Beste Beatrijs,
Sinds kort ga ik (vrouw 59 jaar) wekelijks op stap met een heer van 83. Ik doe dit als lid van een vrijwilligersorganisatie. Het beleid is om de mensen met meneer/ mevrouw en u aan te spreken. Deze meneer vraagt mij steeds nadrukkelijk hem met de voornaam aan te spreken en te tutoyeren. Ik heb hier moeite mee, probeer er omheen te draaien, maar steeds wijst hij me erop hem toch vooral bij de voornaam te noemen. Wat vindt u? Kan ik aan zijn vraag/eis voldoen?
U of jij?
Beste U of jij,
Deze heer zit waarschijnlijk om gezelligheid verlegen en vindt u zeggen te afstandelijk voor het soort contact dat u met hem onderhoudt. Mensen op gevorderde leeftijd hebben vaak veel vrienden en generatiegenoten verloren. Wanneer ze weinig familie hebben en iedereen zich correct volgens de protocollen tegenover hen gedraagt, is er niemand meer die hen met de voornaam aanspreekt en tutoyeert. Ze leven onder een stolp van beleefdheid. Dit versterkt de eenzaamheid.
Misschien kan deze overweging u ertoe brengen om hem ter wille te zijn en hem inderdaad te tutoyeren. Tenslotte hebt u in uw functie als vrijwilliger op wekelijkse basis een semi-vriendschappelijk contact met hem. Anderzijds hoeft u natuurlijk niet over uw eigen grenzen te gaan. Als u het gevoel hebt dat u hem daardoor te dichtbij laat komen, kunt u een compromis voorstellen. U zegt dan: ‘Ik vind het prima, als u mijn voornaam gebruikt en mij tutoyeert, maar zelf ben ik daar niet zo snel mee. Ik moet iemand langere tijd kennen, voordat ik over ga op tutoyeren en voornaamgebruik. Laten we het eerst een tijdje aanzien.’ Als het contact prettig verloopt en u raakt aan hem gewend, zal het u wellicht makkelijker vallen. En zo niet, dan blijft het ‘u’.
Je kan ook b.v. “meneer Kees” zeggen, . En dan toch verder “u” gebruiken. Mensen weten dan dat je moeite hebt met tutoyeren, maar wel je best doet om de afstand te verkleinen. Dat laatste is zo belangrijk…..
Beatrijs is weer eens veranderd van mening, voorheen was de wens van de aangesprokene allesbepalend. Maar nu staat de deur weer open om dat te negeren?
Waarom zo’n harde kritiek. Bij iedere “wetmatigheid” is er de letter “van de wet” en de geest van de wet. Daarnaast mogen we toch aannemen dat we onder alle briefschrijvers te maken hebben met weldenkende mensen die het advies gebruiken als een ijkpunt om te voelen of zij zich daarin kunnen vinden. Niet als een dwingend advies. Meneer Rob het gaat u goed ;-)
(een wat late reactie maar ik lees u nu pas :-))