© Sjoerd van der Zee
Er zijn nu twee ouderstellen in onze vriendenkring die volhouden dat hun jonge kinderen (tussen de drie en zeven jaar) ‘slechte eters’ zijn of ‘gewoon geen groente eten’. Dat valt vooral op tijdens uitjes en feestjes. Dan plukt één moeder de toch al schamele groenten van de pizza omdat haar zoontje hem anders niet zou eten. Voor een meisje dat niets wilde van wat er op tafel stond, werd om een boterham gevraagd. Ik vind de toegeeflijkheid van die ouders een slecht voorbeeld voor hun eigen kinderen, maar ook voor de andere aanwezige kinderen, die wel gewoon hun maaltijd moeten eten. Ben ik hier ouderwets in of is dit relaxte opvoeden juist goed voor kinderen?
Kinderen hoeven geen groente
Beste Kinderen hoeven geen groente,
De manier van opvoeden die u beschrijft is helemaal niet ‘relaxed’. Integendeel, het is een zeer gespannen, extreem kindgerichte opvoedingswijze. En dan bedoel ik niet kindgericht in de betekenis van ‘oog hebben voor het wezen van het kind’, maar ‘angstvallig meedeinen met de miniemste, volstrekt irrelevante gril van het kind’. Het is de taak van ouders om de lange-termijnbelangen van het kind in de gaten te houden. Op het gebied van eten bestaat dat belang eruit dat het kind gevarieerd voedsel leert eten (groente hoort daar natuurlijk bij, al was het maar uit gezondheidsoverwegingen) en dat kieskeurigheid wordt ontmoedigd. Een niet-kieskeurig kind zal later makkelijk bij vriendjes kunnen blijven eten, omdat hij/zij niet moeilijk gaat zitten doen over wat hij geserveerd krijgt en daardoor op een negatieve manier de aandacht op zichzelf richt.
De ouders in uw vriendenkring gaan rechtstreeks tegen het belang van hun eigen kind in. Zij geven toe aan eigenaardigheden die in de loop der jaren alleen maar erger worden doordat ze geen tegengas krijgen. Elk kind kan leren om groente te eten. Dat is geen kwestie van dwangvoeding of straffen, maar van onverstoorbaar doorgaan met groente aanbieden en laten proeven, net zo lang tot het eraan gewend is (daar gaan vaak jaren overheen). Het is onverstandig om kinderen alleen maar te geven wat ze lekker vinden onder het motto ‘ze moeten toch iets eten’. Kinderen krijgen door de dag heen meer dan genoeg calorieën binnen, en als ze niet willen eten wat de pot schaft, dan eten ze maar niets.
Maak u geen zorgen over de slechte invloed van bangelijke ouders op uw eigen kinderen. Bij gezellige etentjes met vrienden hoeft u niet op het vinkentouw te zitten. Misschien nemen uw kinderen hun kans waar om minder favoriete gerechten te omzeilen. Dat kan geen kwaad, het is een feestje en thuis geldt toch weer uw eigen regime. Grijp de gelegenheid aan om na afloop van de bijeenkomst, als u met uw gezin weer terug naar huis keert, met uw kinderen de gang van zaken te bespreken. Waarschijnlijk vinden uw kinderen het ook een beetje vreemd dat die ouders zich zo in bochten wringen om hun verwende kinderen hun zin te geven. En zo komt u tot de fijne conclusie met elkaar dat het er bij u thuis toch een stuk beter aan toegaat.
Haha, ik herken mijn eigen moeder in de aanbevelingen van Beatrijs. Ik heb de eerste jaren van mijn leven op bananen en sinaasappelsap geleefd, vertelde ze altijd, ik wou helemaal niets eten. Maar doordat zij structureel kleine beetjes groenten bleef proberen met mij, ben ik het toch gaan eten.
Het is niet alleen waarschijnlijk dat je kinderen die andere kinderen een beetje vreemd vinden, ze vinden de moeder zelfs vreemd. En dat blijft dan hangen. Wat een rare moeder heeft die of die. Gewoon champignons blijven aanbieden, en courgettes en witlof en opeens, presto, vinden ze het wel lekker. Niet terug laten gooien in de pan, natuurlijk, ze moeten het wel eten. Maar mondjesmaat. Dus gewoon stug doorgaan en er niet te veel een probleem van maken.
Prijs je eigen kinderen, dat ze zonder problemen als grote mensen mee kunnen naar een restaurant omdat ze (vrijwel) alles eten.
