijkluidende persconferentie gehouden. Ook hij houdt de politiek voor gezien en ook hij gaf als reden voor zijn schielijk terugtreden dat hij eindelijk eens toe wilde komen aan een privéleven. Bij zo’n verklaring doemt bij mij onmiddellijk het beeld op van een emotioneel verwaarloosde groene weduwe die haar bloedjes van kinderen in een SUV rondchauffeert van blokfluitles naar streetdancing en ’s avonds vergeefs zit te wachten bij de verpieterende pasta met zalm en broccoli. Wéér zijn Wouter en Camiel te laat! Weer zullen zij zich niet houden aan zijn belofte om in ieder geval vanavond (hand op het hart) de kids in bed te stoppen en een verhaaltje voor te lezen.
Bos is inderdaad vader van drie kinderen die hij mogelijk minder ziet dan wenselijk naar huidige maatstaven, maar Eurlings (36) hééft helemaal geen gezin, niet eens een wettige echtgenote. Hij woont samen met zijn uit Hongarije afkomstig vriendin Enikö Borbely (27), die hij ontmoet heeft in zijn Brusselse jaren. Een rondje googlen leert dat Borbely de functie van external communication executive bij ING bekleedt en dat zij Den Haag te dorps vindt. Wat moeten die twee samen thuis gaan doen, nu Eurlings zich niet meer 80 uur per week met het rekeningrijden en de fileproblematiek hoeft bezig te houden? Romantische diners bij kaarslicht? Lange wandelingen door de campagne? Gezellig samen op de bank met allebei een goed boek of een fijne dvd-serie op de buis? Werken aan je relatie schijnt erbij te horen, ik vind het alleen lastig om te bedenken wat je dan precies moet doen als stel, net zoals ik ook niet begrijp waarom een nieuwbakken vader drie maanden zorgverlof zou moeten krijgen om op kosten van de maatschappij een band met de baby op te bouwen.
Zowel Bos als Eurlings beroepen zich op het privébelang om hun terugtreden te verklaren. Bos lijkt zijn falend leiderschap te willen verbloemen met een sausje van moreel-correct vaderschap. Als de PvdA gewonnen had, was hij heus wel aan het roer blijven staan. Eurlings’ omhelzing van het toekomstige gezinsleven klinkt vooral raadselachtig. Hij wil een gezin stichten en daar tijd en aandacht aan besteden, want hij wil niet op z’n 65ste als bejaarde vader langs de lijn van z’n voetballende kinderen staan. Hij wil zich richten op de dingen die er echt toe doen in het leven, anders is hij bang dat hij straks in eenzaamheid ontwaakt uit de carrièreroes. De riedel over het gezinsbelang dat voorrang krijgt boven werk en carrière komt doorgaans uit de mond van terugtredende topvrouwen en geldt als teken van emancipatoire zwakte. Het is heel vreemd dat politici denken hiermee goede sier te kunnen maken.
Leugenachtig of niet, beide mannen spelen met enig aplomb de troef van het privéleven en het is onvoorstelbaar dat Lubbers of Colijn of Biesheuvel een dergelijke keuze zelfs maar overwogen zouden hebben. Den Uyl had nota bene zeven kinderen die hem er niet van weerhielden zijn missie na te jagen. Zijn ambitieuze mannen die een verantwoordelijke taak in de wereld vervullen dan per definitie slechte huisvaders? Van president Kennedy (en hij is niet de enige machthebber) is bekend dat hij zich aan allerlei seksuele escapades te buiten ging. Zelfs een opslorpende baan als het presidentschap van Amerika biedt nog genoeg tijd voor privépleziertjes – tijd die evengoed aan onderhoud van het gezinsleven kan worden besteed.
Eurlings weet nog niet wat hij gaat doen en ook niet waar hij zich gaat vestigen. Dat zou Limburg kunnen worden of voor een tijdje Hongarije (leuk voor zijn vriendin), maar dan moet hij wel beter Hongaars leren om met zijn schoonouders te kunnen praten. Dit soort overwegingen lijkt meer te passen bij een pensionado die eindelijk op z’n lauweren kan gaan rusten dan bij een man van 36 die een stempel op de wereld, nou ja vooruit het CDA, kan zetten. Maar blijkbaar is de tijd voorbij dat mannen geacht worden om stempels te zetten. Achter de horizon wenkt de buggy.
Wat een belachelijk negatief verhaal! Ongetwijfeld zijn er zat politici geweest, en zijn die er nog steeds, die er niet aan moesten en moeten denken om de politiek op te geven voor hun gezin en privéleven. Gelukkig maar, anders kon niemand dit land nog besturen. Maar laat de mensen die deze keuze wél maken alsjeblieft in hun waarde. Hebben Bos en Eurlings soms beweerd dat “alle ambitieuze mannen die een verantwoordelijke taak in de wereld vervullen dan per definitie slechte huisvaders” zijn? Nee! Dat heb ik ze in elk geval niet horen zeggen, alleen dat ze ZELF meer tijd aan hun gezin willen besteden. Laat ze, zou ik zeggen. Trouwens, wat Eurlings precies gaat doen is helemaal niet onze zaak. Ongetwijfeld heeft hij het daar met zijn vriendin over gehad.
Ongetwijfeld zijn er mensen (mannen en vrouwen) zat die niet eens aan landelijke politiek beginnen, omdat ze vinden dat dit teveel van hen vraagt en dat ze hierbij te weinig tijd hebben voor een privéleven. Ik vermoed dat men hier doorgaans begrip voor zal hebben. Waarom dan geen begrip hebben voor mensen die er om deze reden mee stoppen?
“net zoals ik ook niet begrijp waarom een nieuwbakken vader drie maanden zorgverlof zou moeten krijgen om op kosten van de maatschappij een band met de baby op te bouwen.”
Pardon? “band met de baby”? Nee, de nieuwbakken moeder ondersteunen. Daarom heet het ook *zorg*verlof. Zorgtaken delen.
Emancipatie zorgt er niet alleen voor dat vrouwen mannendingen gaan doen, maar ook dat mannen vrouwendingen gaan doen.
Wat ontzettend ouderwets om dit niet te begrijpen, alsof de moeder dat maar alleen zou moeten doen. Alsof die niet zo snel mogelijk weer op wil knappen om bijvoorbeeld verder te gaan met haar carriere. Waarom zou de man niet mee moeten zorgen voor t kind (en de moeder)?
Intens negatief en persoonlijk. Zo grof mag je niet tegen mensen aanschoppen. Leugenachtig, dat is een hele zware aantijging. En dan al die cynische opmerkingen als mensen aangeven dat ze hun prive-leven belangrijker vinden dan hun werk. Ritsema kan zich daar niks bij kan voorstellen. Erg jammer voor haar. Ken je beperkingen en neem ze niet als maatstaf.