Beste Beatrijs,
Onze kleuterzoon gaat naar een gewone openbare school. Zijn beste vriendje heeft ouders die een extreme vorm van het christelijke geloof aanhangen. In bijna elk gesprek met de moeder komt dat op een of andere manier naar voren. Ik weet mij hier niet goed raad mee. Ik wil de vriendschap van de kinderen niet verstoren, maar ik vind het erg onprettig naar overtuigingen te moeten luisteren waar ik mij helemaal niet in kan vinden. Ik probeer het contact met haar zo veel mogelijk te beperken. Maar als de kinderen bij elkaar spelen, vind ik het toch lastig om bij het ophalen altijd een kopje thee af te slaan, of om het zelf niet aan te bieden.
Botsende visies
Beste Botsende visies,
Ga door met uit haar vaarwater te blijven. Op het schoolplein kunt u haar makkelijk ontlopen. Wanneer u uw kind in haar huis komt ophalen, kunt u het theedrinken tot een minimum beperken door ofwel het aanbod helemaal af te slaan ofwel na tien minuten te vertrekken met uw kind ‘omdat u andere dingen te doen hebt’. Toch zult u af en toe aan haar overgeleverd zijn, bijvoorbeeld wanneer zij haar kind bij u komt ophalen en de beleefdheid u inderdaad gebiedt om haar binnen te noden. In die situatie hoort u haar rustig aan zonder ergens tegenin te gaan, maar ook zonder veel belangstelling te tonen. U geeft geen inhoudelijke reactie, u mompelt alleen mm-mm. Tegelijk loert u op een korte stilte (een ademhaling is genoeg) om het gesprek op een ander onderwerp te krijgen. Het is in een sociale uitwisseling altijd toegestaan om ergens anders over te beginnen (‘Gaan jullie nog op vakantie?’) Als ze zich niet van haar à propos laat brengen en het duurt u allemaal te lang, zegt u dat u de aardappels moet gaan schillen.
Tsja.. Ik kan me er ook groen en geel aan ergeren. Ik kan me niet helemaal vinden in het advies van Beatrijs, “hmm hmm” brommen voelt voor mij namelijk aan als min of meer stilzwijgend instemmen met opvattingen die ik als gevaarlijke nonsens beschouw. Ik vind het onbeschoft als mensen op een dergelijke manier met hun overtuiging te koop lopen, dat heft wat mij betreft ook de beleefdheidsconventie op om niet zelf mijn overtuiging ook te benoemen.
Het kan heilzaam en bevrijdend werken om voor eens en voor altijd duidelijkheid te scheppen. “Goh, het is dat je over je geloof begint, ik vind het altijd heel belangrijk om de overtuiging van een ander te respecteren… voor mij zijn God en religie ongeveer de slechtste dingen die de mensheid ooit heeft bedacht. Ik zou opgelucht ademhalen als het morgen van de aardbodem verdwenen zou zijn. Ik weet dat jij het anders ziet maar dit is mijn diepste overtuiging. En huppetee door naar het volgende onderwerp. Zeg het niet met de intentie om haar te overtuigen, dat gaat toch niet lukken en in een discussie met een geloofsfanatica heeft u waarschijnlijk al helemaal geen trek, maar puur en alleen om duidelijkheid te scheppen dat u niet gediend bent van haar godsdienstige praat. U loopt dan wel kans dat betreffende moeder niet meer wil dat haar zoontje met het uwe komt spelen. Ik heb enkele zeer gelovige vrienden die ook allemaal weten hoe ik er over denk. Juist vanwege de verschillen in opvatting is eerlijkheid en oprecht respect een absolute noodzaak in die gevallen. Nu hoeft niet iedere moeder van een schoolgenootje van uw kind een vriendin te zijn, maar ik vind wel dat u mag overwegen om haar eens een spiegel voor te houden door haar te confronteren met haar gedrag.
Kopje thee? Bij ons op school is het heel normaal dat de ouders buiten blijven staan wachten en de kinderen weten niet beter.Als de deurbel gaat, is het spelen afgelopen! Met slecht weer, doe je nog net een stap naar binnen maar verder niet.
Je KIND heeft een afspraakje, niet jij!
Of iets zeggen in de trant van: ik merk dat als ik je zie, je graag over je geloof praat. Ik vind dat erg vervelend. Ik wil het daar niet over hebben.
Punt uit. (dat laatste zeg je natuurlijk niet hardop)
Eventueel herhalen een keer en ik denk dat het stopt.
Hier sta ik heel dubbel in. Enerzijds kun je moeilijk eisen dat iedereen in je omgeving dezelfde normen en waarden deelt als jij en dus zijn ‘botsende visies’ iets van alle tijden. Anderzijds moeten grenzen ook gerespecteerd worden, dus is het beter als er men het ‘eens wordt dat men het niet eens is’. Als gelovige weet ik hoe lastig het is om je geloof voor je te houden, omdat geloven uiteindelijk ook een praktische dimensie heeft. Geloven is niet alleen een manier van denken, maar vooral ook van leven die het hele leven kleurt. Waar het hart van vol, stroomt de mond van over zeg maar. Mijn advies is dat je duidelijk maakt dat je respecteert dat de moeder een bepaalde manier van leven heeft, maar dat jij (ook voor jouw zoon) daarin hele andere keuzes maakt. Daarbij moet je niet de indruk wekken dat om het eender welke keuze (de keuze van de moeder van het vriendje of je eigen keuze) een verkeerde is. Als haar ‘geloofsgesprekken’ een duidelijk waardeoordeel omvatten over jouw levensstijl dan moet je erop wijzen dat je daar niet van gediend bent. Wat ik hoe dan ook niet zou doen is je zoon verbieden met zijn vriendje om te gaan. Kinderen moeten niet de dupe worden van geschillen tussen volwassenen. Bovendien je zou dan laten zien dat je denkt dat het vriendje jouw zoon besmet met de opvattingen van de moeder. Dat zou oneerlijk zijn tegenover het vriendje en geeft blijkt van een intolerante houding waar je boven zou moeten staan. Daarnaast is het gesprek in een andere richting sturen ook mogelijk. Er is meer in het leven dan het geloof, toch? Oké voor haar wat minder dan voor jou, maar toch.
De vraag is of deze moeder daadwerkelijk een extreme vorm van christelijk geloof heeft, of dat het punt is dat u er onbekend mee bent. Wat niet wil zeggen dat u zich kennis hierover de hoeft laten opdringen. Echter wordt in het sociale verkeer zo vaak informatie gedeeld waar de een vol van is en de ander mogelijk niet op zit te wachten: politieke meningen, visie op maatschappelijke problemen, de laatste mode, de beste voetbalclub, de laatste roddels, etc. etc. Allemaal zaken waarover men zeer van mening en interesse kan verschillen. Vaak wordt deze gespreksonderwerpen wel geaccepteerd, terwijl als het om geloof gaat dit vaak gevoeliger wordt opgevat. Deze vrouw komt uit voor waar ze voor staat en zo lang ze u niet dwingt zich te bekeren of dwingt mee te gaan naar haar kerk doet ze m.i. niets verkeerds. U kunt er mee omgaan zoals met ieder ander gesprek over zaken die uw interesse niet hebben of waarover u een andere mening heeft: met respect voor de ander.