Beste Beatrijs,
Een goede vriend is een paar maanden geleden weduwnaar geworden. Hij is 85, eenzaam, maar wordt verder goed verzorgd qua huishouden en maaltijden. Een andere vriend (65) is ook eenzaam, maar kan goed voor zichzelf zorgen. Het valt mij vaker op dat sommige mannen alleen wonen, behoorlijk eenzaam zijn, maar niet in staat om contact op te nemen met vrienden of bekenden. Ze nemen geen enkel initiatief, maar zijn wel blij wanneer een ander dat doet. Volgens mijn man zitten veel mannen zo in elkaar. Ze nemen gewoon geen initiatief voor sociale contacten. Ik begrijp niets van deze houding. Is dit inderdaad een bekend verschijnsel? Zo ja wat is dan de beste houding? Als het initiatief tot contact altijd van één kant moet komen, is dat niet leuk en op een dag zeg je: zoek het zelf maar uit.
Onnodig eenzaam
Beste Onnodig eenzaam,
Deze houding komt vooral voor bij mannen in of na een lang huwelijk, waarin ze hun hele leven op hun vrouw hebben gesteund voor de sociale contacten. Ze zijn niet gewend om initiatieven te ontplooien om andere mensen te ontmoeten, omdat hun vrouw dat altijd (mede namens hen) heeft gedaan. Daarom zijn ze ook volledig onthand, als hun vrouw overlijdt.
Dit verschijnsel doet zich vooral voor onder oudere mannen van boven de zeventig. Jongere mannen zijn vaker gewend om niet alleen maar achter hun vrouw aan te hobbelen. U kunt hier zeker over praten met de mannen die u bedoelt. U kunt dan uitleggen dat het niet leuk is voor u of anderen om altijd degene te zijn die initiatief tot contact neemt. Het werkt beter als er sprake is van afwisseling. Moedig deze mannen aan om ook eens te bellen om een afspraak te maken. De vriendschap kan er alleen maar beter van worden. Kijk overigens niet raar op als die mannen niet doen wat u zegt. Wie z’n hele leven achterover heeft geleund tot de mensen naar hem toekwamen, raakt tot die houding veroordeeld.
Wel; ik ben een man van rond de 70. Heb het dik naar mijn zin in m’n uppie. Ik ben alleen, afgezien van mijn zoon en zijn vrienden. En heb het prima naar mijn zin.
Vergeet niet; alleen zijn is een fysieke omstandigheid, terwijl eenzaamheid een psychische omstandigheid is en met die laatste heb ik leren omgaan en waarderen.
Het voordeel is dat ik kan doen en laten wat ik wil; achter de Geraniums zitten bijvoorbeeld, wat ik heerlijk vind, En eropuit trekken wanneer ik dat wil. Niks geen verplichte sociale contacten, maar een reisje wanneer ik daar zin in heb.
In het verleden vonden sommige mensen dat zielig. Sja, hun mening, maar ik sta middenin MIJN heerlijke werkelijkheid. Laat je niks aanleunen!