Beste Beatrijs,
Mijn vriend en ik (dertigers) hebben drie jaar een relatie en wonen sinds anderhalf jaar samen in ons koophuis. We hebben een samenlevingscontract. In het begin van onze relatie hebben we het onderwerp kinderen besproken en we wilden toen allebei later graag twee of drie kinderen. Ons huis is ruim genoeg, we hebben allebei een vaste baan en onze financiën zijn op orde. Er staat ons niets in de weg om met kinderen te beginnen, maar als ik het onderwerp aansnijd, houdt mijn vriend het af en zegt dat hij eerst een aantal jaren wil samenwonen. Ik ben 33 en heb niet de tijd om het krijgen van een kind nog langer uit te stellen. Als we geen concrete plannen maken om met anticonceptie te stoppen, vrees ik dat het er helemaal niet meer van zal komen. Hoe kan ik deze situatie gunstig beïnvloeden?
De tijd dringt
Beste De tijd dringt,
Het moet voor u vreselijk frustrerend zijn dat uw vriend, met wie u samenwoont, domweg nee zegt tegen uw vanzelfsprekende verlangen om de volgende stap te nemen, terwijl hij en u eerder op dezelfde lijn zaten. U hebt beiden een goede baan, u woont samen in een koophuis en u hebt de geschikte leeftijd. Sterker, als u langer wacht, wordt het moeilijker, want uw vruchtbaarheid loopt alleen maar terug. Het moment om zwanger te worden is nu.
Niemand kan een vrouw dwingen om de pil te slikken.
U hebt hier al over gesproken met uw vriend, maar hij vertoont koudwatervrees. Dan moet u zelf de knoop doorhakken. Voer nogmaals een gesprek over de toekomst. Zeg tegen uw vriend dat u heel graag met hem een gezin wil stichten en dat het belangrijk is om daar snel mee te beginnen, omdat u er niet jonger op wordt. Vertel hem dat u sinds vandaag gestopt bent met de anticonceptie en dus zwanger kunt worden. Niemand kan een vrouw dwingen om de pil te slikken, formeel hebt u geen toestemming nodig om ermee te stoppen, maar vraag desondanks dringend om zijn instemming. Hopelijk reageert hij met: ‘Oké, vooruit dan maar, als je dat zo graag wil’. Als hij zich blijft verzetten tegen voortplanting, kan hij zichzelf beveiligen met condooms. Maak hem wel duidelijk dat zijn weigering om de mogelijkheid van een zwangerschap toe te laten voor u de consequentie zal hebben dat u zich minder gecommitteerd voelt aan uw partnerschap. Misschien vormt een aanhoudende patstelling op den duur zelfs een breekpunt voor de hele relatie.
Het is niet leuk om uw vriend voor het blok te moeten zetten met een eenzijdige beslissing. Maar u moet voorkomen dat u jarenlang aan het lijntje wordt gehouden, totdat uw vriend op uw 42ste de relatie alsnog verbreekt omdat hij verliefd is geworden op een andere (jongere) vrouw, met wie hij vervolgens wel een kind krijgt, omdat die nieuwe vrouw niet over zich heen laat lopen. Neem het stuur over in uw relatie en zet een scherpe bocht in. Grootste kans is dat uw vriend zich neerlegt bij de nieuwe koers. Als hij nu niet onder druk overstag gaat, zal hij dat binnen afzienbare tijd ook niet uit zichzelf doen. Dan wil hij gewoon niet, punt. Het is altijd nuttig om te weten waar u aan toe bent.
Helemaal eens met Beatrijs: zijn fysiek laat dralen en uitstellen toe, die van u niet.Hierin mag u daarom kordaat zijn.
Een kind heeft er recht op gewenst te zijn!
Een geforceerde start is een slechte start,voor alledrie met grote consequenties voor later.
Zeer zorgvuldig uitpraten,niet dwingen. Veel geduld en wijsheid gewenst.
P.s. Ik zat zelf in die situatie.
Ik ben het gedeeltelijk met Beatrijs eens. Je kan echter niet zelf de beslissing nemen om met de pil te stoppen. Wel kan je de relatie verbreken als hij het niet wil en jij wel. Oké vooruit dan maar lijkt mij niet de basis voor een goed vaderschap. Persoonlijk zou ik liever een vader voor mijn kind willen die er van harte voor gaat. Dit om teleurstelling te voorkomen bv bij een tegenslag : “Jij wou dit toch zo graag?”
