Beste Beatrijs,
Mijn worsteling om te weten of mijn kinderen ook daadwerkelijk door mij verwekt zijn wordt zwaarder in de loop der jaren. Tien jaar geleden is het met mijn jeugdliefde en eerste vrouw tot echtscheiding gekomen. Zij biechtte destijds op dat ze jarenlang andere seksuele relaties erop na had gehouden. Uit ons huwelijk hebben we twee kinderen, inmiddels twintigers. Een paar jaar geleden vertelde een vriend mij dat uit onderzoek is gebleken dat een op de elf kinderen niet is verwekt door de vader die zij als hun eigen vader beschouwen. Daar schrok ik van en bedacht mij dat dit in mijn huwelijk best wel eens het geval kan zijn. Temeer daar mijn ex in de beginjaren van ons huwelijk ‘warme’ relaties had met een tweetal mannen. Mijn worsteling is of ik me nu wel of niet moet gaan inspannen om de vaderschapswaarheid te weten te komen. Mijn huidige relatie met ex is oké en met mijn kinderen ronduit goed. Zet ik teveel op het spel of is waarheidsvinding een rechtvaardiging voor een DNA-gerichte actie mijnerzijds?
Onzeker vaderschap
Beste Onzeker vaderschap,
Het is nogal wat om een DNA-test procedure te beginnen met uw kinderen. Dat kan eigenlijk alleen, wanneer u gerede twijfel koestert over uw vaderschap. Ik neem aan dat uw kinderen zich nergens van bewust zijn. Praat eerst met uw ex en vraag haar hoe het zat met de buitenechtelijke relaties rondom het tijdstip van de conceptie van de kinderen. U staat op redelijk goede voet met haar, dus er moet een open en eerlijk gesprek mogelijk zijn. Als uw ex ontkent dat er in die tijd sprake was van buitenechtelijke seks en als ze zeker weet dat u de vader van de kinderen bent, raad ik u aan om het verder te laten zitten. Als uw ex het niet weet en de mogelijkheid van een andere vader (of zelfs twee andere) open houdt, kan het de moeite waard zijn om DNA-testen te laten doen. Als u de woorden van uw ex niet gelooft, kunt u natuurlijk ook een testprocedure in gang zetten, maar u staat dan voor de onplezierige taak om uw kinderen, mogelijk nodeloos, te alarmeren, want zij zullen hun DNA moeten afstaan. Hiermee schudt u de gezinsrelaties op. Wat het resultaat ook zal zijn, de kinderen zullen hierdoor aangeslagen zijn.
Probeer eerst uw ex zo ver te krijgen om duidelijkheid te verschaffen over de omstandigheden destijds van haar seksuele uitstapjes. Op grond van wat dat gesprek oplevert, kunt u altijd nog zien wat u doet. Die statistiek van één op de elf kinderen met een stiekeme, andere vader klopt trouwens niet. Dat cijfer is van lang geleden en gebaseerd op een veel te kleine steekproef. Volgens recenter onderzoek heeft ongeveer vijf op de honderd (vijf procent) van de kinderen een andere vader dan de officiële.
Dat het 5% is in plaats van 9% is vind ik niet zo’n heel groot verschil…
Ik ben het er wel eens trouwens dat het onderzoek de kinderen pijn zal opleveren.
Buiten de DNA test kunnen er ook andere aanwijzingen zijn voor biologische vaderschap. Hebben de kinderen uiterlijke kenmerken van de vader, of bijvoorbeeld een overeenkomstig stemgeluid? Dat kan in ieder geval een aanwijzing zijn. Maar als dat niet zo is hoeft dat niet te betekenen dat het niet uw biologische kinderen zijn. Als de overeenkomsten er wel zijn kan dat twijfel wegnemen.
Het is denk ik tegenwoordig uw goed recht om te weten of de kinderen uw DNA hebben, maar ik vraag me af of u er zelf gelukkiger van wordt het te weten. Als het wel zo is, hebben u en zij onnodig in spanning gezeten. Als het niet zo is, zijn het toch nog steeds uw kinderen? Of niet? U hebt altijd voor ze gezorgd toch? U bent altijd hun vader geweest? Of als een van hen er eentje van een ander is? Wat dan? Niet alles wat je kunt weten hoef je misschien te weten, als u hoe dan ook van ze houdt als de uwe. Of is het oud zeer van u en uw ex? Dan misschien dat nog eens uitpraten.
Beste Marie. Dat verschil is maar liefst 45%, namelijk 4% minder dan 9%, dus bijna de helft. Dat mogen we toch nog wel een groot verschil noemen?