Cadeautjesmoe

Beste Beatrijs,

Het is in mijn omgeving bijna een verplichting om, als je bij iemand gaat eten, een bloemetje of cadeautje mee te nemen voor de gastvrouw/heer. Doordat het zo obligaat is, verliest dit gebaar in mijn beleving iedere zeggingskracht. Ik vind het leuk als iemand mij iets geeft als uitdrukking van een gevoel, niet omdat het nu eenmaal zo hoort. Het lijkt dan meer op een ‘tegenprestatie’ dan op een leuke geste. Ik doe het zelf niet meer, als ik mensen een beetje goed ken, en ik vind het prettig als mensen niks meebrengen als ze bij me komen eten. Is dat erg onbeleefd?

Cadeautjesmoe

Beste Cadeautjesmoe,

U maakt onderscheid tussen het cadeau als uitdrukking van een gevoel en het cadeau omdat het zo hoort. Deze twee verschijningsvormen liggen echter dichter bij elkaar dan u denkt. Belt u weleens op een doordeweekse avond zomaar bij een goede vriend aan met een mooi, duur cadeau onder uw arm om op die manier uw warme gevoelens te uiten? Nee, dat komt niet in uw hoofd op en uw vriend zou ook vreemd opkijken. U wacht op een geschikt moment, zijn verjaardag of een andere feestelijke gelegenheid. Tegelijk is het op zo’n feestje min of meer verplicht om met een cadeau aan te komen zetten. Hoeveel gevoel u ook in het cadeautje legt, het gebaar zelf blijft obligaat. Elk geschenk vraagt om een tegenprestatie of is er zelf een. De conventie om een aardigheidje mee te nemen voor mensen bij wie u gaat eten is even lastig te doorbreken als de gewoonte van het verjaardagscadeautje. U kunt in uw vriendenkring gaan lobbyen om deze in uw ogen overbodige conventie af te schaffen, maar waarom zou u? Het is toch geen ramp om een fles wijn, een doosje bonbons of een bos bloemen (de traditionele attenties in geval van komen eten) joyeus te aanvaarden? Het kost ook geen enkele moeite om zoiets voor een ander aan te schaffen. Het is daarentegen onvergeeflijk om te zeggen: “Wat hadden we nou afgesproken?” als er ondanks uw anti-propaganda toch weer een vriend zijn opwachting maakt mét een bosje slappe tulpen.