Doe je de groeten aan…

Beste Beatrijs,

Vrienden, ouders, familie en zelfs collega’s en werkgever vragen mij (man van middelbare leeftijd) geregeld iemand de groetjes te doen. Ik doe dat niet graag om drie redenen: Ten eerste vind ik het demonstratief weinig moeite van de afzender die blijkbaar te lui is om zelf te bellen/schrijven. Ten tweede is het een spiraal: de ontvanger stuurt me met groetjes terug. Ten derde word ik bij het overbrengen altijd gedwongen om te vertellen hoe het gaat met de afzender, terwijl ik vind dat ik en mijn gesprekspartner zelf de aandacht verdienen. Waarom zouden we het over iemand anders gaan hebben?

Meestal zeg ik ja op zo’n verzoek en vergeet het vervolgens. Maar soms staat iemand er echt op en vraagt nadien of ik me aan mijn belofte heb gehouden (nee dus). Ik kan me voorstellen dat het via via overbrengen van goede wensen stamt uit vroeger tijden, toen een reiziger een ambassadeursfunctie vervulde tussen groepen mensen die elkaar door de geografische afstand zelden spraken. Wat valt er van deze groetjes-overbreng-etiquette redelijkerwijs nog te verwachten in deze tijd?

Weg met andermans groetjes!

Beste Weg met andermans groetjes,

De zegswijze ‘Doe de groeten aan…’ is niet meer dan een uiting van welwillendheid van spreker ten opzichte van een intieme bekende van aangesprokene. Meestal heeft men een huisgenoot van de aangesprokene op het oog: ‘Groeten aan je man/ vrouw/ kind/ ouders/ broer/ zus!’ Het overbrengen van groeten aan zomaar wat vrienden of vage kennissen komt veel minder vaak voor.

De ontmoeting met iemand die de groeten heeft meegegeven zal makkelijk ter sprake komen tussen intimi. Bijvoorbeeld: uw vrouw vraagt hoe het met uw vriend gaat (met wie u, zoals zij weet, een afspraak had). U zegt: ‘Goed’, u vertelt wat nieuwtjes over hem en by the way ‘je krijgt de groeten van hem’. Hier is helemaal niks mis mee. Het betekent dat de vriend in kwestie (degene die de groeten liet overbrengen) met enige warmte aan uw vrouw heeft gedacht, althans niet vergeten is dat ze bestaat. De gewoonte om via via iemand de groeten te doen heeft niet te maken met geografische afstand en ook niet met luiheid van de groeter om zelf contact op te nemen, maar vormt een erkenning van het sociale weefsel waar de twee gespreksgenoten zich in bevinden. Twee vrienden zijn niet twee geatomiseerde individuen die een een-op-een-relatie onderhouden, maar hebben ook meestal een achterban of een thuisfront, zoals dat tegenwoordig heet.

U kunt de groeten overbrengen (een kleine moeite toch?), u kunt het ook nalaten met het idee dat iedereen zijn eigen relaties maar op peil moet houden. Er is niemand die u van nalatigheid zal beschuldigen als u het vergeet. En veel mensen zullen het ook vergeten, want de formule ‘Doe de groeten aan’ heeft nu eenmaal een sterk ritueel karakter. Het gaat meer om het bevestigen van de relatie van de mensen tussen wie u een toevallige trait d’union vormt dan dat het een urgente mededeling betreft.