Beste Beatrijs,
Zeven jaar geleden heb ik (51) mijn huidige man leren kennen. In 1999 zijn wij samen gaan wonen. Toen ben ik ziek geworden en er toch weer boven op gekomen mede dankzij de steun van mijn man. In 2002 zijn wij getrouwd en ik was heel gelukkig. Ik dacht mijn man ook. Na een weekend met vrienden weg te zijn geweest, begon de ellende. Hij had iemand had leren kennen en was verliefd op haar. Dit dus na acht weken huwelijk. Hij wilde scheiden maar ik niet. Steeds vaker ging hij naar haar toe. Het afgelopen jaar ieder weekend. Ze maken samen uitstapjes, gaan op vakantie en doen leuke dingen. Wij wonen van zondagavond tot vrijdagochtend in het zelfde huis en slapen in hetzelfde bed. Ik doe het huishouden en probeer de tuin bij te houden. Heel veel mensen verklaren mij voor gek. En ik zou eigenlijk heel boos op hem moeten zijn, maar dat is niet zo. Diep in mijn hart houd ik nog steeds van hem. Sinds enkele weken zoekt hij ’s avonds in bed toenadering en hebben wij weer seks. Overdag is hij bijna een vreemde voor mij. Ik durf niet te vragen waarom hij dit doet. Ik geniet van zijn aandacht. Wat moet ik nu verder? Hij houdt zijn vriendin, zichzelf en mij voor de gek. Moet ik zijn vriendin hiervan op de hoogte stellen? Hij zal dan zeker alles ontkennen.
Mijn man leidt een dubbelleven
Beste Mijn man leidt,
U hebt het al ruim anderhalf jaar volgehouden om uw man met een andere vrouw te delen. Misschien moet u daar nog even mee doorgaan. Als uw man weer zin heeft in seks met u, kan dat een teken zijn van langzaam terugkomen. Hij heeft zich niet volledig willen uitleveren aan die andere vrouw, anders was hij wel helemaal bij haar ingetrokken. U kunt wel zeggen dat u niet wil scheiden, maar als uw man bij die andere vrouw wil zijn, dan pakt hij zijn koffers en dan kunt u hem met geen mogelijkheid tegenhouden. Kennelijk wil hij toch niet echt van u af, anders zou hij u niet aanhouden. Of heeft hij alleen behoefte aan een huishoudster? Stel dit aan de orde. Waarom bent u bang voor hem? U hebt niets misdaan in deze affaire, integendeel, u hebt zich heel coulant opgesteld. Vraag aan uw man wat voor toekomst hem voor ogen staat. Doorgaan met dit dubbelleven of toch voor een van de twee kiezen, en zo ja voor wie dan wel. Vraag hem ook hoe zijn vriendin erover denkt. Als zij uw man exclusief voor zichzelf wil, kunt u overwegen het nog een tijdje uit te zingen in de bigamistische driehoek. Het gaat er dan om wie de langste adem heeft, u of de vriendin, en uw kansen zijn niet slecht. Maar het lijkt aannemelijker dat zij wel tevreden is met een weekendhuwelijk en vakanties. Zo ontkomt zij immers aan de rol van huishoudster/verzorgster. U moet dan bij uzelf te rade gaan of u op termijn genoegen neemt met een man voor alleen doordeweeks die zich overdag als een vreemde gedraagt (vooral die kilheid lijkt me knap lastig om te verdragen). Wanneer u zich daar te goed voor acht, moet u hem buiten zetten. Zijn vriendin zal hem niet opnemen (want wil alleen een weekendman) en misschien komt hij dan weer definitief bij u terug. Ga niet met die vriendin praten, want met haar hebt u niets te maken. En uw seksleven gaat haar al helemaal niets aan.
Een van de eerste dingen die ik ’s zaterdags lees is uw rubriek “Moderne manieren’. Uw gezond verstand en nuchtere benadering spreken mij altijd bijzonder aan. Afgelopen zaterdag 1 mei was ik niet helemaal tevreden met uw antwoord op ‘Mijn man leidt een dubbelleven’. Hoeft ook niet, zult u zeggen, maar toch ventileer ik mijn mening!
De om raad vragende mevrouw deelt al anderhalf jaar haar man met zijn vriendin. Met u ben ik van mening dat deze mevrouw eens moet vragen wat haar man nu eigenlijk van plan is. Meneer heeft het nl. prima voor elkaar! Hij schuift aan bij vrouw én vriendin, zowel aan tafel als in bed. Als niemand tegensputtert is hij de lachende derde. Wat mij tegenstond in uw antwoord is dat u begint te stellen dat meneer misschien wel weer bij mevrouw terugkomt. Het kan zijn, maar u vergeet er dan toch bij te vermelden dat het huwelijk niet meer zal zijn als tevoren. Ik vrees nl. dat mevrouw zich ophangt aan haar zinnetje: ‘diep in mijn hart houd ik nog steeds van hem’. En dat is de valkuil van veel vrouwen, die denken dat ‘houden van’ inhoudt dat er veel mogelijk is en steeds op basis van dit gevoel haar grenzen verleggen. Tot nu toe krijgt mevrouw de kruimels die er voor haar over blijven. Dat kan, ook als meneer terugkomt niet meer weggepoetst worden. Ik denk dat mevrouw moet gaan inzien dat ‘houden van’ niet de garantie geeft dat haar gevoel van elastiek is. Het zou wel eens kunnen zijn dat mevrouw zichzelf ernstig tekort doet. Want hoe verder te leven met een man die zo over je heen walst?
