Beste Beatrijs,
De noodlottige situatie doet zich voor dat mijn lieve vrouw is getroffen door een fatale ziekte. Binnenkort zal zij ook komen te overlijden. Ik heb mijn werk als medisch specialist tijdelijk gestaakt om haar te kunnen begeleiden en verzorgen. Veel vrienden en kennissen steunen ons en laten hun medeleven blijken door kaartjes, telefoontjes of bezoekjes.
Ik word echter gestoken door het feit dat ik niets hoor van mijn collega’s. Dat kan komen door gebrek aan moed of erger nog gebrek aan empathie. Ik ben geneigd de collega’s bij wie ik me het meest betrokken voel aan te spreken op hun nalatigheid, maar ik bevind me zowel emotioneel als sociaal in een zwakkere positie en kan me niet alles veroorloven. Hoe moet ik dit aanpakken?
In de kou
Beste In de kou,
Uw collega’s hebben zich inderdaad niet van hun meest empathische zijde laten zien in deze moeilijke tijd. Een kaartje was toch wel het minste geweest. Misschien nemen zij het u kwalijk dat u voor onbepaalde tijd met uw werk bent opgehouden en zijn ze te chagrijnig voor moed of empathie. U schrijft niet hoe lang u al voor uw vrouw zorgt. Twee weken? Een maand? Drie maanden? Hoe dit ook zij, in de ziekenhuizen betekent elke werkkracht minder dat collega’s het zwaarder krijgen, omdat er noch onder verpleegkundigen, noch onder specialisten gemakkelijk tijdelijke vervangers beschikbaar zijn. Neem contact op met de collega van uw voorkeur, maar laat de terechtwijzing zitten. Afgedwongen excuses werken niet. Informeer daarentegen of ze het nog wel kunnen rooien op de afdeling en toon uw betrokkenheid. Dan krijgt u vanzelf empathie retour.
Afgedwongen excuses werken niet maar om wel je eigen betrokkenheid te tonen lijkt me erg onecht en niet terecht. Juist in het ziekenhuis is meer empathie op zijn plaats dat is belangrijk. Helaas, ook daar ontbreekt het nog al eens. Als je het over etiquette wil hebben is dit wel het noemen waard, of is het alleen belangrijk hoe iemand op de Albert Cuyp gekleed is ?
dit vind ik vreemd, man neemt tijdelijk vrij af van werk om voor zeer zieke vrouw te zorgen , hoort niets van collega’s , waarin hij teleurgesteld is Ik vind het terecht die teleurstelling, leer je ook je collega’s kennen.
wordt wel van hem verwacht dat hij interesse naar collega”s toont, of zij het nog rooien, want door empathisch naar collega’s te zijn, krijgt hij empathie terug., lees ik uit de laatste zin.
in denk dat die man wel wat anders aan zijn hoofd heeft dan aan zijn collega’s en hun werksomstandigheden te denken, n.l. de gezondheid , laatste levensdagen met zijn vrouw., empathie heeft te verwachten in plaats van nu te geven.
overigens typerend voor veeel medisch personeel/specialisten ?
sommige specialisten hebben geen empathisch vermogen, is mijn persoonlijke ervaring, zijn soms wat autistisch aangelegd.
altijd met andere zieken bezig , vooral technisch ,maar het thuisfront mag niet ziek zijn, daar besteden ze geen aandacht aan en of praten ze niet over.
weet er alles van als ex van een specialist, thuis wilde hij geen ziektes of problemen met zijn gezin, totaal geen empathisch vermogen, had het al genoeg sores op het werk en collega’s toonden geen interesse voor elkaars prive omstandigheden.
oftewel ons gezin stond in dienst van de gezondheid van anderen ,maar als wij zelf wat hadden, werd het genegeerd.
gelukkig in dit geval wel, thuisfront ging voor werk, ook al waren het de laatste dagen met zijn vrouw.