Bellende klanten

Beste Beatrijs,

Ik heb een bijbaantje in een boekwinkel. Steeds vaker maak ik mensen mee die onder het afrekenen staan te bellen. Ik vind dit behoorlijk onbeschoft en wil er graag wat van zeggen, maar hoe kun je dat het beste doen?

Als er regels bestaan voor mobiel bellen, dan zou ik daarnaar kunnen verwijzen.

Binnen zonder bellen

Beste Binnen zonder,

Het is onbeleefd om al bellend af te rekenen. Het contact met iemand van vlees en bloed heeft voorrang boven een telefonade. Iemand die achter de kassa zit of in een winkel werkt is geen betaalautomaat en zou dus ook niet als zodanig behandeld moeten worden. Het is moeilijk om hier iets van te zeggen, omdat mensen zelden of nooit deemoedig reageren op een terechtwijzing.

Er zit voor u weinig anders op dan deze ongepastheid te slikken, zoals winkelpersoneel nu eenmaal ook gehouden is beleefd te blijven tegen niet-groetende, chagrijnige of stinkende klanten.

Het is lastig om algemene regels te formuleren voor het mobiel bellen, omdat verschillende groepen er verschillend mee omgaan. Sommige mensen, bijvoorbeeld makelaars, doen bijna al hun werk per mobiele telefoon. Anderen gebruiken hem alleen om in geval van nood de wegenwacht te kunnen bellen.

Niettemin volgen hier enige wenken voor de mobiele beller:

1. Bel niet mobiel als u in gezelschap met iets anders bezig bent. Bellen onder het hond uitlaten gaat prima. Achter een kinderwagen gaat ook nog. Maar onder het voetballen met een kleuter is al bedenkelijk, en achter de rolstoel met oma erin is uitgesproken grof. Voer geen zakelijke telefoongesprekken onder sociale omstandigheden en geen sociale gesprekken, als u met zaken bezig bent. Als u toch bereikbaar moet blijven, bijvoorbeeld voor kinderen of klanten, excuseert u zich tegen het levende gezelschap, zondert u zich zo mogelijk enigszins af, en maakt u zo snel mogelijk een eind aan de onderbreking.
2. Spreek zachtjes. Mobiele bellers verhogen vaak instinctief hun stemvolume om de afstand te overbruggen, maar dat is nergens voor nodig.
3. Veel mensen ergeren zich aan wezenloos privé-geklets. Tegen het verstrekken of ontvangen van korte, zakelijke instructies bestaat geen bezwaar. Zodra echter de zinsnede ‘En toen had ik iets van…’ opduikt, weten de meeluisteraars dat het gesprek nog lang niet afgelopen is en dat een minutieus verslag van persoonlijke belevenissen en gevoelens eraan zit te komen. De goede smaak schrijft voor dat dit soort privégesprekken niet in het openbaar vervoer of in een restaurant of in een dokterswachtkamer moeten plaatsvinden, waar onvrijwillige luistervinken er niet aan kunnen ontsnappen. In werkelijkheid denk ik dat veel mensen het helemaal niet storend vinden om mee te genieten van andermans zielenleven en dat de ergernis er juist uit bestaat dat ze maar de helft van het verhaal horen. Zelf heb ik er wel aardigheid om in openbare gelegenheden af te luisteren hoe het er in andere levens aan toe gaat. En de details kunnen me niet onthullend genoeg zijn. Zo kom je nog eens wat aan de weet.

Voor jongeren zijn de conventies nog veel losser:

Tieners hangen ergens rond in een groep en houden via hun telefoontje contact met vrienden die elders verblijven en misschien nog zullen komen. In zo’n gezelschap is het geluid van een beltoon of een binnenkomend sms’je een teken van verbondenheid. Ha, ik word gebeld, ik ben populair, misschien krijg ik bericht dat er ergens anders iets leuks te doen is, en dan gaan we er met z’n allen naar toe.

Het mobieltje geeft vorm aan de vrije tijd, het is een instrument om sociale contacten te onderhouden en aan te sturen. Jongeren storen zich totaal niet aan het voortdurende gebel en ge-sms om hen heen. Met de mobieltjes creëren ze een fluïde huiskamer, waarin fysiek afwezigen even belangrijk zijn als fysiek aanwezigen.

Vrijheid blijheid dus, totdat er twee een romantisch afspraakje maken en samen in in een duinpan terechtkomen. Als er dan een mobieltje afgaat en de gebelde zijn apparaat niet als de wiedeweerga uitzet, komt er mot. Net als bij volwassenen.