Beste Beatrijs,
Sinds twee maanden heb ik een nieuwe baan. Ik heb een bureau in een tweepersoonskamer met een andere vrouw. Zij is een hele goede collega en ook fijn om mee te praten. Ze is alleenstaande moeder van een negenjarig zoontje dat zij twee keer per week om drie uur van school haalt en meebrengt naar het werk. Zij heeft niet genoeg geld voor buitenschoolse opvang. Op het werk laat zij haar zoontje via de computer en koptelefoon tv kijken, maar soms gaat zijzelf weg en laat mij alleen achter met hem, wat ik ongemakkelijk vind. Ik voel mij dan heel erg verantwoordelijk voor het kind en bovendien kan ik mij slechter op het werk focussen. Hoe kan ik dit onder woorden brengen bij haar?
Kind op werk
Beste Kind op werk,
Een kind routinematig naar kantoor meenemen gaat al vrij ver, maar een kind meenemen en dan het toezicht aan iemand anders overlaten kan echt niet. Bespreek dit met uw collega! Zeg haar dat u het niet prettig vindt dat zij haar zoontje bij u achterlaat, omdat u zich daardoor minder goed op uw werk kan concentreren en omdat u de verantwoordelijkheid niet wil. Misschien vindt u het lastig om dit gesprek te voeren, maar u kunt haar uitleggen dat u er liever met haar persoonlijk uitkomt dan dat u naar de baas loopt om het probleem aan de orde te stellen. De meeste mensen zouden de chef waarschuwen, die onmiddellijk paal en perk zou stellen aan de aanwezigheid van kinderen op het werk – uw collega mag blij zijn dat u dat nog niet gedaan hebt. Toon begrip voor uw collega, bespreek het probleem op een vriendelijke manier, maar dring er wel op aan dat ze een andere oplossing zoekt.
Uw collega, alleenstaande moeder, kan wel wat steun gebruiken, Waarom zou u haar niet steunen in plaats van ondermijnen? Is het zo’n ramp om even alleen te zijn met een 9-jarige die TV kijkt? Vrouwen zouden wat meer begrip voor elkaar moeten hebben . Uw collega heeft misschien met de chef besproken om die middagen thuis te werken, maar vond de chef het een beter idee om de zoon een paar uurtjes op kantoor te laten blijven. Stel dat uzelf in een moeilijke positie komt, zou u dan niet blij zijn met een begripvolle collega?
Met begrip of de goedkeuring van de chef heeft het niets te maken: schrijfster heeft geen behoefte aan een zorgplicht en deze moet zodanig niet worden opgedrongen. Wie het er niet mee eens is mag dit weekend op mijn tamagotchi passen.
Het kind is 9, niet 2. Hij stoort niet en over een jaar of 1-2 kan hij ook thuis op zichzelf passen. Ik zou het gewoon zo laten, het is als alleenstaande moeder al moeilijk genoeg en het is fijn te weten, dat het kind niet in de stad rondhangt.