Beste Beatrijs,
Op feestjes, borrels of officiëlere gelegenheden kom ik wel eens in gesprek met een onbekende of met iemand die ik van vroeger ken. Na een geanimeerd onderhoud van zeg 10, 15 minuten krijg ik vaak het gevoel dat we wel weer uitgepraat zijn. Soms lost het probleem zichzelf op, doordat er iemand bij komt staan die het gesprek overneemt. Maar het kan ook zijn dat je allebei weinig mensen kent en dan blijf je bij gebrek aan alternatief aan elkaar vastgekleefd. Of ik zie iemand anders die ik graag wil spreken. Hoe kan ik iemand op een nette manier duidelijk maken dat het gesprek is afgelopen, zonder dat de ander het gevoel krijgt afgescheept te worden?
Aspirant receptietijger
Beste Aspirant,
Op feestjes hangt men – op recepties en borrels circuleert men. Feestjes duren langer, zo ook de gesprekken. Bij recepties gaat het minder om de inhoud van de conversatie als wel om het feit dat men met elkaar spreekt. Met een glas in de hand rondlopen om in korte ontmoetingen elkaars bestaan te bevestigen. Het vluchtige, kaleidoscopische karakter van een kamer vol kwetteraars brengt vanzelf enige gejaagdheid met zich mee. Vooral beroepsnetwerkers gedijen in deze atmosfeer. Binnen een uur hebben ze iedereen afgewerkt, met wie ze de relatie warm willen houden, en hebben ze kennis weten te maken met eventueel aanwezige kopstukken. Een gewiekste netwerker weet zelfs te maskeren dat hij over uw schouder heen loert naar een volgende, interessantere gesprekspartner. Zo gelikt hoeft het allemaal niet. Wat u wel kunt opsteken van de netwerker is hoe die er een eind aan breit. Ter afsluiting haalt hij een drankje voor z’n gesprekspartner. Of hij zegt: ‘Ik vond het heel leuk om je (weer eens) te ontmoeten – ik wil graag die-en-die nog spreken, voor hij weg is, dus ik ga verder.’ Soms geeft hij z’n kaartje, maar een hartelijke handdruk doet het ook goed.
0 reacties
Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.