Beste Beatrijs,
Ik maak wel eens iemand een compliment, en dan vindt men het nodig om mij daarvoor te bedanken, alsof het mij moeite zou hebben gekost. Ik beschouw dat bijna als een vernedering, want als ik het echt meen, dan hoef ik daar mijn best niet voor te doen. Ik heb een hekel aan gelegenheidscomplimenten. Spontaan en eerlijk vind ik veel beter. Al meerdere keren heb ik dit ‘probleem’ met andere mensen besproken en in de meeste gevallen is men het met mij eens. Zie ik het nu verkeerd?
Geen dank!
Beste Geen dank,
Op een uitspraak als ‘Wat heb je een mooie jurk / jas / schoenen aan!’ of ‘Prachtig lied heb je gezongen’ of ‘Fantastisch eten heb je klaargemaakt!’ of ‘Ik heb genoten van je toespraak / dichtbundel / atletische prestatie’ is de standaardreactie: ‘Dank je wel’. Dit ‘dank je wel’ heeft niets te maken met bedanken voor de moeite. Er zijn nog wel meer gelegenheden waarbij mensen ‘dank je’ tegen elkaar zeggen behalve wanneer iemand hen het leven heeft gered. Vaak zeggen mensen het al, wanneer hun het zout wordt aangereikt.
Mensen bedanken een ander, wanneer die iets aardigs doet of zegt. Ik begrijp niet waarom u zich hierdoor vernederd zou voelen. Als u niet wil dat mensen ‘dank je wel’ tegen u zeggen, wanneer u hen een complimentje heeft gegeven, rijst trouwens onmiddellijk de vraag wat ze dan wél zouden moeten zeggen. Zwijgen of eroverheen praten is onbeleefd. Dan is het net alsof ze niet gehoord hebben wat u zegt, alsof het hen niet interesseert wat u zegt. Het is verplicht te antwoorden. Maar als mensen gaan afdingen op wat u zei, bijvoorbeeld: ‘O, die jurk, dat is een oudje, hoor, die ligt al tien jaar in de kast’ of: ‘Nou, zoveel stelt het niet voor, dat pianospel van mij’ is dat ook niet prettig voor de complimentgever. Dan is het net of zijn beoordelingsvaardigheid in twijfel wordt getrokken.
Leg u erbij neer dat ‘dank je wel’ de conventionele respons is op een compliment. En wel op álle complimenten: zowel de eerlijk gemeende, de valse als de gelegenheidscomplimenten. De becomplimenteerde heeft toch geen flauw benul in welke categorie de spreker spreekt en is geneigd elk aardig woord voor zoete koek te slikken. Zoek er vooral verder niets achter.
Ik ben een trouwe Trouwlezer.
Nog nooit heb ik de moeite genomen om via een ingezonden brief ergens op te reageren maar al jarenlang erger ik mij alleen al om de aanwezigheid van een rubriek “Moderne manieren” in de zaterdagkrant. Zo’n rubriek hoort naar mijn mening niet thuis in een dagblad dat de allure van Trouw heeft of wil ophouden.
In damesbladen schijnen dit soort rubrieken hoge ogen te gooien.
Ik lees de rubriek dan ook zelden of nooit.
Vandaag heb ik het eerst voorgelegde probleem (compliment) in de rubriek gelezen.
Wat een stupiditeit in de vraagstelling! Moet je daar nou op ingaan?
Meer zeg ik er niet van, ik kan me nauwelijks een andere mening voorstellen.
Na 15 jaar doe ik ook een duit in het zakje.
Als iemand mij complimenteert met het mooie kledingstuk, zeg ik iets als: “Leuk om te horen, ik ben er zelf ook mee in m’n sas.” Is het een ‘oudje’, dan zeg ik dat soms en voeg eraan toe dat ik hem nog steeds graag draag.
Gaat het om een fraaie brief of verslag of zoiets: “Fijn dat je dat zegt, want het heeft me nogal wat moeite gekost.”
Kortom, ik vind het aardiger om niet met ‘Dank je wel’ te volstaan.