Beste Beatrijs,
Mijn dochter van 13 zit in de klas met een meisje dat zich erg aan haar opdringt. Zij volgt mijn dochter en haar vriendinnen, hangt over de tafel om in haar schrift te kijken tijdens de les. Als mijn dochter probeert om wat afstand te creëren, vertelt het meisje dat ze nooit vriendinnen heeft gehad en gepest is. Mijn dochter wil niet uitsluiten, maar wordt bijna gedwongen tot contact. Nu is ze uitgenodigd op de verjaardag van het meisje en er wordt flink druk op haar uitgeoefend om naar het feestje te komen. Zelfs de moeder van het meisje bemoeit zich ermee. Hoe kunnen we netjes bedanken voor de uitnodiging zonder dat het veel gedoe oplevert?
Mijn dochter wil haar niet
Beste Mijn dochter wil haar niet,
Het is verschrikkelijk als een meisje geen vriendinnetjes heeft, gepest wordt, nooit mag meedoen en altijd buitengesloten wordt. Net als alle andere kinderen uit de klas heeft uw dochter geen zin om met haar om te gaan. Uw dochter wil haar niet uitsluiten, maar ze wil ook liever geen contact met haar. Het netto effect is dat het meisje ondanks ieders goede bedoelingen wel degelijk wordt uitgesloten, wat natuurlijk heel akelig is voor haar. Het meisje probeert op de een of andere manier contact te leggen door uw dochter uit te nodigen voor een verjaardagsfeestje.
Persoonlijk vind ik het erg harteloos om daar nee tegen te zeggen. Als het meisje (of haar moeder) verstandig is, zal ze een aantal klasgenootjes uitnodigen, dus niet alleen maar uw dochter. Waarom zou zo’n groepje niet naar het verjaardagsfeestje gaan? Wat kan het voor kwaad om het kind een plezier te doen? Of is het beter om haar, zoals voortdurend gebeurt, de rug toe te keren? Niemand mag haar aardig vinden of iets aardigs voor haar doen – daar komt de situatie eigenlijk op neer.
Ik raad u aan om dit te bespreken met de moeder van het meisje en te suggereren om niet uw dochter als enige uit te nodigen, maar samen met een stuk of vier, vijf andere meisjes uit die klas. Met een groep klasgenoten kan zo’n feestje best gezellig zijn en misschien vindt het buitengesloten meisje in de toekomst iets meer aansluiting.
Heel goed advies, die moeder doet alsof het gewoon maar normaal moet zijn dat een kind wordt uitgesloten/ niet ingesloten. Mijn oudste werd ook uitgesloten op de basisschool (vanwege een klas die extreem uit balans was sociaal gezien) en dat is toch iets wat een kind dan vervolgens internaliseert waardoor het zich in het vervolgonderwijs doorzet.
Ik vind het pijnlijk om dit “probleem” te lezen, want ìk ben moeder van zo’n ander meisje, dat gepest werd en buitengesloten. Het had er ook mee te maken dat ze 2 klassen had overgeslagen en altijd overal de jongste was, en daardoor qua emotionele ontwikkeling juist een stuk achterliep op de rest van de klas. Daar kwam nog een vorm van autisme bij, ze was – en is – erg onhandig in sociale contacten.
Uitnodigingen voor feestjes waren in haar basisschooljaren een zeldzaamheid en op de middelbare school ging het niet veel beter. Daarna heeft ze wel een enorm leuke studietijd gehad, ze vloog met gemak door de stof en heeft een jaar in het buitenland gestudeerd op een Universiteit met studiegenoten uit verschillende landen, allemaal “vreemde eenden in de bijt” en daar voelde ze zich helemaal thuis. Nu woont en werkt ze in Nederland. Oppervlakkige contacten gaan haar prima af, maar het lukt haar niet echte vriendschappen te sluiten en te behouden. Ze kan nog steeds heel onhandig uit de hoek komen op sociaal gebied en ik snap wel dat ze daarmee mensen juist op een afstand houdt. Maar ze heeft geleerd zichzelf te vermaken en gaat in haar eentje overal naar toe. Fijn dat er tegenwoordig Whatsapp bestaat, we hebben regelmatig contact (ook met de rest van het gezin) en zo voelt ze zich minder eenzaam. Ze heeft een gezellig huisje en een kat.
We gaan regelmatig samen op stap, shoppen, bioscoopje, en hebben het dan heel gezellig. Ik ben niet blind voor haar tekortkomingen en als moeder ben je natuurlijk heel vergevingsgezind, maar ik zie dat ze, naast haar stugheid en soms egocentrische gedrag, ook een hele lieve zorgzame kant heeft. En je kunt enorm met haar lachen.
