Beste Beatrijs,
Sinds een half jaar wonen mijn vriend en ik naast een gezin met drie kinderen tussen de drie en acht jaar oud. De opritten van ons en van de buren worden door struiken en een laag hek van elkaar gescheiden. Vanzelfsprekend komen we elkaar regelmatig tegen, vooral als het mooi weer is. Uiteraard lopen de buurkinderen dan ook buiten rond. Prima. Er ontstaat voor ons een vervelende situatie als de kinderen nieuwsgierig over het hek komen hangen, terwijl wij bezig zijn om bijvoorbeeld onze auto te wassen. Naast het gebruikelijke groetritueel heb ik absoluut geen behoefte een gesprek aan te knopen met de kinderen. Zij blijven echter wel kijken. De dwingende aanwezigheid van de kinderen op een paar meter afstand beperkt ons dan in ons bewegen en ons eigen gesprek. Je voelt je toch bekeken en ik voel de verwachting van de kinderen om te kletsen of zelfs mee te helpen met het wassen van de auto. Een van de kinderen begint vaak zelf een gesprek (‘Ik heb lekker een ijsje!’) Ik voel me niet prettig om ze te negeren of weg te sturen. Inmiddels blijf ik liever binnen als de kinderen in de buurt zijn, iets wat niet gezond is. Hoe kan ik dit op een prettige manier oplossen zonder ongemakkelijke gevoelens over en weer? Het vervelende is dat ik een aversie tegen kinderen krijg, terwijl ik hen in feite niks kwalijk neem en ze wellicht op een dag ook zelf wil.
Geen zin in buurkinderen
Beste Geen zin in,
U moet u er niet zo’n toestand van maken. Kinderen zijn vaak onbevangener dan volwassenen en beginnen inderdaad soms spontaan een gesprek met de buurman of buurvrouw. Dat is toch niet zo vreselijk? Dat kan toch best leuk zijn voor een paar minuten? Ze verliezen hun aandacht vanzelf weer. Er zijn trouwens ook genoeg kinderen, die dat helemaal niet durven, omdat ze te verlegen zijn en er niet over zouden piekeren om een volwassene aan te spreken. Het is altijd goed als buren af en toe een praatje met elkaar maken over iets oppervlakkigs. Dat is beter dan volkomen langs elkaar heen leven en niet eens weten hoe de buren eigenlijk heten. In dit geval gaat het om de buurkinderen die af en toe iets zeggen en misschien willen meehelpen met autowassen (u hoeft het aanbod niet te accepteren – sla het vriendelijk af), maar ik begrijp niet goed wat hier zo erg aan is. Ze zijn toch niet brutaal? Ze schelden u toch niet uit? Ze doen toch geen vervelende dingen? Het zijn gewoon kinderen met belangstelling voor hun omgeving. Als u aardig tegen ze bent, eens wat vragen stelt, een grapje maakt, dan zijn ze ook aardig voor u. Ik bedoel echt niet dat u ze moet binnenvragen of snoep moet geven, ik bedoel: als u daar toch de auto staat te wassen, dan is het een kleine moeite om vriendelijk te reageren op hun pogingen om contact te leggen. De relatie met het buurgezin zal daar wel bij varen.
Ik herken het gevoel wel van “Geen zin in buurkinderen”. Bij mij staan ze de achtertuin in te gluren door de haag heen. Ze roepen “Hallo!” of “Wat doe jij?”. Ik vind het vervelend gedrag, en baal er van dat de ouders het achterpad tot makkelijke veilige dichtbij-speelplaats hebben gemaakt. Ze fietsen continu op en neer door het achterpad. Daardoor zit je niet meer lekker privé in je tuin.
Ik vind dat ouders er maar al te vaak automatisch van uitgaan dat iedereen hun kinderen net zo leuk vinden als zij zelf. Ik zou mijn kinderen andere mensen nooit op die manier overlast laten bezorgen.
Het is, zoals Beatrijs zegt, verstandig om vriendelijk te blijven om de burenrelatie goed te houden maar beperk u tot korte nietszeggende antwoorden. De kinderen zullen spoedig op zoek gaan naar iemand die een hogere entertain-factor heeft.
Kinderen krijgen er niets van als ze merken dat niet iedereen (altijd en direct) belangstelling voor ze heeft. Was deze klacht gegaan over een volwassen buur die steeds over de heg kwam hangen om over (saaie) koetjes en kalfjes te babbelen, dan was het antwoord van Beatrijs waarschijnlijk anders van toon geweest. Kinderen worden ten onrechte een beetje op een voetstuk gezet als immer schattige wezens die je gewoon aandacht hoort te geven omdat je anders een soort van zure hater bent. Dat is onzin, het is gewoon een kwestie van voorkeur. Voelt u zich niet schuldig over uw gebrek aan enthousiasme voor de kids.