Beste Beatrijs,
Sinds enkele maanden volg ik een lactose-vrij dieet. Inmiddels heb ik alle zuivel van mijn menu vervangen door soja-substituten. Ik vind het lastig om mijn dieetwensen kenbaar te maken, als ik bij anderen ga eten. Bij familie en vrienden gaat het nog wel, maar ik mijd gezamenlijke maaltijden in de kerk, omdat ik niet te koop wil lopen met mijn dieet. Ook op kantoor zullen er momenten komen dat ik moet uitleggen wat ik wel en niet eet. Als ik me niet aan mijn dieet houd, heeft dit nare darmklachten en braken tot gevolg. Wat is de etiquette bij een onvrijwillig dieet? Wanneer moet je eetmomenten mijden en wanneer mag je je eetbeperkingen meedelen?
Dieetwensen
Beste Dieetwensen,
Voedselrestricties zijn het soort mededelingen die voor kennisgeving worden aangenomen en verder geen gespreksonderwerp vormen.
U hoeft geen eetmomenten te mijden en u kunt altijd zeggen wat u niet mag eten. Als u ergens voor een etentje bent uitgenodigd, zegt u van tevoren dat u geen zuivelproducten mag. De simpele mededeling volstaat. U hoeft niet toe te lichten wat er medisch gesproken met u aan de hand is, waarom bepaald voedsel slecht voor u is en u hoeft ook niet uit te leggen wat er gebeurt wanneer u toch iets zuivelachtigs eet. Dat soort informatie blijft gereserveerd voor intimi. Voedselrestricties zijn het soort mededelingen die voor kennisgeving worden aangenomen en verder geen gespreksonderwerp vormen. Het is irrelevant of een dieet verplicht wordt gevolgd (op doktersvoorschrift) of vrijwillig (vegetariërs, mensen die aan de lijn doen of bepaald voedsel verafschuwen). Het enig belangrijke is dat mensen die u eten gaan verstrekken weten dát zuivel taboe is, niet waaróm dat voor u zo ligt.
In een restaurant kijkt u op de kaart en bestelt wat geschikt voor u is. Bij twijfel vraagt u aan de ober of er zuivel in verwerkt is, en zo ja of u een aangepaste versie kunt krijgen of u kiest een ander gerecht. Bij gezamenlijke maaltijden in kerkverband of op kantoor zult u zich met eigen ogen kunnen vergewissen van de veiligheid van wat er op tafel komt. Bij twijfel vraagt u aan de verantwoordelijke persoon hoe het zit.
Ik zit met hetzelfde probleem. Het is moeilijk uit te leggen, omdat veel mensen niet weten wat lactose is. Het is een vulmiddel in heel veel voedsel, onder de naam lactose, weipoeder ,melksuiker of droge melkbestanddelen. Het is enigszins op te vangen met Kerutasetabletten,(lactase) , wat makkelijk kan zijn als je uit eten gaat. Mijn ervaring is ook, dat mensen je soms niet serieus nemen en door laten schemeren dat ze het maar aanstellerij vinden. “Dan zondig je toch een keertje? ” Dat je dan de rest van de avond op de wc kunt doorbrengen dringt niet tot hen door.
Mijn ervaring is dat je beter wat meer uitleg kunt geven, anders gaat het het ene oor in, het andere oor uit, en kweek je geen bereidheid rekening met je te houden.
Je maakt het jezelf veel makkelijker door het openlijk te zeggen. Ook op kantoor, waar toch vaak koekjes, snoepjes en taart rondgaan. Waarom neem jij niet? He toe, wat ongezellig!
Het allergie-argument is daarbij juist een ijzersterk wapen: niemand wil toch dat u na afloop van de maaltijd moet braken!
Ik snap ook de schaamte niet: je kunt er toch niets aan doen als je glutenvrij, lactosevrij etc moet eten vanwege een allergie? Je hoeft geen details te geven, maar kunt zeggen dat je er heel ziek van wordt.
Ik heb in het verleden met regelmaat het initiatief genomen om diners te organiseren voor een vereniging (zie het als een grote groep vrienden). Dan is het een kleine moeite om op de uitnodiging te vermelden dat met b.v. een diëet rekening gehouden kan worden met het verzoek dat even te melden bij het reserveren. Daar doe je iemand een plezier mee.
Jaren later heb ik zelf last van een voedsel intolerantie en in het kort heeft dat de nodige spannende momenten opgeleverd. Bij familie en vrienden is dit (meestal) geen taboe en dus gewoon bespreekbaar. Daarbuiten is me zelfs wel eens gevraagd vooraf ergens te eten (tsja). Terwijl ik er zelf geen probleem van maak en er bewust mee om ga. Maar moraal van het verhaal is, dat kort (maar duidelijk) aangeven wat wel / niet kan de oplossing is. Gewoon zoals het is. Aan anderen verantwoording afleggen hoeft zeker niet. Ik houd er wel rekening mee dat het voor anderen ‘vreemd is’ en leg dan gewoon uit hoe het zit.