Beste Beatrijs,
Regelmatig neem ik (studente, 24 jaar) me voor om op het volgende feestje of etentje niet teveel het woord te nemen. Daar aangekomen tref ik echter meestal zwijgzame figuren aan, die ook op geïnteresseerde vragen van mijn kant nauwelijks antwoorden. Een en ander resulteert erin dat ik aan het eind van de avond moppen sta te tappen tot schijnbaar vermaak van de aanwezigen, maar thuis totaal uitgeput aankom en zelf bovendien weinig interessants heb gehoord. Ik schaam me dan vaak, omdat ik waarschijnlijk teveel heb gepraat en anderen te weinig aan bod heb laten komen. Ik wil helemaal niet die gangmaker zijn en ben bang dat ik anderen ondersneeuw. Aan de andere kant: mijn vrienden schijnen mij graag te mogen en als ik er een keertje niet bij ben, zeggen mensen mij gemist te hebben. Zijn er tips om me meer in te houden en hoe kan ik bepalen of ik avondjes niet te zeer domineer?
Gangmaker tegen wil en dank
Beste Gangmaker tegen wil en dank,
Als u het gevoel hebt dat u een gezelschap te veel hebt gedomineerd, dan zal dat wel zo zijn. Iedereen heeft een impliciet gevoel over geven en nemen in de conversatie en weet van zichzelf na afloop of de balans ongeveer in orde was. Dat u zich voorneemt om een rem op uzelf te zetten is een lofwaardig streven. Nu de praktijk nog.
Er is nauwelijks een grotere conversatie-killer dan iemand die moppen tapt.
U constateert dat u bij etentjes of feestjes meestal zwijgzame figuren aantreft. Dat kan niet kloppen. Zoiets gebeurt bijna nooit. De zwijgzaamheid die u ontmoet is een teken dat u zelf maar al te bereid bent om erop los te praten. Neemt u zich voor om de volgende keer het eerste uur daadwerkelijk zo min mogelijk te spreken. Ik bedoel niet op een kille manier zwijgen, maar gewoon ‘niet ratelen’. Beperk uw bijdrage eerst eens een tijdje tot het stellen van belangstellende vragen. Geen gesloten vragen, maar open vragen. Vergeet niet te luisteren en vraag inhoudelijk door na het antwoord. Als u zich geïnteresseerd opstelt en af en toe zelf ook iets vertelt (geen ellenlange verhalen), kan het niet anders of gesprekspartners ontdooien en gaan aan de slag conversatiegewijs. Zie het gesprek als een volleybalwedstrijd, waarbij de bal drie keer in het eigen team mag blijven, en dan weer het net over moet naar de tegenpartij. Tip: vertel nooit moppen. Als mensen moppen willen horen, gaan ze wel naar het cabaret. Er is nauwelijks een grotere conversatie-killer dan iemand die moppen tapt.
Ik herken dat. Wat je moet doen is jezelf, stap voor stap, leren te zwijgen. En leren vragen te stellen aan een ander. In het begin ben je met verstand bezig, uiteindelijk (na 20 jr) gaat het je vanzelf goed af.