Jullie hebben zeker geen kind met een autistische stoornis…
Om even op die laatste opmerking in te haken: mijn autistische zoontje eet ook geen groente. Voordat de diagnose werd gesteld heb ik hem meerdere malen met kinderstoel en al op de gang gezet omdat ik vond dat hij gewoon moest eten wat de pot schafte. Maar toen bleek dat er meer achter zat dan alleen maar onwil. Hij kán sommige dingen niet eten, en als hij gedwongen wordt zorgt dat voor zoveel stress dat álles er weer uitkomt. Sindsdien is het een inmiddels jarenlange worsteling om zonder dwang, stukje bij beetje toch wat groenten naar binnen te krijgen, in welke vorm dan ook. Je wordt ontzettend vindingrijk op den duur, maar af en toe zakt de moed je ook wel eens in je schoenen. Het is een lange en uitputtende weg, maar we blijven gewoon volhouden met aanbieden. Ik kan me goed voorstellen dat andere ouders denken dat ik m’n kind grondig aan het verwennen ben als hij in een restaurant alleen wat fruit op z’n bordje heeft, (en ja, ik heb ook wel eens de groenten van z’n pizza geplukt) en dat doet best pijn. Mijn advies: veroordeel iemand alleen als je weet hoe de vork in de steel zit, en wees blij als je kinderen gewoon alles eten na wat zachte dwang. Dat is niet alleen je eigen verdienste, maar ook gewoon een kwestie van geluk.
Ik ben een volwassen autiste en ik ben blij dat mijn ouders nuchter met me zijn omgegaan, ook wat eten betreft. Anders was ik nu waarschijnlijk veroordeeld tot enkel appelmoes met kaneel. Niet echt gezond, om nog maar te zwijgen over het feit dat ik overal een onmogelijke gast zou zijn en er op culinair gebied voor mij niets te beleven zou zijn. Ik ga graag uit eten en probeer ook onbekende gerechten uit.
Overigens mochten Zus en ik vroeger twee dingen uitkiezen die we echt niet door onze keel konden krijgen. Die hoefden we niet te eten. Verder was het eten wat de pot schaft. Vind ik heel redelijk.
Margreet en Anne-Marieke hebben gelijk.
Kinderen tussen de 1½ en 6 jaar groeien niet zo hard en hebben daarom vaak ook niet zo’n grote eetlust. En zijn ze kieskeurig.
Mijn zonen (ik liet het ze zelf doen) hebben jarenlang de prei uit de nasi v/d chinees gevist. Op een dag viel mijn oudste zoon van 6 zonder vissen aan. Hij vond prei nog steeds vies,
maar eruit vissen duurde zo lang en hij had honger! Dat was het keerpunt….. e
Zelf jaren lang als kind zeer moeilijk geweest. Lustte maar aantal groentes (wortelen, bloemkool, spinazie, rauwe witlof salade, zuurkool en spitskool). De rest at ik niet en viste ook prei uit mijn bami ect. Mijn moeder kookte als de rest iets aten wat ik niet luste apart voor mij maar moest wel gewoon gezellig mee eten aan tafel. Inmiddels ben ik bijna 25 en eet ik bijna alles en ben ik iemand geworden die vele groentes op dopertwten na lust en graag eet. Dit te danken aan mijn moeder die geen dwang uitvoerde en mij alles zelf liet ontdekken
Als kinderen het plezier van tuinieren wordt geleerd, gaan ze veel meer groente en fruit proeven en eten. Daarom heeft de grootgrutter met zijn kweekpotjesverzameling ook zo’n enorm succes onder kinderen. Kinderen vinden een moestuintje heerlijk en op sommige
scholen wordt ook natuureducatie in de buitenlucht gegeven: zaaien en oogsten met elkaar en ze vinden het verrukkelijk om het groeiproces te zien opkomen en vervolmaken.
Regelmatig stoppen ze koolsoorten, slasoorten, radijs, courgette (groentes waar ik van gruwel, maar die er op het land zó leuk uitzien) graag in hun mond als we bezig zijn!
Met kleine potjes op balcon of vensterbank kan al van kleins af aan begonnen worden en dan in de tuin verder. Zo leren ze het wel eten. Bittere soorten horen niet bij hun ontwikke-
lingsfase, dus die slaan we jaren over of doen we iets anders mee.
Ik heb alleen positieve ervaringen met dit onderwerp (groente/kinderen) daarom zou het fijn zijn als mijn reactie alleen al om die reden geplaatst wordt! Een ander geluid!