Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van 31 en in mijn kennissenkring worden aan de lopende band kinderen geboren. Dat is natuurlijk prachtig en iedere keer weer bijzonder. Het stoort me alleen dat kersverse moeders denken dat je werkelijk alles wilt weten, als je op kraamvisite komt. Van strippen tot inleiden tot inknippen, van tang tot pomp tot hechtingen, geen detail blijft onvermeld. Moeten deze verhalen misschien de verwerking van het bevallingstrauma bespoedigen of wordt er echt gedacht dat de kraamvisite hiervan geniet?
Ook lijken moeders tegen elkaar op te bieden met verhalen over hun bevallingen. Al die saillante details maken het moeder worden voor mij zo plastisch, dat ik alleen maar kan denken aan het geruïneerde seksleven dat er achter schuil zal gaan. Moet ik voortaan verkondigen dat de moeders hun vieze praatjes voor zich moeten houden, wanneer ik aanwezig ben? Ik vrees dan weggezet te worden als ongeïnteresseerd. Hebt u tips?
Wil het niet horen!
Beste Wil het niet horen,
– Ga later op kraambezoek. Dus niet meteen al in de eerste week, maar pas na een week of vijf, zes. Tegen die tijd is de bevallingservaring wat meer op de achtergrond geraakt en zal de jonge moeder er minder over uitweiden.
– Voorkom een groepsbezoek met allerlei andere kraamvisite en maak een individuele afspraak. Als u daar alleen zit, is het makkelijker om het gesprek een andere richting op te buigen en kunt u de jonge moeder ontmoedigen om al te zeer in detail te treden. Zeg desnoods: ‘Sorry, hier kan ik niet tegen!’ Of onderbreek haar met ‘Nou gelukkig is het goed afgelopen, wat een schatje is de baby!’
– Houd uw bezoek kort. Voor een kraamvisite staat maximaal een half uur.
– Als u ondanks uw voorzorg toch terecht komt in een situatie met tegen elkaar opbiedende moeders, kunt u zichzelf verwijderen. Bij een kraamvisite zegt u: ‘Kom ik stap maar weer eens op.’ In geval van feestjes, borrels, collega’s op het werk zoekt u andere gespreksgenoten op. Bij mannen zal de kust veiliger zijn.
Leuke praktische tips, maar wat zegt de etiquette in deze? Is het een gepast gespreksonderwerp tijdens de lunch op het werk (dus ook al jaren na bevallingsdato)?
De etiquette zegt dat mensen vrij zijn om hun eigen gespreksonderwerpen te bepalen.
Oh ik vind dat afschuwelijk. Ik heb laatst (was nét iets anders) op een verjaardag iemand aan het woord gezien die tot in de vervelendste details vertelde over alle slangen die ze in haar lijf moest na de operatie. Iedereen zat te griezelen en de vrouw zelf zat bijna te huilen toen ze eraan terugdacht.
Op een bepaald moment is er iemand volledig in ‘paniek’ weggelopen van tafel, maar het verhaal ging verder. De hele avond heb ik nagedacht over dat ik nóóit in een ziekenhuis wil belanden. De vrouw was naderhand heel opgelucht. Maar ik niet.