Gesprek met collega onderbroken

Beste Beatrijs,

Ik ben in een (zakelijk) gesprek met mijn collega. Opeens komt er een (soms hiërarchisch hoger geplaatste, maar niet altijd) andere collega binnenlopen, die zich zonder enige inleiding of verdere plichtpleging tot mijn gesprekspartner richt en ons gesprek aldus abrupt onderbreekt. Die gesprekspartner gaat daar dan – en dat is nu precies waar ik me mateloos aan erger – onverwijld op in, zodat er op slag een geheel nieuw gesprek ontstaat, en ik dus eigenlijk maar het best door de zijdeur af kan gaan.

Nu lijkt misschien het dominante gedrag van de nieuwkomer de storende factor, maar voor mijn gevoel is het juist mijn ‘oude’ gesprekspartner die de nieuwkomer duidelijk zou moeten maken dat hij al in gesprek is. Dat laatste nu gebeurt zelden of nooit.

Ben ik overgevoelig of hoort dit gewoon bij de nieuwe tijd? (Ik ben 61 jaar oud).

Geërgerd door gespreksonderbrekingen

Beste Geërgerd,

Als de chef binnenkomt, ligt iedereen met de pootjes omhoog. Daar helpt geen moedertjelief aan. De ene baas verontschuldigt zich als hij een gesprek onderbreekt, de andere neemt die moeite niet, maar ter zake komen doet hij hoe dan ook. Hij is immers niet voor niks z’n kamer uitgelopen om werknemer Jansen op te sporen? Hij kan dan maar beter meteen met z’n dringende kwestie voor de draad komen, want ‘Jansen, kan ik je zo meteen even spreken?’ klinkt ook weer zo omineus.

Het is het prerogatief van chefs om hun ondergeschikten te onderbreken in hun bezigheden (Stop de persen! Infanterie naar voren! Lees dit rapport!) Ergernis hierover heeft geen zin. Bij onderbrekingen door collega’s van gelijke of lagere status ligt het anders. Degene die in de wacht wordt gezet voelt zich gepasseerd. De ene keer terecht, de andere keer ten onrechte, want soms gaan onderbrekingen inderdaad over iets belangrijkers dan het gesprek dat gaande is. Naarmate organisaties een minder strikte hiërarchie kennen, zullen werkers gemakkelijker bij elkaar binnenlopen om even iets door te nemen. Onder de moderne versoepeling van formele ‘wie rapporteert aan wie’ structuren wordt aandacht vanzelf iets om over te concurreren. Degene die de meeste telefoontjes, e-mails, memo’s ontvangt en voortdurend door collega’s aangeschoten wordt, geniet de meeste status. En zo wordt Jan die met Piet aan het praten is over de problemen met de boekhouding opzij geschoven door Klaas die ook zo z’n problemen heeft. Of alleen maar een mop komt vertellen. Piet glorieert. Kijk eens hoe onmisbaar en populair hij is! Als u zich niet op de manier van uw collega’s wilt werpen in een concurrentieslag om aandacht (en iets in uw brief zegt me dat u daar niet voor voelt), dan moet u gewoon uw eigen gang gaan. Bevinden uw collega’s zich op uw kamer, dan verzoekt u hen vriendelijk hun gesprek elders voort te zetten, omdat u nodig aan het werk moet. Zit u ergens anders, dan retireert u met dezelfde verklaring naar uw eigen bureau. Het lijkt misschien op ‘afgaan langs een zijdeur’, maar dat is het niet. De gesprekskapers zijn niet uw superieuren, aan wie u verantwoording schuldig bent, maar collega’s met wie u overleg pleegt. Wordt het overleg gesaboteerd, dan stoomt u rustig door en neemt de beslissingen zelf.