Beste Beatrijs,
Afgelopen week heb ik (man van 62) weer meegedaan aan een huis-aan-huis collecte. Ik doe dat twee keer per jaar met plezier. Toch valt het mij zwaarder om de deuren langs te gaan. Er zijn nog steeds mensen die gul en graag geven geven, daar ligt het niet aan. Het betreft dan meestal bekenden in de buurt. Maar van sommige huizen doet de bel het niet of ik zie bewoners angstvallig achter een gordijn staan. Er moeten vaak meerdere sloten van de voordeur afgehaald worden, voordat ik mijn bezoek kan toelichten. Vaak worden er wat zenuwachtig lacherige excuses verzonnen waarom ze niets kunnen geven. Van mij mogen ze gewoon ‘nee’ zeggen op mijn verzoek. Ronduit onaangenaam vind ik het als mensen duidelijk laten merken dat ze het vervelend vinden om aan hun eigen voordeur lastig gevallen te worden. Tegelijk kan ik dat wel een beetje begrijpen. Daarom mijn vraag: is het nog wel van deze tijd om aan de deur te collecteren?
Bezwaarde collectant
Beste Bezwaarde collectant,
Laat ik voorop stellen dat collectanten nuttig werk doen, dus lof verdienen. Dat neemt niet weg dat ook ik het buitengewoon vervelend vind om te worden gestoord door de deurbel (altijd als ik net sta te koken of als we net aan tafel zitten of als ik net naar het Journaal aan het kijken ben) met weer iemand met een rammelende collectebus en een goed doel. Ik heb mijn eigen prioriteitenlijstje van goede doelen, waaraan ik genoeg geld overmaak, en ik ervaar geen grote urgentie bij de behoeftigheid die zich daar bovenop aandient. Een mens kan nu eenmaal niet de hele wereld ondersteunen. Soms geef ik wat kleingeld, maar vaker zeg ik beleefd: ‘Nee, sorry, en nog veel succes verder’. Voor mij vallen collectanten eigenlijk in dezelfde categorie als marskramers, bedelaars of Jehova’s getuigen, personen die ik liever zie gaan dan komen.
Dit is een persoonlijke en, ben ik me bewust, niet een heel menslievende reactie van mij. Er zullen allicht anderen zijn die het helemaal niet erg vinden om te worden gestoord door collectanten. Maar met het toenemend aantal mensen dat alle bankzaken, dus ook de schenkingen aan goede doelen, via telebankieren afwerkt, daalt de tolerantie voor huis-aan-huis-collectes, vermoed ik. Je kunt je vervolgens afvragen of de investering van mankracht nog wel opweegt tegen de revenuen. Ik kan me goed voorstellen dat u het steeds moeilijker vindt om dit vrijwilligersklusje op te knappen. Mensen zijn vaak huiverig om ’s avonds de deur open te doen, en het is niet leuk om te moeten bedelen om geld bij wantrouwige en chagrijnige types. Komt nog bij dat in sommige buurten collectanten het gevaar lopen door criminelen van hun collectebus te worden beroofd.
Misschien kunt u aan de organisatie waar u geld voor inzamelt vragen of ze u ergens anders willen inzetten. Overdag collecteren bij de ingang van supermarkt of bibliotheek, in winkelstraten of bij stations lijkt me heel wat minder slopend. Een openbare locatie is vrijblijvender dan de deurbel. In vrijwilligheid geven mensen ook meer dan wanneer ze zich onder morele druk voelen staan.
Dat mensen aan goede doelen geven (of niet) is voor een ieder voor zich. Ik stort geld naar goede doelen en heb een stickertje bij mijn bel met een duidelijk “GEEN COLLECTES”. (ook: geen colporteurs, geen interesse in religieuze propaganda) Sowieso is bij mij niemand welkom aan mijn voordeur die ik niet ken, niet is uitgenodigd en/of geen postbode is met een voor mij bestemd poststuk. Ik vind het een inbreuk op mijn privacy uberhaupt open te moeten doen voor lieden waar ik niet om heb gevraagd.
