Beste Beatrijs,
Mijn man en ik zijn gevraagd als voogden op te treden voor de dochter (een jaar oud) van goede vrienden van ons in het geval dat hun iets overkomt. Deze vraag was voor ons een grote verrassing en wij voelen ons enorm vereerd, vooral ook omdat zij goed konden uitleggen waarom zij voor ons hebben gekozen en niet voor iemand van hun eigen familie of voor andere vrienden.
Wij hebben hier geen seconde over getwijfeld en zouden met veel trots hun dochter opvoeden als de onze en alles doen wat nodig is om haar op een goede manier naar de volwassenheid te begeleiden. Wij gaan hun vraag met ‘ja’ beantwoorden en zouden onze vrienden graag daarbij op een gepaste manier bedanken, die laat zien dat wij hun verzoek heel serieus nemen. Wat zegt de etiquette hierover? Het gaat ons er niet om een duur cadeau te geven of zo, maar wij zouden wel graag een bijzonder gebaar maken.
Een passend bedankje
Beste Een passend bedankje,
Op de vraag van uw vrienden of u voogd wil zijn van hun dochter in geval van hun beider overlijden hoeft u alleen maar ja of nee te zeggen, verder niets. Het is geen gunst die zij u verlenen en die u op een of andere manier moet retourneren. Het is eerder andersom: zij vragen u om een gunst. En wel een behoorlijk grote: u zou de verantwoordelijkheid dragen voor het welzijn van hun dochter. Natuurlijk is de kans dat twee ouders allebei wegvallen heel erg klein. Toch bestaat die kans en het is verstandig als ouders hierover nadenken en hun wil in een testament vastleggen. De meeste mensen deinzen ervoor terug om zo’n grote verantwoordelijkheid (plus investeringen, zowel materieel als immaterieel) te leggen op de schouders van anderen dan familieleden. Het is inderdaad een compliment voor u als vrienden dat zij dat aan u vragen. Tegelijkertijd kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er sprake moet zijn van enige disharmonie binnen hun eigen familie dat uw vrienden zich voor deze vraag wenden tot anderen dan hun eigen verwanten. Maar goed, misschien verkeert die familie in zodanige omstandigheden dat zij niet in staat zijn om de verantwoordelijkheid voor het kind over te nemen, mocht het verweesd raken.
Hoe dan ook, uw vrienden hebben u gevraagd en dat is natuurlijk eervol en een teken van vertrouwen in de vriendschap. Het enige wat u te doen staat is het verzoek gracieus honoreren en u bereid te verklaren als voogd op te treden. Het simpele feit dat u ‘ja’ zegt is reden genoeg voor dankbaarheid van uw vrienden. Het aanvaarden van een eventueel voogdijschap is zelf al de grootst mogelijke dank voor het gestelde vertrouwen. Er is geen extra symbolisch gebaar meer nodig. Stel dat uw vrienden u vragen of hun kind bij u mag logeren, terwijl zij een weekend met hun tweeën eropuit gaan. U doet dat met plezier omdat u hun dat weekendje gunt, en bovendien bent u dol op hun dochter en u verheugt u op gezellige dagen met het kind. Dan gaat u toch ook niet uw vrienden speciaal bedanken met een bloemetje of cadeautje, omdat zij u hebben uitverkozen als kinderoppas? Dan zegt u: ‘Ja natuurlijk! Dat doen we met liefde!’ En dan is iedereen blij en de zaak afgehandeld.
Graag wil ik reageren op “een passend bedankje” in Trouw van afgelopen zaterdag. Ik ben het helemaal met u eens dat je in dit geval niet hoeft te bedanken, omdat er een niet geringe gunst wordt gevraagd.
Wel begrijp ik de behoefte van deze (eventueel a.s.) voogden om te laten weten, dat zij het verzoek heel serieus nemen en bereid zijn zich voor de volle honderd procent in te zetten, mocht het nodig zijn zich over hun voogdijkind te moeten ontfermen.
Waar ik mij aan stoor is uw opmerking: Tegelijkertijd kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er sprake moet zijn van enige disharmonie binnen hun eigen familie dat uw vrienden zich voor deze vraag wenden tot anderen dan hun eigen verwanten enz.
In de eerste plaats vind ik het niet ter zake doende en ongepast om hier te oordelen over de familie van de vrienden van de vragenstellers.
Ten tweede is het heel goed mogelijk dat de vrienden, hoewel in goede harmonie levend met hun familie, daar toch geen geschikte voogden bij kunnen vinden:
• Zij zijn zelf nakomertjes en vinden de broers en/of zussen te oud om voor hun kind te zorgen;
• Zij zoeken voogden die hun dochtertje zullen opvoeden op de manier zoals ze dat zelf zouden doen;
• Zij zijn zelf kerkelijk betrokken en hun familie niet, of andersom;
• Hun broers/zussen hebben heel drukke gezinnen en zij zijn bang dat er dan onvoldoende aandacht kan zijn voor hun dochtertje;
• Familie woont in het buitenland, of reizen heel veel, verhuizen om de haverklap.
Zo zou ik nog even kunnen doorgaan met het opnoemen van argumenten waarom, hoewel de harmonie binnen de familie uitstekend is, toch niet voor één van hen wordt gekozen, maar voor goede vrienden die (waarschijnlijk) qua opvoedingsideeën op dezelfde lijn zitten.
Ik wil even reageren op ‘Tegelijkertijd kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er sprake moet zijn van enige disharmonie binnen hun eigen familie dat uw vrienden zich voor deze vraag wenden tot anderen dan hun eigen verwanten”. Dat vind ik nogal suggestief overkomen. Wij zelf hebben ook onze vrienden gevraagd en niet vanuit een disharmonie binnen de familie. Dat loopt allemaal prima alleen kijken wij naar het kind, wat voor hem het beste leek. Het beste aansluit bij onze wensen en ideeen over de opvoeding. Onze ouders hebben we om leeftijdsredenen niet gevraagd en onze zussen hebben een totaal andere stijl. Dat heeft niets met disharmonie te maken. uiteraard blijft het contact met familie wel belangrijk, mochten wij er niet meer zijn, en dat is ook opgenomen in het convenant van het testament.
Ik denk dan: waar kijk je naar? Dat het kind koste wat kost bij de familie inwoning is, of kijk je naar wat het beste bij je kind aansluit in wat jij denkt waar je kind het gelukkigst is? Het is het allermoeilijkst om zoiets te beslissen. Geen enkele ouder maakt graag die keuze. Maar je doet het ook vanuit een goede zorg. En dan vind ik dat je als ouders in eerste instantie kijkt naar je kind en niet eerst naar familie.
Ik stoor me dan ook behoorlijk aan zo’n opmerking.
Omdat het in het leven niet alleen om liefde gaat maar ook om geld: voorzover ik weet kan beter slechts 1 iemand formeel de voogdij op zich nemen, dan is er namelijk wel een vergoeding van de staat en anders niet.