Beste Beatrijs,
Ik loop vaak tegen het volgende probleem op: ik zit te praten met een vriendin, ik stel vragen, zij vertelt. Valt er een stilte, dan vraag ik weer iets. Soms heb ik iets wat ik zelf graag wil vertellen, maar ik weet dan niet hoe ik dat moet inleiden. Voorbeeld: vandaag wilde ik een vriendin (die ik niet zo vaak zie) graag vertellen over (oude) problemen in mijn relatie waar ik zo nu en dan nog last van heb. Maar hoe moet ik beginnen? Dit geldt niet alleen voor lastige persoonlijke onderwerpen, ook voor succesjes. En dan laat ik die onderwerpen maar zitten. Niet fijn. Dit probleem speelt niet bij mijn twee beste vriendinnen, maar bij anderen wel heel vaak. Kunt u hier iets zinnigs over zeggen?
Hoe leid ik iets in?
Beste Hoe leid ik iets in,
Is niet de essentie van vriendschap dat je geen omtrekkende bewegingen nodig hebt? En dat je vrijuit tegen elkaar kunt zeggen wat er in je hoofd opkomt? Of dat nu iets vervelends of iets leuks is maakt verder niet uit. In een gesprek tussen vrienden hoeft een opmerking niet exact aan te sluiten op de vorige spreker. U hoeft ook niet zorgvuldig een bedje te spreiden, zodat uw mededeling een zachte landing kan maken. Dat is allemaal niet nodig, want u bent geen dialoog aan het voeren met een dominee, een schoolmeester of een politieagent, van wie u eventueel iets te duchten zou kunnen hebben. U bent voor de vuist weg aan het praten met iemand die belangstelling heeft voor uw wedervaren. Zeg gewoon wat u op uw hart hebt!
Erg herkenbaar! Ik heb ook een “vriendin” die in alle gesprekken de hoofdtoon voert met haar verhalen en belevenissen. Ik ben dan geïnteresseerd en vraag ook door. Op het moment dat ik iets over mezelf vertel is de standaardreactie: “wat leuk” of “wat vervelend”. Waarmee het onderwerp is afgedaan en ze even vrolijk weer over zichzelf begint. Ik heb hier al eens feedback op gegeven, maar het veranderd niet. Erg jammer. Ik voel me zo onderhand inderdaad een soort pastoor die alleen maar als taak heeft om te luisteren, empathie te tonen en desgevraagd advies te geven. Dit voelt voor mij niet als vriendschap.
Heb ik ook mee geworsteld! De meeste mensen zijn zó vervuld van hun eigen wel en wee en vergeten te vragen naar dat van hun vrienden. In dat geval pak je gewoon zelf die ruimte. In een assessment wat ik jaren geleden heb ondergaan werd gesteld dat ik ‘mezelf op de agenda’ moest zetten. Dat vond ik zo waar en zo zinnig, sindsdien zet ik mezelf op de agenda.
Tja.. zeg gewoon wat u op het hart hebt! Dat is het ‘m nou net. Dat zit op slot bij deze mevrouw. Mijn remedie is altijd alles benoemen wat op slot zit bij je. Dus:… ik vind het altijd moeilijk om over mezelf te beginnen maar…