Hapjes voeren

Beste Beatrijs,
Ik heb een lieve vriend die, net als ik, twintig jaar is en nog thuis woont. Zijn moeder is nogal gehecht aan hem. Ik voel mij een indringer in het gezin. Mijn vriend en ik zaten bijvoorbeeld samen op de bank tv te kijken, toen zijn moeder thuis kwam met kibbeling. Ze vroeg of ik ook wilde. Ik zei: ‘Nee, dank u.’  Mijn vriend wilde wel en voerde mij een stukje ervan. Zijn moeder had dat direct in de gaten en vroeg hem: ‘Waarom doe je dat nooit bij mij?’ Later, tijdens het avondeten, voerde mijn vriend mij nog eens, met een stukje aardappelkroket. Toen zei mijn aanstaande schoonmoeder: ‘Dat moet je toch echt afleren, mijn zoon.’ Er zijn meer van deze ongemakkelijke situaties en ik weet niet hoe ik hiermee om kan gaan. Hebt u een tip?

Indringer

Beste Indringer,

Geen intiem voedseltransport in het openbaar!

Tenzij in geval van peuters, kleuters of gehandicapten, bejaarden die niet (meer) in staat zijn om bestek te hanteren moeten mensen elkaar niet in het openbaar voeren. Elkaar hapjes in de mond stoppen is het soort gedrag dat geliefden beter kunnen reserveren voor privéomstandigheden. Doe het niet waar anderen bij zijn, want de kleffe intimiteit ervan doet omstanders huiveren en het heeft een buitensluitend effect. Uw schoonmoeder had gelijk met haar kritiek. In een gemengde sociale situatie in de huiskamer of aan tafel gedraagt iedereen zich als zelfstandig individu en eet met zijn eigen bestek van zijn eigen bord.

Als u temidden van het gezin van uw vriend in de huiskamer zit, kunt u zich het beste gedragen als een gewone bezoeker: geen intiem voedseltransport, geen geknuffel op de bank, geen onderonsjes die alleen voor elkaars oren zijn bestemd. Voor meer vrijheid om tortelduifje te spelen is het handig als u of uw vriend op kamers gaat wonen. Om samen te kunnen doen en laten wat u wilt, zult u het territorium van de moeder met de spiedende blik en de welvoorziene dis moeten verlaten.