Geen steun van vrienden

Beste Beatrijs,

Vorig jaar is mijn vader onverwacht overleden. Hij was pas 63 en dit was een enorme schok. De meeste collega’s hebben mij gecondoleerd toen ik weer terug was op het werk. Sommigen voelden zich kennelijk erg ongemakkelijk en hebben er nooit iets over gezegd. Zij gingen me uit de weg en deden na verloop van tijd alsof er niets gebeurd was. Na een week of twee vroeg niemand er überhaupt meer naar. Mensen zeggen: ‘Hoe gaat het?’ Ik dacht dan: ‘Slecht natuurlijk!’ maar dat kan je niet zeggen want dat is niet wat men wilt horen.

Zelfs mijn vriend(inn)en meden het onderwerp al heel snel. Nu is het bijna een jaar geleden dat mijn vader is overleden. In het begin realiseerde ik me niet dat hij echt dood was. Ik wist het wel, maar het voelde als iets wat iemand anders was overkomen. Tegelijk was er enorm veel te doen met de nalatenschap en had ik niet de tijd voor rouwverwerking. Nu besef ik veel meer wat ‘nooit meer’ betekent. Ik denk elke dag aan mijn vader en voel me vaak erg verdrietig. Ik zou hier graag meer met mijn omgeving over willen praten, maar mensen zijn niet geïnteresseerd. Het is ook geen ‘leuk’ onderwerp. Hoe kan ik hiermee omgaan?

Niet gesteund

Beste Niet gesteund,

Temper om te beginnen uw verwachtingen. Houd voor ogen dat andere mensen u niet kúnnen helpen met uw verdriet over de dood van uw vader. Zeker uw collega’s niet! Het werk is niet de juiste plaats om uw gevoelens te bespreken. U ziet uw collega’s dan wel elke dag, maar zij staan u niet na. Zij hebben uw vader niet gekend, zij spelen geen belangrijke rol in uw persoonlijke leven.

Op uw vriend(inn)en zou u iets makkelijker een beroep moeten kunnen doen. Als een goede vriend in rustige omstandigheden vraagt hoe het met u gaat, kunt u toch best zeggen waar het op staat: dat u uw vader mist en dat zijn dood u hevig aangegrepen heeft? Een goede vriend/in zal op dat moment een luisterend oor bieden en u ruim de gelegenheid geven om over hem te praten. Zo’n gesprek kan tijdelijk enige verlichting brengen, maar toch – meer dan luisteren kunnen vrienden niet voor u doen en op het eind van de avond gaan ze weer huns weegs. Troost kan niemand u bieden, want uw vader is weg en blijft weg.

Zelfs familieleden – misschien hebt u nog een broer of een zus of een moeder – kunnen elkaar niet troosten, want ieder beleeft zijn verdriet op zijn eigen manier. Rouwarbeid is een eenzame taak en neemt veel tijd. Wat goede vrienden kunnen doen is naast u staan. Luisteren is één ding, maar minstens zo belangrijk is gewoon er zijn voor u. Dat ze u meenemen voor een wandeling, u uitnodigen voor het eten, u warmte en afleiding bieden, terwijl ze weten dat u door een moeilijk periode heen gaat, zonder dat u uw verdriet steeds opnieuw onder woorden hoeft te brengen. Als uw vrienden naast u staan, wordt de rouwtaak (die u toch in uw eentje moet volvoeren) iets makkelijker om te dragen.