Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van 31 en mijn vriend met wie ik sinds vijf jaar samenwoon is 37. Ik ben nu op een leeftijd gekomen dat ik voor mezelf wil weten of ik wel of geen kinderen zou willen. Mijn vriend heeft een eigen bedrijf en is daar momenteel erg druk mee, zo druk dat hij geen tijd heeft om hierover na te denken! Voor hem hoeft het niet zo erg, al denk ik wel dat ik hem zou kunnen overhalen, als ik graag wil. Intussen worden we ouder, en áls we de keuze maken om er voor te gaan, dan wil ik niet zo heel lang meer wachten. Ik denk er elke dag wel aan. De ene keer denk ik: toch wel leuk zo’n kleintje erbij, want met zijn tweetjes is het soms ook zo gewoon. De andere keer denk ik: het is een hele zorg, en hebben we wel genoeg te bieden op deze wereld? Hebt u misschien tips om tot een beslissing te komen?
Besluiteloos over moederschap
Beste Besluiteloos,
U staat een beetje alleen voor de vraag of u wel of geen kinderen wilt krijgen. Uw vriend houdt zich hier niet mee bezig. Dat is helemaal niet erg. Het is een beslissing waar mannen hoe dan ook geen doorslaggevende stem in hebben. U schrijft dat u hem wel zou kunnen overhalen. Dat is mooi meegenomen. Het is veel vervelender om een man te hebben die absoluut geen kinderen wil (dat kan voor vrouwen een reden zijn om de relatie te verbreken). U moet deze beslissing snel nemen, want het heeft geen zin hier nog langer over door te piekeren. U vraagt zich af of deze wereld wel genoeg te bieden heeft aan uw kindje. Wel, op dit moment heeft de wereld, zeker de westerse afdeling, elke pasgeborene meer te bieden dan in de afgelopen 200.000 jaar sinds de mens hier op aarde rondloopt. Ik doe maar even een greep: goede medische voorzieningen, een ruime sortering van voedsel, leerplicht, een dak boven je hoofd, verdoving bij de tandarts, breedbeeldtelevisie. In alle andere tijden bracht misschien de helft van de baby’s het tot volwassenheid, nu heeft een baby een levensduurverwachting van tachtig jaar.
Aarzel niet en hak die knoop door. Het lijkt u leuk om een kindje te krijgen en op te voeden. Precies de goede motivatie. Houd dus op met de anticonceptie en word zwanger! Hoe langer u ermee wacht, hoe groter de kans op onvruchtbaarheid. Nu is de tijd. Ga niet meer overleggen met uw vriend. Stel hem voor een voldongen feit. Namelijk dat u graag een kind krijgt en wel nu. Hij schikt zich wel in uw verlangen en als de baby er eenmaal is, zal hij er vast veel van houden.
Enige uren na het lezen van het advies van Beatrijs Ritsema aan “besluiteloos over moederschap” zijn we nog volledig geschokt over de inhoud hiervan. Zij geeft een werkelijk schandalig en onverantwoord advies aan een moeder die niet zeker weet of zij en haar partner een kind willen. Zo stelt Ritsema dat mannen bij die keuze “geen doorslaggevende rol spelen” en ze adviseert “het maar gewoon te doen”, ofwel ophouden met de pil en confronteer uw partner maar met de zwangerschap. Letterlijk “stel hem voor een voldongen feit” en “hij schikt zich wel in uw verlangen als de baby er is”.
Wel eens nagedacht, mevrouw Ritsema, over de gevolgen (bijvoorbeeld voor het kind of de duurzaamheid van de relatie) van zoiets als de partner toevallig helemaal geen vader wil worden? Zijn dit de ’tips om tot een beslissing te komen’ waar de briefschrijfster om vraagt? Is dit ons Trouw met zijn nuance, dat we al jarenlang met veel genoegen lezen? Hoe kan zo’n walgelijk advies dat je meer van een imam van een fundamentalistische moskee verwacht nu onder de naam van Trouw gegeven worden? We vragen ons de komende tijd maar eens goed af of dit de krant is waar we bij willen horen.
Wat is de reden dat u zo’n antwoord aan “Besluiteloos over moederschap” heeft gegeven? Is het de bedoeling dat hierop wordt gereageerd? Nou dan doe ik dat bij deze. Ik vind uw antwoord ver beneden peil. Mijns inziens geeft uw advies voor leugen en bedrog, als je samen bent krijg je samen een kind! De man voor een voldongen feit zetten is gewoon niet toelaatbaar. In wat voor wereld leven wij? Gaan wij zo met elkaar om? Als ik man was en dit zou mij overkomen dan is er een ernstig tekort in de communicatie, en van liefde is al helemaal geen sprake meer, en dus het einde van de relatie.
