Beste Beatrijs,
De vriendschap met onze goede vrienden ervaren wij als minder waardevol sinds zij ouders zijn van (inmiddels) twee peuters en een kleuter. Gesprekken komen niet van de grond, omdat de ouders permanent aandacht geven aan de kleintjes. Elke poging van ons om het ergens over te hebben wordt afgekapt door geluidjes uit de kinderstoel, geroep in de speelhoek of alleen al doordat hun ogen afdwalen naar hun kinderen. Na de afleiding is het aangesneden onderwerp voor hen weg. Soms roepen wij zelf monter tegen de kinderen: en nu even stil! Of pakken met moeite de draad zelf weer op. Maar dit haalt niets uit. In de auto terug mopperen we. Toen onze puberzoon die leeftijd had, lieten we ons niet zo door hem claimen. We aarzelen om er wat van te zeggen. Dat wordt misschien als kritiek opgevat. Wat te doen?
Geen gesprek mogelijk
Beste Geen gesprek mogelijk,
Uw vrienden schenken meer aandacht aan hun kinderen dan aan hun vrienden die op bezoek zijn. Irritant, maar er is weinig aan te doen. U hebt gelijk met uw aarzeling om kritiek te geven op de door u gewraakte gang van zaken. Mensen kunnen slecht tegen aanmerkingen op de manier waarop ze met hun kinderen omgaan. Dan bekoelen de verhoudingen en ze luisteren toch niet naar u. Een beetje dimmen met de vriendschap dan maar. Spreek minder vaak af met hen. Doe eens een voorstel om bij wijze van uitzondering een eetafspraak bij u thuis te houden zonder kinderen erbij. U kunt zeggen dat u het leuk zou vinden om weer eens een avond ongestoord een gesprek te kunnen voeren. Misschien hebben ze daar wel oren naar. Ze zouden dan een oppas moeten inschakelen. Als ze daar niet voor voelen, omdat ze hun kinderen altijd en overal mee naar toe willen nemen, dan ligt het zoals het ligt en zult u zich daarbij moeten neerleggen. Over een paar jaar zal het trouwens beter gaan. Hoe ouder de kinderen worden, hoe minder ze als stoorzender optreden.
Helaas zijn in sommige gezinnen ook oudere kinderen stoorzenders, aangezien ze altijd bij de volwassenen komen zitten en mee gaan praten, op hun manier en op hun niveau. Een moeder reageerde zeer aangebrand met de vraag, dus ik moet hem maar ergens dumpen?
Wij nemen soms zelfs onze (nog jonge en onstuimige) hond niet mee omdat een fijn gesprek dan niet mogelijk is.
Ik vind de reactie van Truusje erg jammer. Jongvolwassenen zijn inderdaad soms ‘stoorzenders’, maar vergeet niet dat het kinderen zijn. Die horen bij het gezin en wat je nu zegt is dat die persoon niet welkom is in z’n eigen woonkamer omdat je als gast geen zin hebt in de tiener. Als je niet bereid bent met de tiener te praten dan spreek je ergens anders af en specifiek zonder kinderen. Dan kunnen de ouders zelf kiezen weg te blijven als hun kind niet welkom is.
Dit is zeer herkenbaar. Mijn vrouw en ik kwamen vroeger regelmatig op bezoek bij vrienden die op een gegeven moment vrij kort na elkaar een dochtertje en een zoontje kregen. Dat zoontje was het oogappeltje, en kreeg volop gelegenheid om constant te krijsen en te gillen. Ging vlak voor je staan en brulde dan “IK BEN STOER!!!!!!”. Dat soort gedrag… Het meisje was juist vrij rustig, maar kreeg, gek genoeg, steeds op haar kop. Vervelend om te zien, dat verschil in behandeling door de ouders. We zijn gestopt met onze bezoekjes.