Beste Beatrijs,
Mijn zus en ik zijn de erfgenamen van onze onlangs overleden moeder. Zelf heb ik (man) geen kinderen en mijn zus heeft er drie. We zijn nu bezig met het verdelen van de kostbare stukken. Het ziet ernaar uit dat er spullen overblijven, waar noch mijn zus noch ik belangstelling voor hebben. Haar studerende kinderen kunnen wel het een en ander gebruiken: lampen, wasmachine, droger, meubels en dergelijke. Mijn zus is van mening dat zij het doorgeven van deze spullen aan haar kinderen niet aan mij hoeft te compenseren. Mijn moeder heeft mooie kunstwerken. Ik zou het leuk vinden om er een extra te krijgen. Op mijn voorstel in die richting reageerde mijn zus dat we dan beter de hele inboedel kunnen verkopen en daarna de opbrengst delen. Ik vind dat een vorm van morele chantage. Hoe kunnen we hieruit komen?
Eerlijk delen
Beste Eerlijk delen,
Uw moeders kostbaarheden moeten worden getaxeerd en vervolgens verdeeld. Als de waarde ervan te gering is om te laten taxeren, moeten ze in goed overleg worden verdeeld tussen u en uw zus. Haar kinderen hebben in deze ronde nergens iets mee te maken. Wanneer de waardevolle stukken zijn verdeeld (dat kan door om de beurt een object te kiezen), blijven er dingen over waar u en uw zus geen prijs op stellen: apparatuur, meubels en andere huisraad. U wilt deze spullen niet, maar de kinderen van uw zus kunnen ze goed gebruiken. Omdat u alles al hebt gekregen waar u formeel recht op hebt, zou het een ruimhartig gebaar van uw kant zijn om deze huishoudelijke objecten, waar financieel doorgaans weinig garen bij valt te spinnen, aan de kinderen van uw zus te gunnen, zonder hiervoor compensatie in de vorm van een extra kunstwerk te willen ontvangen. Dergelijke grootmoedigheid komt de familiebetrekkingen ten goede en uw moeder had het vast leuk gevonden als een kleinkind blij was met haar oude stofzuiger of met een schemerlamp.
Ik begrijp niet waarom u een probleem maakt van een stapel manden en pannen die familie heel goed kan gebruiken. Ik vind het niet ruimhartig of grootmoedig om die niet te willen compenseren, ik vind het gierig om dat wel te willen.
Op zich ben ik het eens met Julia en Beatrijs, daar staat echter tegenover dat een erfenis (hoe onbeduidend misschien ook in materieel opzicht), ook een emotionele waarde heeft. Ik denk dat veel broers en zussen strijden om de aandacht en de liefde van hun ouders. Het gevoel te kort te zijn gedaan wat dat betreft kan erg diep zitten. Mogelijk bekruipt de vragensteller het gevoel “Die zus van mij dreigt alweer het meeste te krijgen”, mogelijk denkt de zus “Mijn broer kreeg altijd meer, nu is het mijn beurt”. Kinderachtig? Misschien, maar heel menselijk en waarschijnlijk niet op te lossen voordat de erfenis verdeeld moet worden. Ruimhartig opstellen is te verkiezen voorzover dat gaat, anders (eventueel met een derde erbij) de boel heel precies eerlijk verdelen lijkt me.
Je zou het als volgt kunnen aanpakken:
– eerst alles laten taxeren
– dan, met die kennis, de spullen onder de aanwezige kinderen (dus niet kleinkinderen) laten verdelen. Handig is om ervoor te zorgen dat iedereen onderaan de streep voor hetzelfde bedrag aan spullen heeft. Stel nou dat er iemand een heel duur meubelstuk heeft waarvoor geen gelijkaardige tegenhanger te vinden is, dan kun je dat compenseren met het feitelijke geld wat je zou krijgen. Degene met een ‘duur’meubelstuk krijgt dan 2000 minder dan de rest, ik noem maar wat.
Om ervoor te zorgen dat je eerlijk kiest zou je rondes kunnen houden waarbij iedereen om de beurt als eerste het object van zijn/haar keuze kan uitzoeken.
Daarna staat het iedereen vrij om te doen met de spullen wat hij/zij wil. In bovenstaand geval zou de zus dan kunnen zorgen dat ze de spullen krijgt die haar kinderen graag willen krijgen.
Zelf heb ik de erfenis van mijn overleden ouders op bovenstaande manier verdeeld. Ik zou het precies weer zo doen.
Het is erg zakelijk, maar het zorgt wél voor een eerlijke verdeling en maakt dat emoties niet de overhand gaan nemen. Misschien wel zo fijn, want die zijn er natuurlijk al genoeg (wat uiteraard begrijpelijk is).
Laatste tip: zorg voor een onafhankelijk iemand die dit proces kan leiden. Sterkte!