Beste Beatrijs,
Ik (man, vijftiger) eet regelmatig in restaurants met vrienden of zakelijke relaties. Betaling van de rekening wordt altijd probleemloos om beurten geregeld. Nu komt het wel eens voor dat ik met een nieuwe vriend of kennis, of juist met een oude vriend van lang geleden, voor de eerste keer in een restaurant dineer. De sfeer is uiterst genoeglijk en dan komt het op zeker moment op afrekenen aan. Ik vind het gedoe met de rekening uitsplitsen, ieders aandeel berekenen en geld op tafel leggen ingewikkeld en sfeer bedervend, dus regel ik de betaling zo discreet mogelijk zelf. Bij het afscheid volgt het traditionele ‘De volgende keer trakteer ik!’ maar het contradiner volgt nooit, terwijl het contact wel gehandhaafd blijft. Dit stoort mij. Ik popel om er iets van te zeggen, maar kan de vereiste subtiliteit niet vinden. Geen woorden aan vuil maken is de koninklijke weg, maar terechte irritatie vindt ook graag een uitweg.
Nooit terug gevraagd
Beste Nooit terug gevraagd,
Als twee partijen op gelijkwaardige voet afspreken om samen ergens een hapje te gaan eten (niet de situatie dat de een de ander heeft uitgenodigd, maar een wederzijdse afspraak) is het gebruikelijk om de rekening te delen. Dat is helemaal niet ingewikkeld, het is gewoon een kwestie van het totaalbedrag door tweeën delen en er een paar euro fooi bovenop te gooien. Dan is de zaak meteen afgehandeld en hoeft er niemand te wachten op (of zich mentaal belast te voelen door) een contradiner in de verre toekomst. Bij sommige vrienden- of zakenrelaties komt het nu eenmaal weinig van persoonlijke ontmoetingen. De verplichting tot een contradiner zet als het ware druk op de relatie: potdorie, het is alweer drie kwart jaar geleden dat ik Marco heb gesproken, ik ben hem nog een etentje schuldig. En aan de andere kant: potdorie, het is alweer drie kwart jaar geleden dat ik Everard heb gesproken, hij zou me nog trakteren op een etentje. Met niet-frequente (zaken)relaties of met onbekenden, van wie je niet weet hoe de relatie zich zal ontwikkelen, is het veel beter om ter plekke af te rekenen. Dan hoeft ook niemand te onthouden wie er nog bij wie in de schuld staat.
Voor het geval u het toch niet kunt laten om u spontaan meester te maken van de rekening, raad ik u aan om geen enkele verwachting te koesteren dat u uw vrijgevigheid geretourneerd zult krijgen.
Misschien had uw tafelgenoot graag de rekening gedeeld maar u drukt uw manier erdoor omdat u het anders te ‘ingewikkeld’ vindt en zet daarmee de ander in de schuld. Zo hartelijk is dat niet. Daarna wachten op het verschuldigde etentje en nijdig worden omdat de andere partij niet meewerkt aan de door u opgelegde manier. Is dat zo sfeerbevorderend dan?
Ik weet niet met hoeveel mensen u gaat eten maar wat voor mij goed werkt is gewoon de rekening betalen en dan een foto van die rekening naar mijn tafelgenoten sturen met het verzoek om naar mijn bankrekening over te maken wat hun aandeel in de rekening is. De fooi is dan voor mijn rekening. Over het algemeen heb ik binnen 48 uur de betalingen binnen.
Ik zou overigens een onderscheid maken tussen vriendschappelijk en zakenrelaties. Bij zakenrelaties hoort eigenlijk de “bovenliggende” partij te betalen. Dwz die de ‘macht’ heeft, dus de opdrachtgever etc. Dat is in ieder geval een zakelijke transactie, ik zou als ik u was dat ook niet persoonlijk maken.
Bij het vriendschappelijk kunt u beter:
-Of de rekening betalen en van harte trakteren en niets terugverwachten
-Of gewoon de rekening delen.