Geachte collectant,
Zolang er nog mensen zijn die gul geven en u er plezier in hebt doet u het niet voor niets. Laat u niet uit het veld slaan.
Wellicht verandert de tijdgeest en nemen mensen in hun huis een meer ‘zich verschansende’ houding aan. Er zijn bovendien mensen die niet gesteld zijn op onverwacht bezoek, om allerlei redenen. Dat is hun goede recht maar tevens iets dat ú niet te verwijten valt.
Trekt u het zich niet persoonlijk aan. Als ik druk bezig ben en er wordt aan de deur gebeld kan ik ook weleens wat nors kijken, zelfs als de buren een kopje suiker vragen.
Ik heb van te voren vastgesteld aan welke doelen ik wel en niet wil geven. De collectant geef ik daarover geen uitleg, dat ben ik niet verplicht en het lijkt me dat hij/zij ook graag verder wil inplaats van een excuusverhaal aan te horen. Ik houd het kort (indien geen belangstelling) maar blijf altijd beleefd: ik realiseer me dat het gaat om mensen die nuttig, inspannend en soms ondankbaar werk doen terwijl ze ook lekker op de bank hadden kunnen zitten.
Hoewel ze soms ongelegen komen roepen collectanten een heel ander gevoel bij op me dan colporteurs en bekeerders.
Ik minacht de laatstgenoemde twee categorieën en snauw ze af.
Dat is niet conform de etiquette, ik weet het, maar hun activiteiten schaar ik wél onder lastigvallen aan mijn voordeur. Na een paar keer optreden gingen ze aan mijn huisje en dat van mijn al even assertieve buren voorbij.
Een collectant kan niet altijd op mijn geld maar wel altijd op mijn respect rekenen.
Ik wens u nog veel succes en plezier toe met uw vrijwilligerswerk.
Vriendelijke groet, Chayenne.
Jouw antwoord is mij uit het hart gegrepen. Ik wil niets afdoen aan de inzet en bevlogenheid van collectanten, maar het betreft vaak doelen die ook al op de nodige overheidssteun kunnen bogen, omdat het onderwerp van collecte ‘hot’ is. Talloze doelen die net zo urgent zijn, maar geen media-aandacht krijgen, kampen met tekort aan middelen en dat is buitengewoon schrijnend.
Zeg gerust nee tegen Wilhelminafonds, Alzheimerstichting, nierstichting en ga zo maar door en geef waar je hart ligt
Ik ben niet zo blij met de collectanten, ik geef elke maand aan de kankerstichting en ms fonds. Ik heb zelf ms en laatst kwam er een collectant van het ms fonds die van mijn situatie afwist. Ik zei”nee, ik geef al”, en toch voelde ik me slecht. Waarom moet ik met dat gevoel opgescheept worden? En daarbij kost het me veel moeite om bij de deur te komen, nog een reden dat ik niet blij ben met ongenode gasten aan mijn deur. En dan ook nog eens de wetenschap dat grote fondsen worden gerund door een dik betaalde directeur en raad van bestuur. Dus voor mij geldt, liever niet!
Beste collectant,
Ik zal u even voorrekenen waarom u ik nog maar 1 op de 5 collectanten -sinds ik in een koopwoning woon komen er 26 ipv 1 per kwartaal langs- iets geef.
