Het lekkerste eerst opeten

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van in de dertig en heb een goede opvoeding genoten. Ik heb geleerd hoe ik me in gezelschap behoor te gedragen, hoe ik een conversatie met iemand kan voeren en hoe netjes te eten tijdens een diner. Mijn vriend heeft hier minder onderricht in gehad, maar hij doet voor mij erg zijn best om zijn tafelmanieren te verbeteren. Zo houdt hij zijn linkerhand niet meer onder tafel, hanteert hij het bestek op de juiste manier, en spoelt zijn eten niet meer weg met water. Zijn inzet waardeer ik zeer. Er is echter een punt waarop we van mening blijven verschillen. Mijn vriend heeft de gewoonte eerst het vlees (of de vis) op te scheppen helemaal op te eten, daarna de aardappels en dan pas de groente. Ik vind dat een volkse gewoonte waar ik me behoorlijk aan erger. Ik probeer hem ervan te overtuigen dat het beter is om alles tegelijk op te scheppen en van alles een beetje te eten, om en om. Hij wil dat niet en zegt dat hij het lekkerste gewoon eerst wil eten. Ben ik te streng of te pietluttig, als ik me hieraan blijf storen?

Eerst het lekkerste

Beste Eerst het lekkerste,

U hebt gelijk, de etiquette schrijft voor dat de verschillende onderdelen van de hoofdmaaltijd tegelijk op het bord moeten liggen en om en om gegeten moeten worden. Dus niet op volgorde van lekkerheid. Zowel het gedrag ‘we eten eerst het lekkerste’ als ‘we bewaren het lekkerste voor het laatst’ duidt op een kinderachtige voedselfixatie. Iemand die op een opzichtige manier lekkerheidskriteria toepast demonstreert zijn irrelevante voorkeuren te veel. De ene soort voedsel vindt hij wel lekker, de ander gebruikt hij als maagvulmiddel dat hem eigenlijk gestolen kan worden. Dat is niet beleefd tegenover degene die het eten heeft gekookt en zijn of haar best gedaan om een evenwichtig samengestelde maaltijd op tafel te zetten die als geheel genietbaar is. Het is niet aardig voor de gastvrouw/heer als gasten zich storten op één component van het maal – zogenaamd de smakelijkste – en de rest links laten liggen alsof het garnering van inferieure kwaliteit is. Iemand die eerst het vlees naar binnen schrokt vertoont een merkwaardige mengeling van gulzigheid (hij kan zijn behoefte niet beheersen) en gierigheid (ziezo, binnen is binnen, dat kunnen ze hem niet meer afpakken).

Probeer uw man dit nog eens duidelijk te maken, al lijkt de kans klein dat hij z’n eetgewoontes zal veranderen. Hoe ouder mensen worden, hoe minder zin ze hebben hun gewoontes op te geven. Maar misschien zou u hem wel zo ver kunnen krijgen dat hij de samenstellende maaltijdcomponenten tegelijk op z’n bord schept in plaats van na elkaar. Dan kan hij het eten alsnog behandelen als even zovele gangen die hij in volgorde van slinkende animo afwerkt (met een beetje geluk zit ie al vol voor hij aan het minderwaardige konijnenvoer toekomt), maar dan ligt het tenminste op zijn bord en dan loopt zijn manier van doen net wat minder in de gaten.