Dus: praten, ja, zonder vriendin erbij. En dan onverwijld beslissingen nemen om het gevoel van eigenwaarde te behouden.
Met veel genoegen en meestal instemming lees ik je “Moderne Manieren” in Trouw. Maar je antwoord op “Mijn man leidt een dubbelleven”, valt volgens mij niet onder die noemer.
Met verbazing las ik het verhaal van die 51-jarige mevrouw: hoe is het mogelijk dat iemand niet zelf al lang tot een beslissing is gekomen in een dergelijke situatie!. Maar nog groter werd mijn verbazing toen ik je antwoord las: vooral de eerste 7 zinnen deden me naar adem happen.
Zo’n antwoord verwacht ik dus echt niet van je, het is in mijn ogen erg ongeëmancipeerd en ronduit bespottelijk. Dat deze vrouw zo van deze man afhankelijk is, soit, maar dat kun je toch niet aanmoedigen!
“Als zij uw man exclusief voor zichzelf wil, kunt u overwegen het nog een tijdje uit te zingen in de bigamistische driehoek” (!!!) Beatrijs dat meen je toch niet? Vooruit, aan het eind maak je het weer enigszins goed door aan te raden dat deze vrouw eens goed bij zichzelf te rade moet gaan, maar dat lijkt me ook lauwe soep na die anderhalf jaar gedogen. Overigens blijf ik je volgen.
Hier volgt een klassieke “beste columnist, normaliter bewonder ik U maar nu heeft U een grote fout gemaakt”-brief van schrijver dezes.
In antwoord op een ingezonden brief over een mevrouw wier echtgenoot een affaire had heeft U dingen geschreven die mij zeer verbazen.
Deze mevrouw van in de vijftig wordt openlijk door haar man bedrogen (merke het oxymoron op). Zij slikt dit al anderhalf jaar lang. Nu benadert haar man haar weer seksueel, maar maakt overdag geen wezenlijk contact met haar. Haar hartekreet: “Ik durf niet te vragen waarom hij dit doet. Ik geniet van zijn aandacht.”
In Uw reactie moedigt U deze vrouw aan om te wachten en te blijven hopen dat haar echtgenoot eens weer voor haar zal kiezen. Zij hoeft van U de confrontatie niet op te zoeken met man of maitresse: “Vraag hem ook hoe zijn vriendin erover denkt. Als zij uw man exclusief voor zichzelf wil, kunt u overwegen het nog een tijdje uit te zingen in de bigamistische driehoek. Het gaat er dan om wie de langste adem heeft, u of de vriendin, en uw kansen zijn niet slecht.”.
U zegt ook: “U moet dan bij uzelf te rade gaan of u op termijn genoegen neemt met een man voor alleen doordeweeks die zich overdag als een vreemde gedraagt …”.
Dit vind ik zo vreemd dat ik twijfel of dit geen sarcastische poging van U is om de vrouw te laten zien hoe belachelijk haar situatie is.
Ik denk van niet, omdat U er ook gematigd en serieus advies tussen heeft gezet. Zo ironie Uw streven was, bent U veel te onduidelijk geweest. Als Uw reactie mij al aan het twijfelen heeft gebracht, zal deze vrouw zeker de ironie niet zien, omdat zij elk excuus zal aangrijpen om haar man niet te hoeven confronteren.
Ik ben geenszins een feminist (ik ben een man) maar U moedigt een vrouw aan om zichzelf misschien voorgoed te traumatiseren. Hoe zoudt U zich voelen als U al ANDERHALF JAAR als tweederangs huishoudster door Uw man bedrogen werd? Diep ongelukkig! Zij hunkert naar een laatste beetje liefde van haar man, die hij haar niet eens geeft. Hij is een slecht mens met wie niemand zou moeten willen samenleven. Uw reactie verbaast mij eens te meer doordat U in reacties op andere brieven steeds mensen terecht heeft aangespoord zich te bevrijden van ongelijke, kansloze en/of zelfvernietigende verstandhoudingen.
Mijn advies aan haar zou dan ook als volgt zijn:
Beste Mevrouw,
Bijna iedereen in Uw situatie zou diep ongelukkig zijn, dus U waarschijnlijk ook. Uw man deugt niet. Ook als hij U wel weer exclusieve aandacht zou gaan geven dient U niet met een verwerpelijk mens te willen samenleven die schaamteloos zijn naasten in het verderf stort.
