Beste Beatrijs,
In de vakantie vorig jaar waren we in een bekend toeristisch oord in Tsjechië. Veel vakantiegangers onder wie natuurlijk Nederlanders. We slenterden over straat. Op de stoep naast ons was een gezin (zo te zien) bezig met een discussie die nogal heftig was. Deze discussie ging in het Nederlands. Toen ik er vlakbij was, gaf de vader een jongen in dit gezelschap (wellicht zijn zoon) van ongeveer 14 jaar een klinkende oorvijg. Ik schrok en was zo beduusd dat ik niet reageerde. Achteraf heb ik daar spijt van. Ik had er wat van moeten zeggen, denk ik nu. Wat vindt u?
Getuige van een oorvijg
Beste Getuige van,
De vraag is wát u dan had moeten zeggen. Er zijn verschillende mogelijkheden: ‘Hé, niet slaan!’ ‘Rustig aan, een beetje!’ ‘Kunt u wel tegen een kind?’ ‘Waarom praat u de zaak niet uit in plaats van erop los te rammen?’ ‘Kan ik soms ergens mee helpen?’ Ik probeer iets geschikts te vinden, maar bij elk zinnetje had u keihard ‘Waar bemoei je je mee?!’ teruggekregen. Deze man was boos. Hij gaf een kind een flinke klap op z’n hoofd. Dat hoort helemaal niet. Dat weet die man ook wel. Als omstanders hem hierop attent maken, wordt hij nog bozer. De jongen zal er niet mee geholpen zijn. Misschien keert de man zich met verdubbelde inzet tegen degene die kritiek uit, dat kan ook nog. Je weet als toeschouwer niet of die klap een uitzondering vormt of dat Pa zijn kroost voortdurend lens slaat. Buren of bekenden die weten dat kinderen regelmatig geslagen worden, moeten actie ondernemen. Voorbijgangers die echt grof geweld zien gebeuren, moeten ook ingrijpen of althans de politie bellen. Wat u zag vind ik een twijfelgeval. Zolang die jongen niet tegen de grond geslagen werd en het bij een klap bleef, kan men zich er beter niet mee bemoeien, omdat afkeurend commentaar zo weinig zin heeft. De man zal er niet tot inkeer door komen. U hoeft zich dus ook niet schuldig te voelen, want wat u wel of niet zegt, maakt voor de routine in dit gezin helemaal niets uit.
Ik denk dat er nog een reden is om je niet te bemoeien met het openbare mep-gedrag.
Een aantal maanden geleden overkwam mij het volgende.
Al winkelend in een druk winkelcentrum passeerde mij een vrouw met twee kleine kinderen, een kind in de buggy en een kind ernaast. Tijdens het passeren kreeg het kind naast de buggy, een oorvijg. Een flinke oorvijg, het kind stond te wankelen op zijn benen. Een omstander bemoeide zich ermee. Het gevolg was dat de vrouw nog bozer werd en haar boosheid (weer) afreageerde op haar kind. Het kind kreeg nogmaals een flinke mep.
Ik ben het absoluut NIET met Beatrijs eens. Ik herhaal: absoluut NIET! Uiteraard weet je in zo´n situatie niet of de vader een notoire klappenuitdeler is of dit eenmalig in een boze bui heeft gedaan. Mijn wedervraag is: hoe komt het dan dat je in het gewone leven eigenlijk alleen ouders klappen aan kinderen ziet geven? En waarom word je dan op staande voet ontslagen als je zoiets bij een collega doet? En waarom gaat je vrouw meteen van je scheiden en omgangsregelingen boycotten als je haar één mep hebt gegeven? En waarom is het wel correct om mensen aan te spreken als ze hun hond mishandelen? Antwoord: slaan mag niet, kan niet! Waarom mogen kinderen dan wel worden geslagen? Kinderen oorvijgen geven mag nooit worden getolereerd. Als ik zoiets op straat zie gebeuren (gelukkig maar heel zelden) zeg ik er altijd iets van. Beatrijs heeft wel gelijk met de opmerking dat je dan reacties krijgt: in de trant van “Bemoei je er niet mee!” Maar de druk is wel van de ketel en je weet dat de agressor de volgende keer wel goed nadenkt voordat het weer gebeurt.
Hoe onmogelijk een puber zich soms ook gedraagt, een ouder die slaat moet hulp zoeken. Ik ben het dus eens met de reactie van Mo Rulez, mits een terechtwijzing op fatsoenlijke wijze geuit wordt. Als daarnaast het kind ervaart dat de samenleving zoiets niet accepteert, voorkomt dit misschien herhaling van een patroon of ander (zelf)destructief gedrag.