Beste Beatrijs,
Regelmatig overkomt het me dat mensen naast me komen zitten, als ik op een terras of een bankje in het park zit, en vervolgens hun hele hebben en houwen aan mij vertellen. Meestal luister ik beleefd, maar soms gaan ze zo lang door met intieme verhalen dat ik me beklemd en geïrriteerd ga voelen. Op zo’n moment weet ik niks beters dan weglopen. Weet u een adequate reactie om kletsende mensen af te weren? Ik vind het zelf nogal onbeleefd om intimiteiten aan wildvreemden te vertellen. Of is dat tegenwoordig modern?
Eindeloze confidenties
Beste Eindeloze confidenties,
Dat mensen tegen onbekenden aanpraten over hun sores is niets moderns, maar een fenomeen van alle tijden. Je hebt nu eenmaal eenzame personen die om een praatje verlegen zitten en behoefte hebben aan contact met een medemens, maakt niet uit wie. Als het u tegen staat, smoort u de dreigende monoloog in de kiem. U zegt: ‘Sorry, u treft me op een verkeerd moment, ik heb bonkende hoofdpijn. Ik snak naar stilte, als u het niet erg vindt.’ Dan gaan ze wel op zoek naar een williger oor.
In het echte leven heb je nu eenmaal contacten die je niet even met de muis weg kan klikken. Gelukkig maar! Het kan zoveel voor mensen betekenen als er iemand even luistert…..
Zie het als een goede daad.
Volgens mij heeft eenzaamheid daar helemaal niet per se mee te maken maar is het eerder zo dat mensen het vaak makkelijker vinden om tegen een onbekende te praten over kwetsbare of pijnlijke zaken omdat deze beschouwd wordt als een objectieve buitenstaander.