Verhuis ogenblikkelijk en vraag om echtscheiding aan de rechter. Prijs Uzelf gelukkig dat U nog geen kinderen met hem heeft! Indien U geen geld heeft kunt U een pro-deoadvocaat krijgen die door de staat betaald wordt. Ga een tijdje bij een goede vriendin of familielid logeren. Ga naar een psycholoog: op grond van zo’n korte brief kan ik geen compleet oordeel vellen, U moet Uw verhaal uitgebreid aan iemand anders doen.
Uw naasten zijn degenen met wie U wel uitgebreid gesproken hebt en zij verklaren U voor gek. Welke reden zoudt U kunnen verzinnen om aan hun oordeel te twijfelen? Probeer geen excuses voor Uzelf te verzinnen om de afschuwelijk moeilijke stap van scheiding niet te hoeven zetten.
Elke dag langer is extra mentale schade voor U. Er komt echt een dag dat U weer gelukkig zult zijn, een dag waarop deze situatie U niet meer dag en nacht door het radeloze hoofd spookt. Houdt Uzelf dat als doel voor ogen.
Het is inderdaad een beetje eigenaardig bij teruglezing. De reden dat ik die vrouw adviseerde om te kijken wie de langste adem heeft was in ieder geval dat die man haar wel verzorgd had toen zij ziek was. En dat het op haar leeftijd moeilijk is om een andere man te vinden. En dat die minnares op den duur geen vrede zal hebben met de status quo (die wil hem natuurlijk helemaal voor zichzelf).
Maar ik ben het met u eens dat dit een idiote situatie is, en dat ze beter wat krachtdadiger kan optreden. Ze stelt zich wel erg passief op.
“dat het op haar leeftijd moeilijk is om een andere man te vinden.” Dit breekt bij mij de klomp in de reactie van B.R. Je kunt beter in je eentje gelukkig zijn dan ongelukkig met zijn 2-en.
Je geeft hiermee een man carte blanche om vreemd te gaan door geen grenzen te stellen. Waar is het zelfrespect en trots gebleven? Ik zet meneer meteen buiten de deur. Dat is de duidelijke afspraak die ik gemaakt heb. Eenmaal vertrouwen weg, zal ik hem nooit meer kunnen vertrouwen. Kom op zeg! Vertrouwen is de basis. Meneer met de twee gemakkelijke vrouwen waant zich in ee paradijs.
waarschijnlijk vindt deze mevrouw het ergens wel prima. ze vindt kruimels genoeg voor zichzelf. anders laat je je niet al 1,5 jaar vernederen, als huishoudster en tuinman/vrouw gebruiken en als het zo uitkomt nog voor de seks ook. waarschijnlijk biedt deze man zekerheid, geld en een mooi huis. heeft deze mevrouw werk? kan zij zichzelf (financieel) redden? als dit het geval was was ze waarschijnlijk al lang weg geweest. het beste wat ze volgens mij kan doen is werken aan haar eigen zelfstandigheid en dan weggaan.
Een man die van twee walletjes eet, deugt niet. Vooral niet als hij liegt. Is hij zo wie zo een laf mens, die onverantwoordelijk is en geen eigen keuzes kan maken. Ik was zo een vriendin, totdat ik erachter kwam dat hij een relatie had met zijn ex-vrouw, waarvan hij hield en die hem” een vriendin gunde”. Tijdens een (onverwacht) telefoongesprek, waar ik naast stond, kletsten ze zo met elkaar, alsof ik niet bestond. Ik heb hem geadviseerd terug te gaan naar zijn ex vrouw en het tekort aan seks maar op te lossen, door seks op zijn leeftijd, maar in de ijskast te doen. En heb hem gewezen dat als hij inderdaad een volledige echte relatie wilde, eerst de verwerking van 1 maand voor elk jaar dat ze een relatie hadden, moet inplannen, zodat VOOR EEN NIEUWE RELATIE OP ZIJN LEEFTIJD (75) DE TIJD VERSTREKEN WAS.
Weg met zo’n kerel. Ik voel me bedonderd en gebruikt. Seks kon hij niet eens.
Het wordt een gebed zonder einde als die vrouw blijft hopen dat die man bij haar blijft en weer van haar zal houden op de oude manier. Hij zal haar steeds blijven wijsmaken dat hij ook van haar houd maar de vriendin nooit loslaten. Ze zal steeds meer wegzakken in haar gevoel van vernedering en misschien depressief worden. Haar eigenwaarde zal steeds meer aangetast worden. Een goede therapeut kan haar misschien helpen om haar eigenwaarde terug te krijgen. En wie weet kan ze weer een nieuwe start maken. Vrouwen van 50 zijn nog leuk genoeg voor een nieuwe relatie.
ML.