Beste Beatrijs,
Ik ben afgelopen zomer van een bovenwoning naar een benedenwoning verhuisd. Huis is heerlijk, evenals de tuin. In de tuin staat een prachtige, grote eikenboom die enige privacy en schaduw biedt. Naast mij woont een buurvrouw, ver in de 80. Ze is nog buitengewoon kwiek, onderhoudt huis en tuin goed. En ze zeurt voortdurend over de boom, die in de herfstperiode haar tuin met bladeren bevuilt, en in alle andere seizoenen haar lichtinval verstoort.
In eerste instantie praat ik mee, knik eens wat, wil zo’n dame op leeftijd ook niet voor haar hoofd stoten. De vijfde keer kreeg ik er iets meer moeite mee en de tiende keer stond ik op ontploffen. Ik moet voortdurend hetzelfde verhaal aanhoren over de boom, die in haar ogen wegmoet. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat dat niet kan in verband met beschermd stadsgezicht maar ze blijft doorgaan. Mijn vriend zegt: gewoon negeren, maak je niet druk. Maar ik maak me wel druk en vind bovendien dat ik haar niet serieus neem, als ik met haar meepraat. Eigenlijk wil ik misschien wel eens goed uit mijn slof schieten, als ik heel eerlijk ben. Maar kan dat bij een 87-jarige mevrouw?
Hou me vast of ik bega een ongeluk
Beste Hou me vast,
Het valt sterk af te raden uit uw slof te schieten tegenover een 87-jarige buurvrouw (dat geldt trouwens voor willekeurig welke buur). Dat is altijd het begin van een hoop ellende. U schrijft dat deze buurvrouw nog buitengewoon kwiek is. Dat mag zo zijn in fysiek opzicht, in geestelijk opzicht heb ik toch mijn twijfels, als zij voor de tiende keer bij u met hetzelfde boodschap aankomt. Ze zou wel eens dementer kunnen zijn dan ze eruit ziet, en dan heeft afstraffen al helemaal geen zin. Als ze er weer over begint, moet u niet meer met haar meepraten, maar een kapotte grammofoonplaat opzetten. U herhaalt steeds op een vriendelijke en rustige manier dat u het vreselijk jammer voor haar vindt, maar dat die boom daar toch blijft staan. U hoeft niet eens meer uit te weiden over de redenen waaróm de boom blijft.
Bij wijze van tegemoetkoming kunt u haar wel aanbieden om op het einde van de herfst te helpen met bladeren opruimen in haar tuin. Voor een oude vrouw is dat toch een zware klus, en u als jong persoon, tevens verantwoordelijk eikenboombezitter, bent natuurlijk graag bereid haar de helpende hand te reiken.
Als ik uw foto in de krant bekijk lijkt u me nog aardig vief; in geestelijk opzicht heb ik zo mijn twijfels. U zou wel eens dementer kunnen zijn dan u er uit ziet. Om te gaan dementeren hoef je nl géén 87 te zijn. Mijn buren hebben ook een grote eikenboom in de tuin. Als u een klein beetje verstand van zaken had, zou u weten dat een eik de hele winter door tot aan het volgend voorjaar bladeren verliest, vuilnisbakken vol! Bovendien neemt de boom licht en zon weg. Mijn buren zijn zo fatsoenlijk de boom regelmatig flink te snoeien, zodat de ongemakken beperkt blijven. Misschien kunt u dat uw “Hou me vast” schrijfster ook aanraden, want niet zíj is hier het slachtoffer, maar de buurvrouw. U zou ik willen adviseren: bezint eer ge antwoordt. Het beste met uw gezondheid.
misschien moet u er eens over nadenken dat u misschien dan wel intens geniet van de boom, maar dat de oude buurvrouw zonder zon zit en met bladerafval.
zou u zin hebben het halve jaar zonder lichtinval en zon te zitten? verplaats u eens in de buurvrouw in plaats van alles als gezeur af te doen. zij wil OOK lekker wonen. misschien kan de boom eens wat gesnoeid worden? hij hoeft toch niet meteen weg?
Het bijkomend voordeel van de tip van Johannes is dat ‘hou me vast’ dan een onderwerp heeft voor de kapotte grammofoonplaat-techniek. “de boom is al gesnoeid, dat heeft toch zeker een heel stuk geholpen?”. Als de buurvrouw enig fatsoen heeft, zal ze dat zeker beamen, waarna het gesprek weer over andere zaken kan gaan.