Lethargisch leven

Beatrijs Ritsema

Het zal nooit meer iets met mij worden, vrees ik. Niet efficiënt of alert genoeg. Te langzaam uit de startblokken. Neem nu dat stukje dat ik vorige week las over die vrouw van 36, Annemieke Huppeldepup, professor in de wat-ook-alweer. Het was toch Elsevier? Graaf graaf tussen de oude kranten. Blader, blader, niks. Dan was het zeker HP/De Tijd. Ha, daar heb ik hem al. Onder een stoel in de woonkamer. Nee, dat is de nieuwe. Hé, die heb ik nog helemaal niet gelezen, terwijl het al maandag is. Het is blijkbaar eerder tien dan vijf dagen geleden dat ik dat stukje las. Over tussen je handen doorslippende tijd gesproken. Nog een geluk dat ik deze week niet toegekomen ben aan de tocht naar de oud-papierbak.

Ach ja, hoe kon ik het vergeten. Het was in een artikel over de jachtigheid van het moderne bestaan en de last van de volle agenda. In een vignetje van misschien 300 woorden wordt zij geportretteerd. Prof. dr. Annemieke Roobeek, een gesoigneerde verschijning, glimlacht ontspannen op de foto, alsof ze alle tijd van de wereld heeft. Hoe kan zij zo ontspannen zijn met een 120-urige werkweek?

Elke zin van het stukje, elke uitspraak uit haar mond opgetekend vormt een aanslag op mijn eigenwaarde. Om te beginnen is zij hoogleraar. Van vrouwelijke hoogleraren zijn er in Nederland te weinig, dus dat is mooi, zowel voor haar als voor Nederland. En zij bekleedt zelfs twee hoogleraarschappen: in Nijenrode doet ze Technologie en Economie, in Amsterdam doet ze Grootstedelijke Vraagstukken. Dat zullen wel part-time functies zijn, maar toch.

Hard werken, ambitie, prestaties en produktiviteit. Geen geklaag over De Combinatie (van werk en kinderen, welteverstaan), het gaat haar allemaal even moeiteloos af. Zij heeft er drie, ik ook. Zij haalt ze om zeven uur 's ochtends uit bed en stopt ze dan in bad, ontbijt met hen en brengt ze naar drie verschillende scholen. Om kwart over negen betreedt ze haar werkplek, opgemaakt en met verzorgde kleren. Het contrast met mijn eigen routine is te schrijnend om niet chagrijnig te worden. Een bad 's ochtends? Uit de pyjama's en in de kleren is al een hele opgave, en dan nog schiet het tandenpoetsen er vaak bij in. Nu het zo donker is 's morgens wil de kleine er soms niet uit en zit dan kwarrig in haar spijlenbedje, totdat het kwaadschiks aankleden wordt. Samen ontbijten komt er niet van, want er moeten overblijfboterhammetjes klaargemaakt worden.

Zij haalt haar kinderen om drie uur 's middags op van school, drinkt thee met ze en gaat spelletjes doen! Spelletjes? Ik met mijn produktie en inkomen van niks (vergeleken met een dubbel profesoraat) meen voor drie middagen een kinderoppas nodig te hebben om werkfragmentatie tegen te gaan. Ik voel me al een hele piet als ik een keer per week gehoor geef aan het gezeur om een spelletje stratego.

Mijn hele werkproductie van een week gaat bij haar waarschijnlijk tussen het monopoliën door, zonder dat haar kinderen in de gaten hebben dat mama in gedachten onderzoeksvoorstellen aan het componeren is. Mij lukt het al nauwelijks de krant uit te lezen met de kleine om me heen.

Naast twee banen en volwaardig moederschap en een bloeiend sociaal leven heeft ze vele nevenfuncties: projectleider van Forum Amsterdam (hierin bespreekt ze met 200 burgers hoe de stad er in 2010 kan uitzien), lid van de scenariogroep Rotterdam (die nagaat hoe de stad er in 2045 kan uitzien), doet projecten met Fortis Nederland, Heineken en Toneelgroep Amsterdam. Vergeleken met deze [c]work load [l] valt mijn geestelijk functioneren het best te omschrijven als een zielig geval van permanente lethargie.

Na de spelletjes gaat Annemieke Roobeek weer aan de slag. Tot half twee 's nachts. Terwijl ik om half twaalf omval van de slaap en me probeer in te prenten dat ik morgen toch echt Fifax voor de gootsteen moet kopen, bereidt zij fris en wel haar colleges voor en ontwerpt scenario's voor over vijftig jaar. Nuttig voor de mensen die dan leven. Maar eigenlijk ligt er een nog belangrijker taak te smeken om vervulling: het opzetten van een cursus 'Hoe bereik ik straffeloos perfectie'. Een markt met grenzeloze perspectieven. Al die suckers zoals ik met hun compromisjes, hun gemarchandeer, hun gezeur over tijdgebrek hebben er niets van begrepen. Alles is volmaakt, als je het goed aanpakt. Ik zit graag op de eerste rij.