Als u dit doet moet u ook niet verbaasd zijn als uw vriend wel besluit om de relatie te verbreken. Wat een rare manier om iemand te dwingen zich nu te binden aan een grootse, ingrijpende verandering in zijn leven. Natuurlijk kan hij u niet dwingen om de pil te slikken, net zo min als dat u hem kunt dwingen een kind te verwekken.
In plaats van te proberen elkaar te dwingen om dingen te doen die niet goed voelen, zou u ook met elkaar kunnen praten. Zoek uit waarom hij dit (nu) niet wil. Is het koudwatervrees? Is het een veranderd inzicht over het krijgen van kinderen? Is hij te gehecht aan zijn leven zoals het nu is? Praat met elkaar over hoe uw beider leven eruit gaat zien zodra er wel kinderen zouden zijn. Wat kan er nog wel, wat kan er niet, hoe gaat de kinderopvang geregeld worden etc. Sommige mensen hebben gewoon een wat duidelijker plaatje nodig dan “laten we een kind maken”.
Ben wel erg benieuwd wat er gebeurt als vrouw zwanger is, en man haar prompt (of wat later) verlaat dan (want geen zin in kind). Resultaat: gebroken gezin, vrouw alleen, rampen dus.
Beatrijs, ik begrijp je advies, maar wat dan? Is dat zo’n mooie basis?
Je zou ook kunnen adviseren: zoek een partner die wel wil. je weet wel, een echte man, niet een domme lul.
‘Vertel hem dat u sinds vandaag gestopt bent met de anticonceptie…’, en ‘Hopelijk reageert hij met: ‘Oke, vooruit dan maar, als je dat zo graag wil’.
Dat is nu net de sfeer waarin een nieuw leven moet ontstaan, not dus! praat er gewoon over zonder dwang en beslis vervolgens of de relatie nog wel of niet de moeite waard is, maar speel dit niet over de rug van een kind.
Iemand dwingen om ouder te worden is net zo’n slecht idee als iemand onthouden om ouder te worden. Met zo veel stuk lopende relaties is het helemaal niet gek dat uw vriend nog even samen wil wonen zónder jengelende kinderen die de relatie op de proef stellen. U woont pas anderhalf jaar samen, bent pas drie jaar samen met uw partner; uw leeftijd laat die korte tijd niet ineens zwaarder tellen.
Als het inderdaad een man betreft die “overstag moet gaan” en “nou, vooruit dan maar” zegt, dan bestaat de kans dat er een kind wordt geboren dat wel door de moeder maar veel minder of misschien niet door de vader gewenst is. Ik ken veel mensen die als compromiskinderen ter wereld zijn gekomen, die van jongs af aan hebben gevoeld dat ze meer een last dan een verrijking waren en die hier tot het eind van hun leven problemen van ondervinden, zoals een laag zelfbeeld, depressies, bindingsangst enz. Ieder kind heeft het recht om door beide ouders te worden gewenst!
Dat betekent dat jullie er beiden niet uitkomen. Je kunt een man ook niet dwingen, doen sommige vrouwen wel helaas. Op deze manier gaat het voor problemen zorgen. De man kan zich belazerd voelen als je hem in zekere zin opdringt tot vaderschap. Niet doen!
Vanaf je 38ste krijg je extra onzoeken vanwege extra kansen op fout gaan. Wie kinderen wil, moet dat dus niet eindeloos voor zich uitschuiven. Misschien moet deze man nog volwassen worden.
Beste Renzo,
Je weet toch hoe dat gaat. Mannen verlangen helemaal niet naar een kirrende baby met luiers die ze moeten verschonen. Mannen zijn bezig de wereld te veroveren. Dat is nota bene je eigen theorie! Vrouwen zijn degenen die zeggen: nu wordt het eens tijd. In mijn advies is geen sprake van dwang. Het enige wat ik adviseer is, in alle openheid, stoppen met de pil en daar natuurlijk een goed gesprek over voeren. Als een vrouw niet eens over haar eigen lichaam mag beslissen dat ze geen hormonen meer wil innemen, waar is dan de vrouwelijke zelfbeschikking? Een man kan zijn vrouw niet bevelen om de pil te slikken. Als hij geen kans op zwangerschap wil, kan hij condooms gebruiken. Meestal gaan mannen mee in het alleszins redelijke verlangen van de vrouw naar een kind. Zo niet is dat een reden om de relatie zelf ter discussie te stellen en eventueel te beëindigen. Hoe dan ook, voordat het kind er echt is, gaat er nog zeker een jaar overheen, soms langer. Tijd genoeg om aan het idee te wennen. En als dat kind er eenmaal is, smelt de man van liefde en trots boven dat wezentje dat hij helemaal zelf gemaakt heeft. Dit is een algemeen patroon. Gebroken gezinnen later? Die komen voor in de beste families, oftewel bij de meest van elkaar overtuigde stellen met de meest eendrachtige kinderwens.
gebroken gezinnen zijn afschuwelijk beatrijs, en zeer slecht voor de kinderen. Dat weet jij toch ook? Zie al het onderzoek…..en o , als je om je heen kijkt ook. Het lijden.