Ook als vrouw wijs ik dit ten sterkste af. Je praat niet over een pakje boter, je praat over een mens. Heeft deze wereld zoveel te bieden als je door bedrog op deze wereld gezet wordt? Ik wat voor “gezin” komt dit kind? “Het lijkt mij wel leuk, zo’n kleintje erbij”, kan ze niet beter een pop nemen die kun je weer wegzetten.
Toch wel een heerlijk klimaat onze samenleving, breedbeeld televisie, verdoving bij de tandarts, goede medische voorzieningen die steeds verder afgebouwd worden, een ruime sortering van voedsel waar steeds meer rotzooi in wordt gestopt, als het maar geld oplevert.
Is het niet veel belangrijker dat een kind een warme omgeving met veel liefde krijgt, en dat het nog gewoon kind kan zijn en tevreden kan zijn met kleine dingen, en al die informatie die heden ten dage tot ons komt worden we daar beter van? Hoe komt het dat er zoveel “gedragsgestoorde’ mensen zijn?
Kortom, ik word niet snel kwaad en spring niet gauw in de pen maar dit antwoord slaat nergens op. Met het zaad van de man dien je net zo respectvol mee om te gaan als met het eitje van de vrouw. Met de mening van de man dien je eveneens net zo respectvol mee om te gaan als met de mening van de vrouw. Dat een vrouw toevallig het kind baart geeft haar niet het alleenbeslissingsrecht om een kind te krijgen zonder medeweten van heer partner.
Voel jij je wel helemaal 100? Hoe kan je in godsnaam een vrouw aanraden gewoon zwanger te worden, zonder dit met haar man kort te sluiten? ‘Hij gaat er wel van houden’, is je standpunt. Steriliseren en opsluiten, moeten ze vrouwen zoals jij! En ik hoop van ganser harte dat de man in kwestie zijn vrouw verlaat als zij je raad opvolgt. Als je zo’n lage, smerige streek durft uit te halen in een relatie (en dan nog met een onschuldig mensenleven ook), dan ben je geen enkele relatie waard.
Ik heb vaker de neiging gehad om in de pen te klimmen naar aanleiding van een van Beatrijs Ritsema’s adviezen, maar deze keer brak toch echt mijn klomp. Haar advies aan ‘Besluiteloos over Moederschap’ is werkelijk gespeend van alle realiteitszin en moraal. Ze moedigt de briefschrijfster, die twijfelt over wel of niet aan kinderen beginnen, aan om haar partner voor een voldongen feit te stellen. “Ga niet meer overleggen met uw vriend. (…) Hij schikt zich wel in uw verlangen en als de baby er eenmaal is, zal hij er vast veel van houden.” Nog los van het feit dat deze brief eerder thuishoort in een damesblad, en zeker niet in een etiquetterubriek, vind ik het absurd dat jullie mevrouw Ritsema dergelijke adviezen laten geven. Ze praat over een baby alsof het een nieuwe kleur dekbedovertrek is. We hebben het hier wel even over een mens, die er ook niet om vraagt om geboren te worden! Hoe komt ze erbij dat deze man zich er wel bij neer zal leggen? Net zo veel kans dat hij woedend de deur uitloopt. Een man bewust ‘gebruiken’ om hem op deze manier het vaderschap in te duwen, beschouw ik als een van de laagste trucs die er zijn. Er is geen sprake van een gelijkwaardige relatie op deze manier. En hoe haalt ze het in haar hoofd om te zeggen “Het is een beslissing waar mannen hoe dan ook geen doorslaggevende stem in hebben”? De beslissing om wel of niet een kind te nemen is bij uitstek iets die door en man en vrouw samen genomen moeten worden, in goed overleg.
Het is mogelijk dat u, met het oog op de komkommertijd, behoefte had aan een ruime hoeveelheid reacties altijd leuk om de ingezonden brievenpagina wat uit te breiden. Die opzet is vast geslaagd: ongetwijfeld is mijn reactie er een van vele! Ik hoop dat ze u overtuigen om Beatrijs Ritsema in te tomen, of liefst nog, helemaal de deur uit te zetten als redactielid. Wat haar kwalificaties zijn voor dergelijke adviezen is immer schimmig gebleven. Een kans om lezers eens kennis te laten maken is om haarzelf eens langs de meetlat van de tien geboden te leggen in de rubriek die daarvoor is bedoeld. Want ik heb inmiddels grote twijfels over haar eigen normen en waarden, gelet op haar opportunistische, laag-bij-de-grondse adviezen.
