Geen bedankje voor foto’s

Beste Beatrijs,

Met mijn digitale camera heb ik laatst op het kerstfeest bij mijn broer foto’s gemaakt. De best gelukte heb ik op cd gezet, in een bubbeltjesenvelop gedaan en naar de gastvrouw (schoonzus) gestuurd met een briefje erbij dat het gezellig was, en hier zijn de foto’s! De cd ging ook naar een aantal andere mensen, onder anderen mijn zussen.

Maar nu komt het! Waarom hoor ik hier nooit meer iets op? Als ik er zelf naar vraag, zo van: ‘Eh, heb je mijn cd nog ontvangen?’ lijken ze onwillig dat te beamen (‘Ja hoor, die heb ik gekregen.’) Einde gesprek. Vraag ik waarom ze er niets van zeggen, dan zeggen zij: ‘Nou, ik heb er toch niet om gevraagd, dus waarom moet ik het je laten weten?’ Vooral een aantal (schoon)zussen hebben die houding. Iemand zei tegen me: ‘Je verwacht teveel!’ Is dat zo?

Dit is maar een voorbeeld, maar het gebeurt vaker met dingetjes die je spontaan opstuurt. Klopt het dat men daar niet voor hoeft te bedanken? Eigenlijk is het mij niet eens te doen om een bedankje, maar om wat dan wel? Toch voel ik me steeds weer teleurgesteld.

Tja, velen zullen wel niet op een verrassing van mij zitten te wachten. Ik krijg daardoor het vage gevoel dat ik mezelf belachelijk maak met mijn kleine ‘presentjes’. En toch is het leuk (denk ik). Het zijn toch ook de krenten in de pap?

Te hoge verwachtingen?

Beste Te hoge,

De etiquette kreunt en siddert in haar voegen wanneer er opdoffers worden uitgedeeld, zoals u beschrijft. De ontvangers van uw attentie gedragen zich uitgesproken bot. Natuurlijk is het leuk als iemand de moeite neemt om de aanwezigen bij een etentje achteraf foto’s op te sturen. En vanzelfsprekend moeten de aldus bedeelden even iets van zich laten horen. (‘Leuke foto’s! Dankjewel! Aardig van je!’) Het beste is om even een kaartje of e-mailtje te sturen. Drie regels is genoeg. Telefoontje is minder geschikt, want beller of gebelde heeft niet altijd zin om een gesprek te moeten voeren. Als een reactie om een of andere reden niet is gegeven (lapzwanzerigheid, uitstelgedrag, luiheid, vergeten), dan is het minste wat je alsnog kunt doen: erop terugkomen, zodra je de gever ergens tegenkomt (‘O ja, nog dankjewel voor je foto’s! Heel leuk!’) Maar als deze gelegenheid ook is gepasseerd en de attentie-zender zich door het aanhoudende zwijgen genoodzaakt voelt te vragen ‘of het wel is aangekomen’ en te horen krijgt: ‘Nou, ik had er toch niet om gevraagd’ verandert de botheid, die met een beetje goede wil nog als vergeetachtigheid kon worden bestempeld, in agressieve minachting.

Iemand die iets aardigs doet op het persoonlijk vlak, heeft recht op een reactie. Zo luidt de wet der wederkerigheid, regel 1 van de etiquette. Niet reageren op een aardig gebaar is hetzelfde als een groet onbeantwoord laten, hetzelfde als dwars door iemand heenkijken als ie naar je glimlacht, hetzelfde als iemand straal negeren als ie iets tegen je zegt.

Als u geen reactie krijgt van de mensen naar wie u iets leuks opstuurt, is er maar één conclusie mogelijk: zij stellen uw gebaar niet op prijs. Stuur dus types die niet reageren nooit van uw leven meer een aardigheidje toe, familie incluis.