Beste Beatrijs,
Mijn dochter van zeven houdt van normale Hollandse kost. Zodra er iets anders op tafel komt, pasta of iets dergelijks, begint ze te zeuren dat ze het niet lekker vindt. Wij hebben de afspraak dat ze minimaal tien happen ergens van moet proberen. Als ze het dan niet lekker vindt, mag ze alsnog een boterham. Maar soms weigert ze al na één hap om verder te eten. Dan houdt ze zicht dus niet aan de afspraak. We hebben haar daarom al eens een keer zonder eten naar bed gestuurd. Maar we voelden ons schuldig, omdat ze met lege maag naar bed ging. Wat is de beste reactie als ze weigert na één hap? Boos worden, haar naar haar kamer sturen en een uur daarna alsnog een boterham geven? Of haar zonder eten naar bed sturen? Of zeggen: ‘Ach dan krijg je wel een boterham’ en er verder geen aandacht aan schenken?
Kind wil niet eten
Beste Kind wil niet,
Het is raar dat uw dochter niet van pasta of rijst houdt. Dit zijn heel neutrale voedingsmiddelen, in de sfeer van aardappels of brood. Leg uw dochter uit dat het onmogelijk is om pasta of rijst af te wijzen. Dat is net zoiets als water niet lekker vinden. In de saus kan natuurlijk wél van alles zitten wat kinderen niet lekker vinden. Serveer de saus daarom voor haar naast de pasta of de rijst en niet erop of erdoorheen. Begin met een gerecht dat veel lijkt op wat ze normaal wel eet. Als ze bijvoorbeeld van gehaktballen houdt, maak dan een pastasaus met gehakt (en weinig andere ingrediënten), en zeg erbij dat het precies hetzelfde is, namelijk een gehaktbal in kleine stukjes. Met al het eten dat kinderen niet willen is het overigens een kwestie van stug volhouden. Ga door met het regelmatig op tafel zetten. Met de jaren raakt ze er wel aan gewend. Vertel haar dat ze op moet houden om van tevoren mee te delen dat ze iets niet lekker vindt, omdat dat heel onbeleefd is. Zelf kunt u beter ophouden met onderhandelen over het aantal happen. Leg een bescheiden portie op haar bord, vooral niet teveel, want dat demotiveert. Altijd de saus naast de pasta of de rijst, en wacht af wat ze ervan eet. Als ze niets eet, dan maar niet. Maar sta niet toe dat ze later gaat bijtanken met boterhammen met hagelslag! Geef haar ook geen snacks vlak voor het avondeten. Zonder warme maaltijd gaan slapen op haar normale bedtijd (dus niet eerder bij wijze van straf) is helemaal niet erg. Door de dag heen krijgen kinderen genoeg te eten. Boos worden, als ze niet wil eten, of haar naar haar kamer sturen heeft geen zin. Zo maakt u het probleem groter dan het is.
Zonder eten een kind naar bed sturen, is dat wel verstandig? Ik begrijp dat een moeder dan misschien wel heel vergeetachtig is over hoe een kind in elkaar zit. Is dit dan wel normaal? Naar mijn idee is het hoogst onwerkelijk.
Ben je gek, geen boterham geven! Eten wat de pot schaft! Dus, alles eten. Tien happen is prima, maar niet daarna een boterham. Wij gaven wel gewoon de yoghurt na het eten, dat is gezond. Maar niks erin, geen cruesli ofzo erin. En dan eten ze maar niet. De volgende dag ook geen koekjes of snoepjes. Wat bij een kind vanaf 3 à 4 jaar ook goed werkt, als je dit niet eet, eten we het morgen weer. Net zo lang tot je het wel lust. Zeker weten dat ze haar bordje zo leeg heeft!
Wat een onzin ‘wij hebben de afspraak dat ze 10 happen moet nemen’. Nee, u verplicht haar 10 happen te nemen, dat is niet haar keuze of afspraak. Zelf wel eens 10 happen gegeten van iets dat je echt niet lekker vindt?
Verder goed advies van Beatrijs: beetje opscheppen en verder totaal negeren wat ze wel of niet eet.
Kinderen zonder eten naar bed sturen vind ik geen probleem, uiteindelijk gaan ze echt wel eten, maar als je het kind zonder eten naar bed stuurt en je kind komt je ’s nachts wakker maken omdat het honger heeft, wat zeg je dan? Geef je ‘m dan wel die boterham of zeg je nee?
Het feit dat ik vroeger ook door mijn moeder gedwongen werd om dingen te eten die ik werkelijk verafschuwde heeft er niet toe geleid dat ik ze later wel lekker ben gaan vinden. Ik kan me ook nog goed de scenes herinneren die dat in mijn jeugdjaren aan tafel opleverde. Bij mijn eigen kinderen heb ik dan ook nooit het ‘je bord moet leeg’ principe toegepast. Iedere keer als ik een voor hen onbekend (dus onbemind) gerecht op tafel zette maakte ik de afspraak dat ze moesten proeven en dat ze niet verder hoefden te eten als ze het echt niet lekker vonden. Gevolg was dan wel dat ze tot de volgende maaltijd moesten wachten voor er weer gegeten kon worden. Wij kenden dan ook nooit discussies en kwade gezichten aan tafel en maaltijden verliepen altijd harmonieus. Proeven wil ieder kind wel als het daarna zijn bord mag laten staan en dan blijkt dat ze heel wat meer lusten dan ze zelf denken. Intussen zijn we heel wat jaartjes verder en de dames eten inmiddels alles, sterker nog, ze lusten meer dan ik.