Geachte Els D.,
Ik heb briefschrijfster niet geadviseerd om zonder medeweten van haar man pardoes zwanger te worden. Ik heb haar aangeraden om haar man mee te delen dat ze graag een kind wil en wel zo snel mogelijk. Om dus niet langer te delibereren of af te wachten tot zijn muts naar dit gesprek staat, maar om zelf die beslissing te nemen (waarvoor haar man kennelijk geen tijd heeft om over na te denken). Die beslissing kan ze nemen en bij wijze van voldongen feit aan haar man presenteren. Daarna kunnen ze zien wat er gebeurt.
Met vriendelijke groet,
Beatrijs
Ik zag dat je veel “negatieve” reacties kreeg over je advies aan de mevrouw die besluiteloos over moederschap is.
Ik daarentegen ben het wel met je eens.
Ik weet namelijk niet wat het is tegenwoordig, al dat uitstellen van kinderen krijgen. In mijn omgeving zie ik vaak genoeg dat het krijgen van kinderen maar wordt uitgesteld omdat meneer er nog niet aan toe is. Maar mannen zijn over het algemeen niet zo snel geneigd hun veilige, “rijke” leventje op te geven. Natuurlijk hebben zij ook geen last van die natuurlijke babygevoelens.
Wat er veel gebeurt is dan vrouwen het dus maar uitstellen, omdat er nog veel “genoten” moet worden van het leven! Wanneer hun man/vriend er oren naar heeft zijn de vrouwen vervolgens snel te oud, en wordt het moeilijker om kinderen überhaupt te krijgen. Met alle complicaties van dien, of nog erger, de relatie gaat uit hierdoor. Waardoor de vrouw eigenlijk geïnvesteerd heeft in een relatie, waar uiteindelijk geen kinderen uitkwamen en zij overnieuw moet beginnen op latere leeftijd. Voor de man echter is dit geen probleem. Hij kan op zijn 40 – 45ste ineens bedenken, toch wel leuk kinderen, en zoekt een vriendin van tussen de 28 en 32 en begint een gezinnetje.
Mijn moeder vertelde, dat in haar tijd, als je getrouwd was er vanuit ging dat er ook uiteindelijk kinderen kwamen. Als je het indertijd aan mijn vader gevraagd had of hij op dat moment wel kinderen wilde, had hij waarschijnlijk geantwoord: we kunnen wat mij betreft ook wel even wachten.
Niet dat ik vind dat die tijd terug moet komen natuurlijk. Maar ik denk dat er tegenwoordig erg gemakkelijk voorbijgegaan wordt aan het feit van het doel waarvoor mensen eigenlijk bij elkaar zijn. Mannen zijn niet erg gauw geneigd om te zeggen, kom we gaan een gezin stichten, waarom ook het gaat nu toch ook goed?
In mijn directe omgeving heb ik meegemaakt dat een vriendin haar relatie verbrak omdat hij geen kinderen wilde. Zij wilde nog op tijd (zij was 32) een andere partner zoeken die dat wel wilde en zij wilde geen tijd meer investeren in een relatie waarbij hij misschien op zijn 42 eens zou zeggen nu ben ik klaar voor! Uiteindelijk zijn ze weer bij elkaar gekomen en hebben nu een kleintje, waar ze allebei “verliefd” op zijn, hij geeft toe dat het vooral angst is geweest voor de verantwoording die het met zich mee zou brengen, maar dat dit in de praktijk erg meevalt.
Dat wilde ik even kwijt.
de vriend heeft zich niet uitgesproken negatief uitgelaten over het krijgen van een kind. hij houdt zich op de vlakte en stelt het uit. als de vriend nou zou zeggen: ik wil absoluut geen kind, dan kan je het niet maken hem ermee te confronteren. maar waarschijnlijk moet hij alleen over de streep getrokken worden.
De briefschrijfster geeft zelf aan niet zeker te weten óf zij zelf wel een kind wil. Afgezien van hoe haar partner daarin staat, vraagt zij een advies om zelf tot een beslissing te komen.
