Beste Beatrijs,
Regelmatig hebben vooral mijn man en vaak ook de kinderen kritiek op het eten: te zout, te weinig zout, te gaar, niet gaar genoeg, niet lekker, geen goede combinatie enzovoorts. Ik ben zeker geen top-kok en heb door mijn drukke baan ook niet veel tijd voor het koken, maar ik doe er wel altijd mijn best voor. Af en toe kookt mijn man zelf en prijst het door hem gemaakte eten dan altijd de hemel in. Ik maak hem vaak een compliment en geef nooit negatief commentaar. Meestal echter eist hij dat ik voor het eten zorg en hij gedraagt zich dan alsof hij een vijfsterrenrestaurant moet beoordelen. Het structurele karakter van de kritiek (er is altijd wel iets dat niet goed is) maakt dat ik geen zin meer heb om te koken. Ik heb ook geen zin meer om met het hele gezin aan tafel samen te eten, maar omwille van de kinderen ga ik er toch mee door. Is het normaal voor man en kinderen om voortdurend te zeuren over het eten? Ben ik overgevoelig?
Stank voor dank
Beste Stank voor dank,
Het siert u dat u nog nooit gevolg hebt gegeven aan de gerechtvaardigde impuls om de pan macaroni of wat er dan ook op tafel staat boven het hoofd van uw man om te keren. Kritiek op het eten is absoluut ongepast. Geen denken aan dat een gast in een huisgezin zich misprijzend over het geserveerde eten mag uitlaten en hetzelfde geldt voor gezinsleden.
Begin met de heropvoeding van uw gezinsleden.
Kritiek is ondankbaar en werkt ondermijnend. Maak korte metten met dit giftige patroon en begin met de heropvoeding van uw gezinsleden. Kondig aan dat er vanaf nu nieuwe regels gelden en dat u geen kritiek meer tolereert. De enig gepermitteerde manier om iets negatiefs over het eten naar voren te brengen gaat als volgt: U (althans degene die gekookt heeft): ‘Hola, de aardappels zijn te zacht/ ik ben het zout vergeten/ de boontjes zijn niet gaar.’ Uw man en kinderen in koor: ‘Dat valt best mee, hoor, de slavinken zijn anders heerlijk!’
De persoon die het eten heeft gekookt moet niet te beroerd zijn voor zelfkritiek. Het is goed om een misser te erkennen, een excuus te plaatsen en waar mogelijk een gerecht te repareren. De anderen kunnen de zelfkritiek bevestigen, maar niet te gretig. Ongevraagd negatief commentaar en gedrein (‘Ik lust dat niet’) is buiten de orde. Tegen uw kinderen kunt u zeggen: ‘Vanaf nu wil ik geen gezeur meer over het eten. Wie kritiek geeft, moet van tafel en kan zijn eten desgewenst in de vuilnisbak gooien, maar denk maar niet dat je wat anders krijgt!’
Uw man kunt u moeilijker van tafel sturen. Maar zijn kritiek deemoedig ondergaan kan ook niet. Ik raad u aan om bij gezeur van uw man onmiddellijk zelf van tafel te vertrekken. Verder kunt u hem te verstaan geven dat elke kritische opmerking van zijn kant gecompenseerd zal moeten worden: de volgende dag kan uw man het kookklusje klaren, omdat u in staking gaat. Als hij het allemaal zo goed weet, moet hij maar laten zien hoe het beter kan. Dit zijn allemaal harde maatregelen, maar het moet afgelopen zijn met de gewoonte van uw gezinsleden om u te behandelen, alsof u het incapabele huissloofje bent.
Mijn vader had ook vaak commentaar op het eten. Mijn moeder was geen keukenprinses dus het was weleens terecht, maar op mij kwam het erg ondankbaar over. Tenslotte moest zij 7 dagen per week voor 7 personen koken, welke hedendaagse moeder doet dat na. Ik dacht dat het er tegenwoordig anders aan toe ging, maar nee, gezien de boven geschetste situatie die ik echt niet van deze tijd vind! Hoezo vrouwenemancipatie??? Dit verhaal had mijn moeder (geboren 1918) kunnen schrijven!
Bij ons thuis gold een strenge regel: kritiek is een schep erbij.
‘Hier heeft iemand in de keuken zijn best voor gedaan en anders moet je het zelf maar doen.’
Zo hebben wij stuk voor stuk leren koken en mede het besef gekregen dat je er een hele boel aan vooraf gaat in de keuken voor je het voorgeschoteld krijgt.
Koken werd daardoor een familie aangelegenheid, iedereen eet en zorgt dus ook voor het eten, of het nou om snij-werk, boodschap of afwas ging,je maakte er deel van, zo niet, was het een dag ‘zoek het uit-schotel’
Ik denk dat het ook iets moois is wat ik heb meegekregen, altijd blij als er voor me gekookt word en zelf hebben leren koken.
Ik houd zelf van lekker eten en ben de eerste om mezelf tijdens het eten te ‘bekritiseren’ of te bekijken hoe ik iets een volgende keer lekkerder kan bereiden.
Commentaar van eigen gezin kan ik vaak wel hebben, maar als ik echter commentaar van gasten op mijn eten krijg (voor sommige mensen is bijna niets goed genoeg) dan krijg ik wel de kriebels..toppunt van onbeschoftheid!