Als onderzoeker in de medische wetenschappen zal ik u schetsen wat er precies uw ingezamelde euro gebeurt bij een fonds dat de belangen van mensen met een bepaalde ziekte behartigt. Eerst verdwijnt een deel in de hele logistieke organisatie van het fondsenwerven. Zeg: 10%. Vervolgens wordt een deel van die euro gestoken in de betaalde staf, het mooie kantoor, etc etc. Zeg: 20%. Dan is er nog 70% over. Vervolgens begint een hele aanbestedingsprocedure, veelal om onderzoeksprojectjes van 2 a 2.5 ton. Veel onderzoekers doneren hun vrij tijd om subsidievoorstellen in te dienen. Die worden bekeken door externe “reviewers”. Betaald / onbetaald, er gaat ontzettend veel tijd en geld in om. Uiteindelijk zit er een clubje specialisten die gaat vergaderen over de onderzoeksvoorstellen; het honoreringspercentage is doorgaans 10%a 15%. Gebeurt dit onpartijdig, en worden de beste voorstellen gehonoreerd? Welnee, vraagt u eens de notulen van dit soort vergaderingen op: op het moment dat over het voorstel uit academisch medisch centrum A wordt besloten, verlaat de daar werkzame hoogleraar de zaal; en na de beslissing komt hij weer terug. Dan gaat met naar academisch medisch centrum van hoogleraar B. Enzovoort.
Stel: je dient als onderzoeker 10 voorstellen in, 9 worden afgewezen en 1 gehonoreerd: je krijgt 2.5 ton subsidie (daar is dus al 3,6 ton [2,5/0,7] voor opgehaald aan de deur). Wat gebeurt daar dan mee? Daar wordt een slechtbetaalde promovendus voor aangesteld. Die kost ex overhead momenteel 2 ton voor 4 jaar, en met de rest van het geld worden zijn curssussen betaald, de onkosten voor de begeleiding, de overhead van het onderzoeksinstituut, wat laboratoriumbenodigdheden etc etc.
Na aftrek van sociale lasten, pensioenpremie, inkomstenbelasting etc etc krijgt de promovendus (degene die al het onderzoek doet) in een periode van ca. 4 jaar tijd, ongeveer 77000 euro netto uitbetaalt. Dat is dus 20% van die 3.6 ton die is opgehaald.
En intussen heeft u uw vrije tijd aan de deur gedoneerd, en ik ongeveer 50 werkdagen verspild aan het schrijven van niet gehonoreerde subsidies. Naar mijn idee wordt het tijd dat dit hele systeem wordt afgeschaft.
Zelf ben ik een van degenen die in onze gemeente de collecte organiseert. Jaarlijks lopen hier ca 250 mensen voor de Hartstichting langs de deuren en wordt een mooie bijdrage voor verder onderzoek opgehaald.
Inderdaad treffen we vaker mensen aan die de deur niet willen opendoen. Dat kan natuurlijk zijn omdat ze niets willen of kunnen geven, voor een collectant is dat echter vervelend.
Geen enkel probleem als iemand nee zegt. Een smoes is daarbij niet nodig. Iedereen bepaalt natuurlijk zelf wat er gebeurt met z’n eigen centen. Laat overigens wel duidelijk zijn dat er zeer strikt wordt gecontroleerd ofwel het juiste percentage van de opbrengst gaat naar het doel waar het voor bedoeld is. Als ik het vermoeden zou hebben dat er geld aan de strijkstok blijft hangen is het meteen gedaan met mijn inzet.
Een algemene misvatting wil ik graag rechtzetten. De collecteorganisaties doen geen onderzoek. Het geld wordt besteed aan onderzoeken die meestal op universiteiten of academische ziekenhuizen worden uitgevoerd.
En ja, we komen vaak ongelegen. Het kan niet anders, want tegenwoordig is iemand aan het werk, even thuis en dan weer weg naar club of sportschool. De momenten tussendoor biedt dus vaak de enige kans.
Hoe dan ook: nogmaals bedankt voor uw bijdragen namens alle collectanten van Nederland.
@ Ruud van de Kamp,
Zoals u in mijn eerdere bijdrage kunt lezen voel ik sympathie voor collectanten maar een deur die gesloten blijft is een NEE.