Het advies wat volgt komt er kort gezegd op neer: “bij twijfel doen”. Dat lijkt me wat kort door de bocht, zeker bij een dergelijke beslissing waar de gevolgen zo groot van zijn.
Bij twijfel niet doen, lijkt me een beter advies, je kunt immers niet meer terug.
Ik twijfel zelf ook al heel lang of ik wel of geen kinderen wil. Mensen die zelf kinderen hebben kunnen zich dat bijna niet voorstellen en ervaren mijn twijfel als kritiek op hun eigen keuzes. Dit maakt advies inwinnen bij anderen een beetje hachelijk. Op internet heb ik een forum gevonden voor mensen die geen kinderen willen of hier nog over twijfelen, het was een openbaring! Ruimte om na te denken over zo’n belangrijke stap, zonder gelijk veroordeeld te worden!
Ik twijfel nog even vrolijk door, zo lang ik het niet zeker weet, ga ik niet “op hoop van zegen” een kind op deze wereld zetten.
Merleyne,
Zolang je twijfelt niet aan beginnen.
Ik ben zelf wel moeder van 2 jongens, intussen 17 en 15 jaar.
Heb er zelf ook heel lang over nagedacht, zal ik wel, zal ik niet….
Laat je vooral niet onder druk zetten door je omgeving, het is een hele grote stap, je moet er heel veel voor opgeven.
Natuurlijk krijg je er ook ontzettend veel voor terug, maar dan moet je er wel met heel je hart achter staan, en zelfs dan valt het niet altijd mee.
Ditzelfde advies wil ik eigenlijk geven, aan de oorspronkelijke briefschrijfster van dit dilemma.
Denk er goed over na, neem een besluit en kijk niet meer om. ieder besluit heeft voor en nadelen, daar moet je dan maar mee leven.
Mensen krijgen zelden spijt van kinderen, denk ik (afgezien van bepaalde extreem hectische momenten), maar ik kan me voorstellen dat je wél spijt krijgt dat je geen kinderen hebt gekregen, of te lang hebt gewacht. Vroeger werd er ook niet zo lang over gedelibereerd, het gebeurde gewoon. Het rationeel blijven overwegen kan verlammend werken. Bovendien weet je pas hoe het is om kinderen te hebben als je ze eenmaal hébt.
Haha, wat een onzin! Ik ken juist heel veel mensen die spijt hebben van hun kinderen. Maar dat toegeven gebeurt bijna nooit, omdat anderen daar dan weer schande van spreken. En stel je voor dat een ander iets negatiefs over je denkt..!
De dames die ik ken die spijt hebben van hun kinderen, houden wel van hun kinderen, maar hebben mij toevertrouwd dat als ze opnieuw voor de keuze zouden komen te staan, ze het anders zouden aanpakken. Zo jammer dat mensen daar dan meteen een oordeel over willen vellen!
Bij twijfel: niet doen. Het is inderdaad geen speelgoed! Daarnaast is de wereld helemaal geen fijne plek. Ik denk aan oorlogen, ziektes en allerlei ellende die veroorzaakt wordt door de mens zelf. Een op de vier mensen heeft minimaal een psychische stoornis. Mensen leven te lang omdat de gezondheidszorg te goed is. De aarde is overbevolkt en we zijn hard op weg onze bodem leeg te roven. Voor mij voldoende redenen om geen kinderen te willen.
Succes!
Wat een deprimerende reactie van See. Ten eerste om te moeten lezen dat hij/zij kennelijk veel mensen kent die hardop zeggen dat ze spijt hebben van het krijgen van kinderen — spijt mag je hebben, maar denk goed na voordat je dat ook zegt. Zo’n uitspraak komt geheid bij je kinderen terecht. Niet fijn voor ze. En ten tweede de treurige, defaitistische wereldvisie. Het glas is duidelijk half leeg voor deze briefschrijver. Er wel eens bij stilgestaan dat kinderen onze hoop op een betere wereld zijn?
Mieke van der Weij zei eens in een interview: “Er is grote behoefte aan een onbetrouwbaar voorbehoedmiddel.” Ik ben het daarmee eens. Het voelt ontzettend zwaar om zo’n beslissing te nemen. Soms is het fijn als het toeval je over de drempel helpt die je hoofd opwerpt. Als de kogel door de kerk is kun je alleen maar je best doen. Je kunt ook niet alles voorzien of vantevoren bedenken. Soms moet je gaandeweg de oplossingen vinden. Zo heb ik verschillende opvoedcursussen gevolgd en opvoedboeken gelezen.