Gelukkig is bij jou de wens (het EGOISME) vd vrouw het allerbelangrijkste, die gaat boven alles, ook boven het kind.
De briefschrijfster is 33. Ze heeft dus nog jaren de tijd om zwanger te worden. Het idee dat de vruchtbaarheid van vrouwen na hun 30e schrikbarend daalt is allang achterhaald. Als een vrouw tussen de 35 en 40 is, heeft zij nog altijd 66% kans om binnen een jaar zwanger te raken zonder medische hulp.
Mijn advies aan deze vrouw zou zijn: wacht nog even en gebruik die tijd om samen met je partner te bespreken hoe jullie beiden het ouderschap zien. Het is veel belangrijker om op 1 lijn te zitten over zo’n grote beslissing, en een gezamenlijke visie op de opvoeding zal je alleen maar helpen in the long run.
Daarnaast moet je voor jezelf duidelijk hebben wat jouw wensen zijn en hoe lang je op je partner wilt wachten. En of je in de tussentijd de pil, condooms of andere anticonceptie gebruikt zou ik vooral laten afhangen van wat je prettig vindt. en niet als ammunitie in een gesprek.
En vergeet vooral niet van elkaar te genieten tijdens dit hele proces wat jullie hopelijk alleen maar dichter bij elkaar brengt. Het krijgen van een kind is een van de meest bijzondere dingen die je kan overkomen, koester dat samen.
Ze heeft op zijn minst recht om met de pil te stoppen. Hij moet dan maar zorgen dat ze niet zwanger wordt. Mijn man was snel om toen hij daarvoor moest gaan zorgen. We hebben 2 kinderen. De oudste is 16 jaar en we zijn niet gescheiden.
Naarmate je langer wacht wordt het trouwens ook moeilijker om spontaan zwanger te worden.
“Als dat kind er eenmaal is, smelt de man van liefde en trots.” Wat een gevaarlijke gok lijkt mij dat, Beatrijs, en ook niet meer van deze tijd. Het komt er, hoe je het ook draait of keert, op neer dat je hem chanteert. Weet van nabij dat dat helemaal verkeerd afloopt. Ik zie liever dat mannen serieus worden genomen als ze liever geen kinderen willen en dat er open wordt gesproken over zo’n enorm ingrijpende gebeurtenis. Ik zie ook liever dat zo’n relatie wordt verbroken als hij echt niet wil dan dat er een kind wordt geboren dat eigenlijk bij een van de partners niet echt welkom is.
Ik was 38 toen ik mijn eeuwig twijfelende (wil wel kinderen maar niet nu) man vertelde dat vanaf volgende maand de verantwoordelijkheid van de geboorte beperking bij hem lag. Die condoom is 1 keer gebruikt, een maand later was ik zwanger. Mijn man is mij nog steeds dankbaar dat ik hem die laatste duw gegeven heb. De oudste is nu 10, en we zijn erg gelukkig met ons gezin. Soms hebben mannen een laatste zet nodig. Je moet natuurlijk wel zeker weten dat hij wel kinderen wil. En inderdaad: condooms zijn ook een optie; zijn verantwoordelijkheid in dit geval, als hij die gebruikt gaat er niets gebeuren, dus hij heeft het zelf in de hand. Waarom moet het altijd bij de vrouw liggen?
Wat wordt er slecht gelezen! Het advies is niet: ‘stop maar stiekem met de pil en wordt zwanger, zodat hij geen keus meer heeft’… het advies luidt: ‘geef aan de je met de pil stopt, als hij geen kinderen wil kan hij dat met condooms voorkomen’.
Echt. Als een man geen kinderen wil, betekent dat niet dat de vrouw verplicht is zich vol te stoppen met hormonen.
Vreemd hoeveel vrouwen het zo goed vinden om eindeloos te praten over kinderen krijgen want hij zou zich niet ‘ gedwongen ‘ mogen voelen terwijl ze zelf er niet jonger op wordt. Het is waar dat je als 40-er nog kinderen kan krijgen maar heb je dan nog dezelfde fut om ’s nachts luiers te verschonen of kindje te eten geven ?