Beste Beatrijs,
Onze zoon is nu drie maanden oud. Ik vraag me af of ik bezoekende gezinnen met kleine kinderen (een tot vijf jaar) ook grenzen kan stellen. Ik erger me altijd aan de manieren van kleine kinderen: schreeuwen, in het rond rennen, met speelgoed gooien, mij tutoyeren, steeds de aandacht trekken, maar ik vind dat de ouders er wat van moesten zeggen. Die doen dat niet of nauwelijks, merk ik. Ik wil niet dat mijn zoon zich later zo gaat gedragen, en ik vraag mij af of ik bezoekende kinderen kan corrigeren als hun ouders dat niet doen. Zijn hier gangbare regels voor?
En nu is het afgelopen!
Beste En nu is het,
Nee, u kunt kleine donderstenen niet corrigeren waar hun ouders bij staan. Als het om serieuze overtredingen gaat, kunt u fysiek ingrijpen en tegelijk tegen de ouders zeggen dat u liever niet wil dat hun kind op de bank springt / het behang eraf trekt / aan de gordijnen hangt / speelgoed door de kamer gooit / door de kamer rent, enzovoort. Zeg er apaiserenderwijs bij dat u bang bent dat het kind zich pijn doet. Suggereer de kinderen om naar buiten te gaan, als u een omsloten tuin hebt waar u ze los kunt laten, en gooi er een bal achteraan. Tegen aandacht trekken, zeuren, met koekjes kruimelen, glazen en kopjes omgooien, schreeuwen en huilen valt voor u als gastvrouw weinig te beginnen. Dat is des kinds en ze moeten het allemaal nog leren, maar niet van u. Dat is een taak van de ouders.
Hoe uw zoon zich in de toekomst gaat gedragen hebt u deels zelf in de hand. U gaat hem leren om zich beschaafd te gedragen en om volwassenen niet met de voornaam aan te spreken, tenzij die volwassenen dat willen. Maar dan nog zal ook hij zich niet altijd tiptop gedragen. Niet in het gezin en niet met vreemden erbij. Het kost nu eenmaal een jaar of twaalf om de basisregels van prettige omgangsvormen erin te krijgen.
Ik denk dat dit antwoord typisch Nederlands is. Ik merk dat het in andere culturen veel normaler is om wel degelijk elkaars kinderen te corrigeren en dat de ouders dit zelfs als gunst zien.
Los daarvan vind ik dat iemand in haar eigen huis zeker grenzen mag stellen aan het gedrag van kinderen, ofwel door tegen de ouders te zeggen: ik wil niet dat er zo geschreeuwd/.. / .. wordt, ofwel direct tegen de kinderen.
Het ligt eraan waar je bent: in je eigen huis bepaal jij de regels en kun je andermans kind wel degelijk terechtwijzen. In andermans huis zou ik het niet zo gauw doen (dan moet het al heel erg zijn) en in het openbaar verschilt het per situatie.
Ik heb ook 2 van zulke kleinkinderen. Zo gauw ze binnen zijn moet iedereen z’n kopje vasthouden want anders vliegt het door de kamer. De bank is een trampoline en rustig spelen is er niet bij. Het ergste vind ik nog dat de ouders er passief bijzitten en een beetje lacherig doen alsof hun kroost een geweldige ontwikkeling doormaakt. Na een bezoek van een uur zijn mijn man en ik uitgeput. Wij kregen al te horen dat ons huis niet ‘kindvriendelijk’ is. Dat is waarschijnlijk een ruimte zonder meubilair etc. Ik weiger mij aan te passen. Dan komen ze maar niet.