Dat zou de collectant naar mijn idee moeten aanvaarden zonder dat vervelend te vinden. Collectanten zijn immers ingesteld op het feit dat niet iedereen zal geven: waarom is een dichte deur vervelend maar een persoonlijk uitgesproken ‘nee’ niet?
Er zijn ondermeer mensen die niet goed ter been zijn, ziek zijn, mischien wat angstig voor onverwacht bezoek en daarom niet zo makkelijk naar de deur kunnen of willen. Dat zou u zich toch moeten realiseren.
Neemt niet weg dat ik ook u oprecht succes en voldoende gulle gevers wens vanwege uw inzet.
In het dorp waar ik woon wordt elke week wel een keer voor een of ander bekend doel gecollecteerd. Daarnaast voor alle verenigingen die hier bestaan. Ook wordem bloembollen, aardappelen, aarde, oliebollen, noem maar op voor vage goede doelen aangeboden. Ik heb nu een sticker op de deur “svp niet aan de deur collecteren. Ik geef aan de goede doelen die ikzelf uitkies”.(dat doe ik ook). Dit nu wordt door de dorpsgemeenschap als onfatsoenlijk ervaren! Ik dien me te onderwerpen aan de sociale controle in het dorp en alle collectanten niet alleen vriendelijk te woord te staan maar ook iets te geven. Ik heb besloten mij daar maar niets van aan te trekken want ik beschouw al die ongevraagde mensen aan de deur als een inbreuk op mijn priveleven.
Begrijp ik nu goed dat alle schrijvers hierboven, inclusief mevrouw Ritsema, het er over eens zijn dat collecteren voor het goede doel tegen de etiquette, de wellevendheid en de goede manieren is, omdat men niet wil worden lastig gevallen met andermans nood??
Tsjonge. De tijden zijn wel erg veranderd. Zou er nog iemand bekend zijn met het verhaal van de barmhartige Samaritaan?
Ik sluit mij aan bij de reactie van Beatrijs. Ik heb, na 13 jaar collecteren voor KWF, besloten hiermee te stoppen.
Mensen vinden het vervelend na het werk gestoord te worden voor gebedel.
Er zijn teveel collectes, iedere week wordt er aandacht voor een probleem of fonds gevraagd.
Niet onbelangrijk: steeds minder mensen hebben kleingeld in huis. Dus de kans om een gulle, opgewekte gever te treffen wordt steeds kleiner.
Het feit dat iemand belangeloos van deur tot deur gaat beloon ik.
soms zelfs met een kop koffie en altijd met veel respect,ik weet wat het is,collecteren. Dat kan je alleen met warmte, gulheid en wat tijd belonen. Dan kan je er weer een paar straten tegen.
tijd maak ik hiervoor,kleingeld doe ik hiervoor in een potje bij de voordeur.Kleine moeite.goedwillige mensen storen niet.
En een privéleven vind ik erg arm als daar zo nu en dan geen inbreuk op gedaan wordt.
het maakt me triest dat mensen zo ontoegankelijk en onwelwillend zijn.
Hoewel ik zelf geen bepaalde mening hierover heb, wil ik nog even een andere kant belichten. Een kennis van me die bij bij de politie werkt vertelde laatst dat het aantal woningovervallen schrikbarend stijgt. Het zijn er nu zo’n 500 per jaar alleen al in Amsterdam. Hij pleit ervoor dat mensen ’s avonds niet meer de deur openen voor onbekenden. Wat hem betreft zijn het juist de mensen die zich angstvallig verstoppen achter het gordijn en meerdere sloten op de deur hebben, die het goed doen.
Ik heb niks tegen collectanten en wil ook best iets geven. Maar vandaag de dag heb ik zelden kleingeld in huis omdat ik in winkels afreken met mijn pinpas. Het zou dan fijn zijn als collectanten kaartjes bij zich zouden hebben met een rekeningnummer erop zodat ik het kan overmaken.