Kleinkinderen in het middelpunt

Beste Beatrijs,

Wij hebben drie schatten van kleinkinderen (vier, drie en een jaar oud) die natuurlijk de mooiste, de liefste en grappigste kinderen van de wereld zijn. Maar het valt ons op dat als de gezinnen van onze twee dochters bij ons op bezoek zijn (of wij bij hen) het hele samenzijn in het teken van de kinderen staat. Zodra een van de kleintjes om aandacht vraagt, duiken zowel moeder als vader er meteen bovenop. Er valt nauwelijks een gesprek te voeren, omdat de kleinkinderen voortdurend de boventoon voeren. Zijn wij nu ouderwets of is dit tegenwoordig normaal? Wij denken dat dit geen goede manier van opvoeden is. Kinderen leren zo niet dat ze soms ook even op hun beurt moeten wachten.

Overigens, als de kleinkinderen zonder ouders bij ons logeren en wij als opa en oma zeggen: ‘Nu even niet,’ gaan ze rustig spelen, dus het kan wel! We hebben dit wel eens met onze dochters besproken, maar zij zien het probleem niet zo. Ze zeggen dat kinderen nooit genoeg aandacht kunnen krijgen. Natuurlijk is veel liefdevolle aandacht heel belangrijk, maar dit kan ons inziens ook te ver gaan.

Nu even niet

Beste Nu even niet,

Een bekende klacht van grootouders: ouders met wie geen fatsoenlijk woord meer te wisselen valt omdat zij te allen tijde hun (kleine) kinderen voorrang geven voor het geringste wissewasje. Nu zijn bezoekjes met peuters erbij altijd nogal chaotisch, omdat die kleintjes moeilijk zichzelf bezig kunnen houden en supervisie nodig hebben. Maar de houding van ouders kan veel uitmaken. De ene ouder stelt zich veel relaxter op dan de ander die voortdurend bovenop de kinderen zit. In het laatste geval worden grootouders en andere volwassenen veroordeeld tot de rol van publiek dat met een krampachtige glimlach moet applaudisseren voor de kinderen die een permanente voorstelling ten beste geven. Als toeschouwer in dit geheel word je bijna nog moeier van de ouders dan van de kleine kinderen.

Natuurlijk hebben jonge kinderen niet constant een-op-een aandacht nodig. En natuurlijk heeft uw dochter ongelijk met de stelling ‘kinderen kunnen nooit genoeg aandacht krijgen’. Nooit eerder in de geschiedenis en niet elders op de wereld staan kleine kinderen zo in het middelpunt van de belangstelling als in deze tijd in de westerse cultuur. Of het de kinderen schaadt betwijfel ik. Buiten het gezin (crèche, school, hobbyclubjes, buitenspelen) leren ze op den duur ook wel dat de wereld niet om hen draait. Ouders snijden met deze vorm van intensieve kindhouderij in de eerste plaats zichzelf in de vingers, omdat ze als slaven voortdurend bezig zijn elke uiting van hun kinderen onder het vergrootglas te leggen. Het is overbodige dienstbaarheid, die het leven nodeloos zwaar maakt.

U hebt uw bedenkingen al eens aan uw dochters voorgelegd en zij reageerden niet erg toeschietelijk. Dan zal het voorlopig nog wel even zo doorgaan. Leg u er bij neer. Uw dochters en schoonzoons kiezen zelf voor deze opvoedingsmethode. Stel u er op in en verwacht voorlopig überhaupt geen volwassenengesprek meer. Het enige waarop u kunt hopen is dat uw dochters nog meer kinderen krijgen. Hoe groter het kindertal, hoe minder de ouders die enorme hoeveelheden aandacht kunnen opbrengen.