Beste Beatrijs,
Als uitwonende studente kom ik af en toe het weekend thuis en altijd ben ik dan getuige van dezelfde discussie. Mijn moeder wil graag een keer van mijn vader een bosje bloemen krijgen en mijn vader vindt dat onzin. In zijn ogen heeft hij niets goed te maken en doet hij al genoeg in en rondom het huis. Dat laatste is absoluut waar, maar dat betekent nog niet dat hij af en toe mijn moeder niet eens kan verrassen. Hij weigert in te zien hoe zeer mijn moeder het zou waarderen als hij eens spontaan bloemen voor haar meebracht. In hun 33 jaar samen heeft hij dit nog nooit gedaan. Ik word stapelgek van deze discussie en zou er graag een eind aan maken, maar hoe? Moet mijn vader zich over zijn starheid heen zetten en doen wat ze vraagt? Of moet mijn moeder de hoop opgeven?
Nooit eens een bloemetje
Beste Nooit eens een bloemetje,
Als uw vader in geen 33 jaar een bosje bloemen voor uw moeder heeft meegebracht, dan zal het er wel niet meer van komen. Uw vader heeft natuurlijk ongelijk dat het meebrengen van een bosje bloemen zou betekenen dat hij iets goed te maken heeft. Het geven van bloemen betekent iets anders: een aardig gebaar willen maken, laten zien dat je van iemand houdt, een glimlach op het gezicht van je vrouw willen toveren, een blijk van waardering voor het feit dat de ander bestaat.
Uw moeder zegt al 33 jaar tegen uw vader dat ze smacht naar de verrassing van een bosje bloemen. Alleen al vanwege dit concreet geformuleerde verlangen, dat ook nog eens makkelijk te honoreren is, zou uw vader kunnen bedenken: ‘Vooruit, laat ik haar een plezier doen als ze die flauwekul zo belangrijk vindt, dan ben ik van het gezeur af.’ Maar nee, hij volhardt in weigerachtigheid en heeft zich ingegraven in zijn principe om bloemenstalletjes te vermijden alsof daar handgranaten aan de man worden gebracht. Misschien wordt het dan na 33 jaar toch zoetjes aan tijd voor uw moeder om haar fantasie op te geven en zich te troosten met het feit dat haar man althans klusjes in en om het huis doet. Terwijl uw vader het gras maait, kan zij zelf een bosje bloemen voor in huis gaan kopen. Zelfredzaamheid valt te verkiezen boven eindeloos doorzeuren over iets betrekkelijk onbelangrijks.
Als uitwonende dochter kunt u trouwens ook wel eens een bloemetje voor uw moeder meebrengen. Enthousiasme en dankbaarheid voor een onverwachte verrassing zullen u ten deel vallen.
..of spontaan via een bloemist thuis laten bezorgen, dat doen wij bij mijn schoonmoeder, schoonpa vertikt het ook namelijk, inmiddels weet ze dat wij het doen, in het begin was het kaartje ‘ Omdat ik weet dat je zo van bloemen houdt..liefs,…niet je man’ Ook koopt ze ook voor zichzelf bloemen ‘je moet jezelf af en toe kietelen als niemand anders het doet’ en nemen wij af en toe een pracht boeket mee en showend naar schoonvader ‘kijk, zo kan het ook’ Voor het eerst in 45 jaar kreeg ze een joekel van een bos rozen voor hun huwelijksdag, wel met mokken en excuus ‘daarom verder niks voor de dag te doen Maar die staan gedroogd en wel nóg!
Wat een goede en leuke laatste tip!