Kleutermode

Beatrijs Ritsema

Als asymmetrische papegaaien, zo zien kleine kinderen eruit. En wie daar als ouder niet aan mee wil doen is nog niet jarig. Ik bedoel nog niet eens het verlangen van kinderen zelf om zich, onder druk van modebewuste klasgenoten, in gemene zuurstokkleuren te hullen, maar de ervaring dat er voor kinderen onder de vier, voor wie het nog niets uitmaakt wat ze aanhebben, niets normaals te koop is.

Bezie de kleuterafdeling in een willekeurige C & A of Hema: rekken vol t-shirts, broeken en bloesjes in de meest walgelijke, liefst fosforescerende kleurencombinaties, waarbij het heel gewoon is als twee mouwen van een trui een verschillend patroon hebben, of twee pijpen van een broek verschillende kleuren. Wanneer je gezwicht bent voor de aanschaf van zo'n fanfarebroek, begint de speurtocht naar een eenvoudig effen t-shirt of bloesje om het kermiseffect nog enigszins te dempen. Niet te vinden. Half om half geblokt en gestreept, aan de voorkant bloemetjes aan de achterkant effen, en het allerafschuwelijkste: de opdrukken, hetzij in de vorm van afbeeldingen, hetzij in de vorm van kreten. Dit begint al met zuigelingenkleertjes: 'Hi, I'm Happy!' schreeuwt het je toe vanaf een oranje-wit geblokt slobpakje. Koddige stripfiguren met snaakse teksten, allerlei soorten getekende dieren voorzien van zonnebrillen of zwembroeken, of soms alleen maar voorwerpen als een stapel blokken of een glas limonade ontsieren de kleuterkledingstukken. Er is geen winterjasje te krijgen zonder opdruk van een ijsbeer of een spoor eskimohonden, geen windjackje zonder de tekst 'Ik ben een luchtmachtpiloot' of zonder insigne van een catamaran.

Ziek word je van de zeehondjes, de muisjes, de krokodillen, de dolfijnen, de dinosaurussen die een schattigheids- of stoerheidstoets moeten verlenen aan kinderen die dat van zichzelf al genoeg hebben. Het extra benadrukken van schattigheid (voor meisjes) of stoerheid (voor jongens) of lolligheid (voor allemaal) door middel van bazuinende kledingstukken is een geperverteerde manier van kinderen aankleden. Kinderen zien zichzelf niet als schattig, stoer of lollig, dat zijn eigenschappen die volwassenen aan kinderen toeschrijven. De kinderkleren in de warenhuizen weerspiegelen niets anders dan de stereotiepe ideeën van volwassenen: kinderen zijn vrolijk en onbezorgd, dus moeten ze zo veel mogelijk vrolijke, gekke en vooral felle kleuren dragen. Ze houden van dieren en strips, dus moeten hun kleren daarmee volgeplempt worden. Ze willen allemaal groot worden, dus helpen we ze een handje door hun een t-shirt aan te trekken met de kreet 'ik ben een brandweerman!' of 'ik ben al bijna mannequin!' De teksten liefst in het engels, want dat maakt het allemaal nog veel echter.

Hoe ver de kledingindustrie hierin kan gaan laat de firma Christian Dior zien die in de nieuwe lingeriecollectie de categorie vierjarige meisjes gaat verblijden met kanten mini-behaatjes en bijpassende onderbroekjes, net als mama draagt. Onschuldig en adorabel, maar met een knipoog naar de toekomst. De kleutermeisjes kunnen alvast oefenen in de kunst van de sexy aanminnigheid – op hun vader, want welke andere man ziet een vierjarige in haar ondergoed? Ouders die zoiets voor hun dochtertjes kopen hebben een tik van de molen. Wie gaat er nu zijn kleuter als lustobject uitdossen – en dat terwijl iedereen zijn mond vol heeft van seksuele kindermishandeling en incest? Maar zo ver van make-upsets voor zevenjarigen (verkrijgbaar in speelgoedzaken), kinderparfums (natuurlijke geuren, al een paar jaar op de markt) en reeboks en nikes maat 24 staat het kleuterbehaatje eigenlijk niet. Het zijn allemaal uitingen van het verlangen dat een kind maar zo snel mogelijk opgroeit, zodat de ouders er weer vanaf zijn.

Op het gebied van kinderkleren zitten de ouders die ze moeten aanschaffen gevangen tussen twee uitersten: aan de ene kant de dure designermarkt van oilily c.s. die modetendenzen en accessoires voorschrijven, alsof het om yuppies in de hoogste belastingschaal gaat; aan de andere kant de infernale kleurigheid van de massaconfectie, geheel en al geïmpregneerd met vals-kinderlijke voorstellingen. Kleren zoals indianen in een reservaat ze dragen ter wille van de toeristen.

Een effen blauw broekje en een mooi rood t-shirt zonder poespas? Onvindbaar.