Beste Beatrijs,
Ik zoen al jaar en dag ‘in de lucht’ in plaats van op de wang. Ik doe dit bij iedereen (inclusief bijvoorbeeld mijn ouders), het is gewoon mijn manier van zoenen. Soms krijg ik te horen dat dit onbeleefd is en dat het echt op de wang hoort. Dat lijkt me zo overdreven. Het is toch maar een begroeting?
Luchtkusser
Beste Luchtkusser,
Begroetingen variëren naar gelang de verhouding van betrokkenen. De vuistregel is: hoe intiemer, hoe meer huidcontact. Een geliefde, net weer terug van een lange, verre reis, wordt omhelsd, met animo gezoend en aan het hart gedrukt. Een vage buurtkennis, tegengekomen bij de slager, wordt wel begroet maar niet gekust, ook niet pro forma. Tussen deze uitersten is van alles mogelijk, waarbij iedereen naar eigen inzicht te werk gaat. De luchtkus wordt vooral ingezet om opdringerige, oppervlakkige kennissen op afstand te houden, terwijl het wang-wangcontact zo vluchtig mogelijk blijft. Maar als u überhaupt geen zin hebt om andermans gezicht met uw lippen te beroeren, dan staat niets u in de weg om altijd de luchtkus toe te passen. Er is niemand die u dwingt om de mensen zelf te zoenen in plaats van de lucht naast hun oor. In het geval van ouders is de luchtkus wel erg afstandelijk. De meeste ouder-kind-verhoudingen zijn hartelijk genoeg om een wangkus uit te wisselen.
Ik vind het krijgen van luchtkussen best raar, alsof iemand me eigenlijk niet wil kussen, maar zich toch verplicht voelt. Daar werk ik dus zo min mogelijk aan mee. Gelukkig hebben we na Corona de box (met vuisten) overgehouden. Ik begin al met mijn vuist uit te steken. Kan ik alleen maar dezelfde reactie terug krijgen. Weg moeilijk gedoe over wang of lucht en het aantal kussen