Beste Beatrijs,
Ik ben een weduwe van 72 en woon gelukkig nog zelfstandig. Een handige kennis van mijn zoon helpt mij nu en dan met zware klussen om het huis en in de tuin. Ik ben hier vanzelf erg blij mee. Maar het bezwaart me dat de kennis in kwestie niets weten wil van een vergoeding voor zijn werkzaamheden. Alle keren dat ik hem er iets voor wilde geven, weigerde hij de (financiële) beloning aan te nemen. Keerzijde hiervan is dat ik steeds grotere aarzelingen heb, hem in te schakelen. Ik wil me namelijk geen profiteur voelen. Hoe ga ik hiermee om?
Voor wat hoort wat
Beste Voor wat,
Begrijpelijk wil de vriend van uw zoon geen geld aannemen voor de hand- en spandiensten die hij af en toe voor u verricht. Hij doet dat uit altruïsme, omdat hij u wil helpen. Geld geven heeft in een situatie van vrijwillige aardigheid iets kils en vernederends. Tegelijk kan ik me voorstellen dat u zich bezwaard voelt door zijn weigering, want u vindt het niet prettig om bij een relatief onbekende in de schuld te staan. De oplossing is om hem een cadeautje te geven met een zeker vertoon van autoriteit. Dus op zo’n manier dat hij het niet kan weigeren, omdat u zich anders beledigd zou voelen. Dat kan een mooie fles wijn zijn of iets wat veel op geld lijkt maar het niet is, namelijk een cadeaubon. De waarde daarvan laat ik aan uw eigen inzicht over – als u eerder geprobeerd hebt 25 euro te geven, dan maakt u er nu een cadeaubon van 25 euro van. Die bon doet u in een mooie dubbele kaart, op die kaart schrijft u een paar hartelijke woorden van dankbaarheid, en die kaart plus cadeaubon stopt u in een envelop met zijn naam erop.
De volgende keer dat hij een klusje heeft opgeknapt, drukt u hem bij het afscheid de envelop in de hand, en u mompelt ’aardigheidje’. Hij voelt dat er een kaart in zit en niet alleen een bankbiljet, dus hij zal de envelop aannemen. Wat ook kan, is de envelop per post naar zijn huis sturen. Hij zal het zeker leuk vinden om zoiets te krijgen. Als u in de toekomst vindt dat u toch te vaak een beroep op hem moet doen in verhouding tot jaarlijks of halfjaarlijks een cadeaubon, dan raad ik u aan een klusjesman te zoeken, die u gewoon kunt betalen voor zijn diensten. Een en ander hangt een beetje samen met de frequentie waarmee u gebruikmaakt van zijn hulpvaardigheid.
Op uw antwoord wil ik graag een aanvulling geven.
Natuurlijk een goed idee om een enkele keer een mooie fles wijn, een boek of cd te geven(de zoon zal wel een wens kunnen achterhalen) Halfjaarlijks een cadeaubon lijkt naar mijn idee teveel op betaling. De truc van een kaart vind ik slim maar niet echt leuk.
Voor wat hoort wat? Wel nee, binnen de medemenselijkheid geldt dat net zo min als oog om oog, tand om tand.
Ik ken mevrouw niet, zij vindt het Bijbelse ”het is beter te geven dan te ontvangen” misschien een grote waarde.
Zeker, mee eens. Ik zou er de kunst van het ontvangen naast willen zetten. Royaal ontvangen, zonder schaamte, schuldgevoel maar met de volle erkenning dat de ander je een plezier heeft gedaan…
Nu moet de klusjesman eigenlijk twee dingen voor haar doen: het klusje en haar geruststellen en haar verlegenheid en schuldgevoel wegnemen.
Je kunt natuurlijk zeggen: deze klusjesman zou ook moeten kunnen ontvangen. Nee ik vind om te beginnen dat mevrouw daar zelf een boeiend weggetje in kan afleggen.
Ik ben 74 jaar en heb ook zo’n geweldig persoon in mijn omgeving die wel eens wat voor mij doet. Met hem heb ik gewoon vriendelijk gezegd dat ik het o zo fijn vind wat hij doet, en dat ik dit alleen wil accepteren als hij er een normaal uurtarief voor rekent. Wat inhoudt dat hij wel of niet bij mij kan komen klussen. Misschien wat hard gesteld, maar op mijn leeftijd zal ik hem wel vaker nodig hebben en dan vind ik het voor beide kanten reeel dat daar een afspraak over gemaakt wordt. Hij doet het trouwens ! Dus iedereen tevreden.