Fay Weldon

In de hoogtijdagen van het feminisme schreef Fay Weldon de ene vilein komische roman na de andere over het onvermogen van de seksen om zich met elkaar te verstaan. In mijn herinnering hoorde The Life and Loves of a She-Devil niet bij haar sterkste boeken. Eendimensionaal. Voorspelbaar. Flauw. Niet om te lachen. De film She-Devil is zo mogelijk nog eendimensionaler dan het boek, want je mist Weldons sardonische terzijdes.

Een lelijke, dikke vrouw (Roseanne Barr, voor de gelegenheid voorzien van een vieze moedervlek op haar wang) raakt op een feestje haar man kwijt aan een languissant mooie schrijfster van kasteelromans (Meryl Streep, asblonde lokken, wit/roze gewaad, mekkerende oogopslag). Om ondoorgrondelijke redenen vallen de man, boekhouder van beroep, en de gevierde schrijfster als een blok voor elkaar, terwijl ze nog geen drie zinnen met elkaar gewisseld hebben. We zitten tien minuten in de film, er is nog vijf kwartier te gaan, en het is volstrekt duidelijk waar de rest van de tijd mee heen zal gaan. Met wraak van de duivelin Roseanne op het overspelige stel. De mondaine schrijfster bezit alles wat het leven te bieden heeft, geld, een kasteel-met-zwembad, een butler, een creatief beroep. En nu ook nog de man van de lelijkerd! Roseanne laat het er niet bij zitten. Ze maakt een lijstje van doelwitten en trekt vastberaden ten strijde.

Hoewel wraak doorgaat voor een geheid succesnummer in de komediewereld, kan ik er nooit om lachen. Of het nu gaat om de escalatie van vijandelijkheden in Laurel & Hardy scènes of in Tom & Jerry cartoons, of van clowns in het circus, de humor ontgaat me ten enemale. Ook nu weer. Krankzinnige voorbereidingen worden getroffen door Roseanne om haar eigen huis in vlammen op te laten gaan, zodat zij een excuus heeft de kinderen als stoorzender onder te brengen in het liefdesnestje van de boekhouder en zijn minnares. Hilarisch!

Methodisch werkt Roseanne zich door haar wraakacties heen, met als geheimzinnig maar voor de kijker wel zo prettig neveneffect dat die ellendige moedervlek niet meer zo prominent in beeld komt. Als de wraakbeker tot de bodem is leeggedronken (Streep in een dip in haar carrière, de boekhouder in de gevangenis wegens door Roseanne gepleegde financiële malversaties) komt er een soort van happy end voor alle betrokkenen. Je gelooft je ogen niet. Een stekelig bedoelde komedie, waar om te beginnen al niet om te lachen viel, verkeert de laatste twee minuten in een sentimentele draak, waar nog minder om te lachen valt. Ergernis is wat beklijft en een nog grotere hekel dan daarvoor aan het uitmelken van het wraakthema.

Beatrijs Ritsema