Beste mevrouw, wat heerlijk dat uw dochter zo sociaal vaardig is, ik benijd u echt. Ik zou u en uw dochter willen vragen het andere meisje een fijn verjaardagsfeestje te gunnen door er naar toe te gaan en plezier met haar te maken. Dat is voor het andere meisje een heel waardevolle herinnering voor later en voor uw dochter een kleine opgave, lijkt me.
wat een geweldig en compassievol antwoord geeft u hier! en goed voor die kinderen, dat nu al kunnen leren wat inlevingsvermogen en compassie is!
Het kind wil ergens bij horen, is dat dan zo erg? En niet alleen de moeder van het meisje bemoeit zich ermee, uzelf blijkbaar ook. Laat haar gewoon met de vriendinnen meelopen, dan doet ze zelfvertrouwen op. Daarna gaat ze vanzelf weer haar eigen weg.
Misschien pakken beide partijen een en ander niet optimaal aan, zonder dat er sprake is van ‘schuld’. Ik wil op de gevolgen wijzen van dergelijke eenzaamheid. Ik ben twee jaar opgenomen geweest en heb psychische schade overgehouden aan zo’n toestand. Ik gedroeg me ook zo (zonder aandeel van mijn moeder), in feite omdat hulpverleners dat van me vroegen en dat werkte zeer averechts.
Laat zo’n meisje uitvinden wie ze is, contact zoeken met mensen met dezelfde interessen, laat haar ontdekken wat ze zelf wil en dan zal het uiteindelijk goedkomen – als de omgeving haar steunt waar mogelijk.
Ik kan me helemaal vinden in het advies van Beatrijs.
Zelf was ik ook een kind dat raar gevonden werd en buitengesloten werd.
In de middenbouw had ik vrienden en ik had een juf die pesten en buitensluiten niet accepteren. In de bovenbouw heerste een ander sfeer en mocht ik nergens meer bij horen.
Vriendschap kun je niet afdwingen, maar je kunt wel de moeite nemen iemand te leren kennen.
Misschien weet dit meisje niet hoe vriendschap werkt, omdat ze geen vriendschap heeft meegemaakt.
Hopelijk lukt het om wat meer aansluiting te vinden.
Goed advies, het is inderdaad erg treurig als het meisje nooit een kans krijgt om contact te leggen. Ik zou er wel aan toe willen voegen dat de dochter niet gedwongen moet worden als ze écht niet wil. Je wilt het kind toch aanleren dat ‘nee’ zeggen gerespecteerd hoort te worden?
Gedurende mijn jeugd ben ik, in verschillende periodes, zowel het ene meisje als het andere meisje geweest. Het was afschuwelijk om gepest en buitengesloten te worden en het was afschuwelijk om gezelschap opgedrongen te krijgen. In beide situaties heb ik me op school niet veilig gevoeld en ik ben er nog steeds niet over uit welke situatie ik als het meest afschuwelijk heb ervaren.
Ik vind het advies van Beatrijs heel mooi, maar een eenmalige verjaardag is geen oplossing voor een probleem dat nog jarenlang kan voortduren.
Het lijkt mij zinvoller als de briefschrijver of -schrijfster de situatie met de mentor bespreekt, opdat de hele klas bij de oplossing van het probleem betrokken wordt, want een enkel meisje van 13 mag m.i. niet verantwoordelijk gemaakt worden voor het welbevinden van een klasgenoot. Tevens kan de mentor de moeder van het buitengesloten meisje adviseren om haar dochter een sociale vaardigheidstraining te laten volgen. Die trainingen waren er in ‘mijn’ tijd nog niet (of nauwelijks), maar tegenwoordig gelukkig wel.
Goed antwoord en nog iets: elke school heeft een pestprotocol en dient dit uit te voeren.
Op mijn school zijn we er al jaren heel alert op.
Als leerkracht zeg ik dan ook: meld het aan de leerkracht, meld het ook aan het schoolhoofd en volg aandachtig of de nodige stappen worden ondernomen.
Naar Fins model is dit een probleem van de hele klas en zo dient het aangepakt te worden.
Dan zou het mogelijk zijn, dat er een kind minder met een trauma opgroeit.
Buitengewoon sterk kind, dat het maar blijft proberen: een beetje contact met anderen…..
