Beste Beatrijs,
Mijn schoonmoeder heeft een zeer goed inkomen, meer dan mijn vrouw en ik samen, maar is enorm gierig. Nooit eens iets extra’s voor onze kinderen of een etentje. Ze vraagt mij wel om diensten als belastingaangifte, caravan plaatsen, tent opzetten, technische hulp in huis, maar ze doet nooit iets terug. Als we bij haar langs gaan bij de caravan en daarna uit eten zal zij nooit eens betalen. Mijn vrouw vindt ook dat ze meer zou moeten geven, maar zegt het niet tegen haar moeder om de lieve vrede te bewaren. De zussen van mijn vrouw idem dito. De houding van mijn schoonmoeder ergert me enorm en ik krijg er regelmatig ruzie met mijn vrouw over.
Knieperigheid regeert
Beste Knieperigheid regeert,
Heel vervelend dat uw schoonmoeder zo bovenop haar geld zit, maar er is niets wat u of andere familieleden daaraan kunnen verhelpen. Je kunt mensen nu eenmaal niet aansporen tot vrijgevigheid. Iets betalen voor een ander, een cadeau geven bij wijze van dank, trakteren op etentjes gebeurt vrijwillig. Als mensen dit nalaten, terwijl een zekere gulheid wel in de lijn zou liggen, kunnen ze daar niet op worden aangesproken. Jammer, maar niets aan te doen. Zet het uit uw hoofd. Wees erop voorbereid dat u in het bijzijn van uw schoonmoeder altijd zelf de rekening zult moeten betalen en ga er al helemaal geen ruzie over maken met uw vrouw, die niet verantwoordelijk is voor de feilen van haar moeder!
Het enige wat u kunt doen is minder hard lopen, wanneer uw schoonmoeder ergens hulp bij nodig heeft. Als u haar belastingaangifte moet doen, kunt u daar bijvoorbeeld best een bedrag voor in rekening brengen. Stel een schappelijk uurtarief vast en deel haar dit mee. Als zij op de penning is, kunt u dat ook zijn. Met andere (technische) hulp, waar ze om vraagt, bent u haar vanzelfsprekend ter wille, maar wel op een moment dat het u goed uitkomt. U hoeft niet meteen toe te snellen, als ze ergens om vraagt. Blijf hulpvaardig, maar wring u niet in bochten.
Ik kan me goed voorstellen dat dit wrevel opwekt. Het lijkt erop dat de schoonmoeder sowieso weinig uitgeeft. Het klinkt verder alsof de schoonmoeder alleen woont en al op leeftijd is. Naast de suggesties van Beatrijs kan de brievenschrijver zich misschien troosten met het vooruitzicht van een mooie erfenis.
Niet aan beginnen, diensten verlenen aan schoonmoeder tegen betaling. Geef haar het advies een belastingadviseur in de hand te nemen.
Mijn moeder was precies zo en ik ben enig kind. Ze kon niet autorijden, het was altijd halen en brengen maar nooit bood ze aan benzine te vergoeden. Ze vertikte het met het OV te reizen. Gekochte onderdelen voor klussen bij haar werden morrend terugbetaald! Dit terwijl ze er zelf warmpjes bij zat. Duizenden euro’s heeft het mijn man en mij gekost in 20 jaar tijd want ik durfde er weinig van te zeggen. Op een dag deed ik het toch en het maakte geen enkele indruk! Ook niet dat háár ziekenhuisbezoekjes míj vakantiedagen kostten. Ze vond het doodnormaal dat wij alles voor haar deden èn alles betaalden! Vanaf dat moment dwong ik haar te betalen voor benzinekosten en parkeren bij het ziekenhuis (niet voor ritjes naar verjaardagen bij ons). Niet betalen? Dan geen vervoer en geen klusjes! Ze was woedend maar had geen keus. We namen haar vanaf dat moment ook niet meer mee uit eten want ze betaalde er nooit een cent aan mee.
Toen ze afhankelijker werd en ik haar financiën moest regelen zorgde ik ervoor dat al mijn voor haar gemaakte kosten werden vergoed (nooit meer dan dat en niet mijn opgenomen vakantiedagen). Dit jaar is ze overleden na een lang ziekbed, de laatste paar weken naar het einde toe werd ze milder en kon er af en toe een bedankje af en vond ze me zo’n lieve dochter… Toch vergoedde dit niet al die jaren dat ze misbruik heeft gemaakt van onze hulpvaardigheid. Achteraf wou ik dat ik veel eerder op mijn strepen was gaan staan, dat zou mij en mijn man veel geld èn discussies hebben bespaard. Lees mijn verhaal samen met uw vrouw en ik hoop dat zij de moed vindt om niet langer de lieve vrede te bewaren. Je schiet er niets mee op!
Oh joh, ik zou je dólgraag willen helpen, maar (gezin, werk, zieke hond..). Maar weet je wat, ik ga heel erg mijn best doen voor je om een hele goede belastingadviseur te vinden voor je, want je moet natuurlijk wel een goede hebben. Ik bel je later terug.
Dan zoek je er ook eentje op (bovenste in Google) en je belt haar de volgende dag met de gegevens.
Volgend jaar idem en je verwijst haar naar hetzelfde bureau. Heel lief en meedenkend, maar meer dan een telefoonnummer opzoeken doe je vanaf nu niet meer.
Idem met klussers etc.
De tent opzetten? Wat leuk! Zou je het gezellig vinden als ik de kinderen meeneem zodat ze een weekje bij je kunnen logeren? Dat zou toch vreselijk gezellig zijn! Nee? Oke prima. Wanneer wilde je de tent opzetten eigenlijk? Oh zaterdag? Oh dan! Oh joh, dan zíjn we er helemaal niet! Weet je wat, bel anders even met de camping of iemand je daar even wil helpen. Dan is het zo gepiept.
Zo dus :-)
Zou het kunnen dat haar kinderen – en waarschijnlijk dus ook hun aanhang – t.z.t. een flinke erfenis te wachten staat? En dat daar op voorhand best wat hand- en spandiensten tegenover mogen staan?