Beste Beatrijs,
Mijn beste vriendin met wie ik ruim 35 jaar bevriend ben is ernstig ziek en nagenoeg uitbehandeld. Bij haar is anderhalf jaar geleden een agressieve hersentumor geconstateerd. Heel erg triest allemaal. Wat ik extra moeilijk vind, is dat zij ieder contact met mij afhoudt. Ik heb haar de afgelopen twee maanden niet meer gezien of gesproken anders dan een paar korte berichtjes. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Niet welkom bij zieke
Beste Niet welkom bij zieke,
Heel spijtig dat uw vriendin geen contact meer met u wil, maar u kunt zich alleen maar neerleggen bij hoe zij het hebben wil. Hoogstwaarschijnlijk ligt het niet aan u, maar aan de staat waarin zij verkeert: het gaat zo slecht met haar dat ze niet meer in staat is om bezoek te ontvangen of alleen nog maar een paar intimi om zich heen wil. De rest van de wereld is niet meer belangrijk voor haar. In deze situatie hebben zieken doorgaans een poortwachter, iemand die contacten reguleert en de communicatie verzorgt. Meestal een partner of een kind. Als er een poortwachter is, zou u eens met die persoon kunnen bellen en vragen hoe het gaat, eventueel hulp aanbieden. Ook zou u uw vriendin af en toe een kaart kunnen sturen met wat hartelijke woorden. Per post, geen e-mails of tekstberichtjes.
Beatrijs heeft gelijk. Toen mijn moeder stervende was aan kanker wilde ze zelfs haar eigen kleinkind en broer niet zien. Niet omdat ze niet van ze hield, maar puur omdat ze het niet KON. Ze waardeerde wel alle kaartjes en brieven en gestuurde fotos en we hebben ze braaf voorgelezen tijdens haar wakkere momenten. Deze mensen hebben haast geen energie meer om te leven, elk bezoekje of telefoongesprek is dan gewoon teveel. Stuur haar een leuke foto van jullie beiden in gelukkige tijden , ze zal het zeker waarderen.
Een herkenbaar verhaal – helaas. Een goede vriend van mij heeft ook een hersentumor en na nog een paar goede jaren hebben slechte periodes nu de overhand. Behalve uitvalsverschijnselen geeft het bij hem ook een verandering van zijn persoonlijkheid en stemming en extreme vermoeidheid. Hoe vervelend ook, ik heb te respecteren dat hij mij nu soms op afstand houdt. Ik heb wel steeds mijn betrokkenheid middels kaartjes en berichtjes laten merken, daarmee heb ik ook de deur opengehouden naar contact op een goed moment. Net toen ik op het punt stond om eens bij zijn partner te informeren hoe het met bezoek stond kwam er toch weer een afspraak tot stand. Het voelde heel goed om elkaar te zien, we konden lachen ondanks de moeilijke situatie, ik hield het bezoek kort zodat het niet te belastend zou zijn voor hem. Binnenkort ga ik weer ik besef ook dat het de laatste keer kan zijn, niet omdat ik verwacht dat hij morgen dood gaat, maar het zou zomaar kunnen dat hij weer een slechte periode krijgt waarin hij geen bezoek wil.