Alleen al dat zinnetje: mijn dochter wil haar niet…..wat verschrikkelijk en harteloos, en wat moet die moeder zich diep schamen. Het is ook haar taak haar dochter te leren compassie te hebben en zich sociaal op te stellen naar anderen die misschien sociaal wat minder vaardig zijn. Maar uitsluiten is ook niet sociaal vaardig. Die moeder vraagt nu eigenlijk naar een (nette?) manier om een kind van 13 uit te sluiten. Heel erg.
Ik was ooit de dochter in dit verhaal (na een periode waarin ik zelf geen aansluiting vond, overigens). Een meisje dat buiten de groep lag wilde vriendschap met mij sluiten toen ik nieuw in de klas kwam. Eerst stond ik daarvoor open maar al snel claimde ze me zo zeer dat het verstikkend werd – zo vroeg ze me om vriendschappen met de andere kinderen te verbreken omdat zij met hen niet kon opschieten, en eiste ze op een bazige manier dat we van alles samen deden.
Voor mij als kind was het probleem te groot om zelf/alleen de oplossing te zijn, en ik zocht daarom weer afstand. Ik vraag me nu af of haar gedrag een reactie was op de uitsluiting, of dat er meer aan de hand was dat aan de uitsluiting ten grondslag lag.
Ik zou de dochter in elk geval niet alleen laten gaan, dit is een te grote verantwoordelijkheid. Ook is het wellicht verstandig om aan de moeder uit te leggen waaróm de dochter afstand wil nemen van het meisje, zodat ze het meisje kan helpen met het leren van gepast sociaal gedrag.
Zo te zien ben ik niet de enige die aan het buitensluiten op school een permanente beschadiging heeft overgehouden. Het heeft mijn schoolleven 10 jaar verpest, toen ben ik van school gegaan met een veel minder diploma op zak dan ik gehad zou kunnen hebben. Via thuisstudie heb ik tenslotte universitair niveau gehaald en ik heb een prima baan en goede contacten met collega’s, al heb ik ook járen gehad dat ik gepest ben op het werk. Zelfs nu ik al in de 60 ben, doet het verhaal me vreselijk pijn om te lezen. Ik hoop dat de briefschrijfster de commentaren leest en vooral ter harte neemt. Hoe kan je meewerken aan het psychisch beschadigen van een kind van 13 dat je zelf niet eens kent? Schandalig.
@Leontine: het zinnetje ‘mijn dochter wil haar niet’ is waarschijnlijk bedacht door Beatrijs zelf, niet door de moeder.
Verder snap ik dat claimend gedrag nogal vervelend kan zijn. Zoals ik uit de brief opmaak, is het claimende meisje nogal sociaal onhandig. Misschien dat de moeders dit kunnen bespreken? Verder eens met het advies van Beatrijs.
Naar mijn mening, moet de leraar/lerares hier iets mee, maar vooral met de hele klas, niet alleen het luid-aanwezige kind.
Ik heb namelijk als kind met ADHD en Autisme vroeger SoVa-cursussen gevolgd, om beter in de groep mee te kunnen doen (is ook niet fijn voor je zelfvertrouwen overigens, als jij op cursus moet op geaccepteerd te kunnen worden) maar als de rest van de klas al heeft besloten dat ze je niet willen accepteren, dan kun je op cursus gaan tot je een ons weegt, maar dat hoeven ze je naderhand toch niet. Ze hebben dan toch al besloten dat je erbuiten hangt.
Ik kan me nog de moeizame gesprekken herinneren, met de SoVa-lerares, die me probeerde uit te leggen hoe ik dan moest reageren als iedereen me nadrukkelijk negeerde, of als iedereen het spelletje ‘Wegrennen van Marian” bedacht en gillend van me wegrende als ik wilde meespelen.
Niemand heeft de kinderen in de klas ooit gevraagd om op cursus te gaan. Als resultaat was ik me hyperbewust van eventuele irritatie die ik kon opwekken bij anderen (en hoe ik dat direct moest stoppen en excuses moest maken) en de rest van de klas mocht naar hartenlust over me klagen en dan kreeg ik te horen dat ik de punten in mijn SoVa-boekje mocht opschrijven.
Doet me denken aan het kinderboek van Meester Jaap (Jacques Vriens) het stukje genaamd “Meester Jaap ontploft.” Hij benadrukt in het korte verhaal dat iedereen wel iets heeft, wat een ander kan irriteren en dat je dat ook normaal kunt noemen en er niet over hoeft te gaan pesten.
Ben ik de enige die vind dat kinderen zelf mogen weten met wie ze wel en niet willen spelen? Natuurlijk is het niet leuk om je buitengesloten te voelen. Maar moet een kind daarom een vriendschap onderhouden met iemand met wie ze geen klik heeft? Wij als volwassenen doen dat toch ook niet?